کتاب نقض (النقض) ، اثری در تبیین و اثبات عقاید امامیه و رد اتهامات مخالفان و در نقض کتاب "بعض فضائح الروافض" است. این کتاب توسط عبدالجلیل قزوینی رازیدر حدود سال ۵۶۰ ق. نوشته شده است.

این کتاب نخستین بار در۱۳۳۱ ش، به کوشش سید جلال الدین حسینی ارموی (محدث)، در تهران به چاپ رسید. وی در ۱۳۳۵۵ شمسی رساله‌ای با نام مقدمۀ نقض و تعلیقات آن و در ۱۳۳۶ش کلید نقض و تعلیقات آن را منتشر کرد. محدث پس از چاپ نخست، پژوهش در بارۀ نقض را رها نکرد و به تکمیل تصحیح و تعلیقات آن پرداخت که نتیجۀ آن چاپ دوم کتاب بود که‌اندکی پس از مرگ وی در ۱۳۵۸ شمسی انجمن آثار ملی آن را منتشر کرد و همراه با متن نقض، تعلیقات مفصّل محدث در دو مجلد، با عنوان تعلیقات نقض، نیز به چاپ رسید.

مقدمه، تصحیح و تحشیهٔ: کارل فریدریش گلدنر

با پیشگفتار: دکتر ژالهٔ آموزگار اثر حاضر مهم‌ترین و اصلی‌ترین منبع و مأخذ مطالعاتی دربارهٔ دین زرتشت و زبان‌های هند و ایرانی است. متن کامل اوستا به همت کارل فریدریش گلدنر در سدهٔ نوزدهم میلادی در سه جلد (جلد اول یسنا، ۱۸۸۶. جلد دوم ویسپرد و خرده اوستا، ۱۸۸۹ و جلد سوم وندیداد، ۱۸۹۶) منتشر شد. زبانی که کتاب دینی زردشتیان بدان نوشته شده است اوستایی نامیده می‌شود. به جز کتاب اوستا و آثار وابسته به آن هیچ اثر دیگری از این زبان در دست نیست. زبان اوستایی زبانی است متعلق به دورهٔ باستان زبان‌های ایرانی و آبشخور آن نواحی شمال شرق ایران بزرگ. اکنون بیشتر دانشمندان همداستانند که این زبان به نواحی آسیای میانه و احتمالاً به نواحی خوارزم تعلق داشته. گلدنر با عرضهٔ مجموعهٔ اوستا، گنجینه‌ای را برای مطالعات بعدی در دسترس دانشمندان قرار داد.