سینماگران بزرگی مانند بیلی وایلدر و جان هیوستن، که با مریلین مونرو کار کرده بودند، گفته‌اند که او تنها جذاب و دلفریب نبود، بلکه به ویژه در ایفای نقش‌های کمدی استعدادی کم‌نظیر داشت. آنچه تاکنون ناشناخته مانده بود، این است که مریلین مونرو دستی در نوشتن هم داشته‌است. او مجموعه‌ای از یادداشت‌های روزانه و حتی چند شعر از خود را به جا گذاشته که اکنون برای اولین بار به چاپ می‌رسد. مریلین مونرو از نادر ستارگان هالیوود بود که به کتاب و ادبیات علاقه داشت و مرتب به کتابفروشی سر می‌زد و کتاب می‌خرید.

او با آثار نویسندگان بزرگی مانند فیودور داستایفسکی، ساموئل بکت، جوزف کنراد، ارنست همینگوی و جان استاین‌بک آشنایی داشت و از سال ۱۹۵۶ تا سال ۱۹۶۱ همسر آرتور میلر، نمایشنامه‌نویس نامی آمریکا بود. مریلین مونرو از روی نیازی درونی و نه برای انتشار دست به قلم برده بود.

او این یادداشت‌ها را عمدتاً از سال ۱۹۴۳ تا ۱۹۶۲ نوشته‌است، روی هر چیزی که دم دست او بوده‌است: از دفتر یادداشت تا کاغذ مارک‌دار هتل یا دستمال رستوران؛ از دستور آشپزی گرفته تا یادداشت‌هایی دربارهٔ خودکشی. مریلین مونرو، برخلاف تصور همگان در نوشته‌های خود زنی خویشتن‌دار است. از همه چیز حرف می‌زند، احساسات نهانی، دردها و ترس‌های خود را بیان می‌کند، اما از زندگی جنسی خود هیچ چیز نمی‌گوید.

یکی از شعرهای او دربارهٔ خودکشی با پریدن از روی پل بروکلین است. مونرو در این شعر گفته که این پل زیباتر از آن است که آدم خودش را از بالای آن پرت کند.

کتاب تاریخ لباس، مرجع معتبری در پوشاک مردان، زنان و کودکان جهان، از ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد، تا سال ۱۹۵۸ می‌باشد. و در آن می‌توان از ویژگی‌های رداهای مادها و رومی‌ها، و کندیس بنفش پارس‌ها تا نیم‌تنه‌های قهوه‌ای رنگ کرامولی، و نیز شنل‌های فیروزه‌ای پادشاهان سده‌های میانی، تا پیراهن‌های تافته و ارگاندی کریستین دیور، کت و دامن‌های شانل آگاه شد. و همچنین به چگونگی بادبزن‌های ملکه نفرتی‌تی و نیز گردن‌پوش‌ها و کلاه‌های بلند ابریشمی عصر ویکتوریایی و عمّامه‌های مغربی، پی برد. کتاب، به لباس‌های باب روز دوره‌های تاریخی، تجدید حیات آنها و نیز واژه‌های مربوطه پرداخته و با تصویرهایی واضح و دقیق، آن‌ها را به نمایش گذارده‌است. تاریخ لباس مأخذ ارزشمندی است برای پژوهشگران و دانشجویان تاریخ، ادبیات و تئاتر و نیز راهنمای مفیدی برای علاقه‌مندان طراحی و لباس می‌باشد.

جان برجر (انگلیسی: John Berger؛ ۵ نوامبر ۱۹۲۶ – ۲ ژانویه ۲۰۱۷) منتقد هنری، فیلم‌نامه‌نویس، نویسنده، نقاش، رمان‌نویس، و روزنامه‌نگار اهل بریتانیا بود. وی در سال ۱۹۷۲ به خاطر رمان جی برندهٔ جایزه ادبی من بوکر شد. از ویژگی‌های اصلی آثار برگر می‌توان به رویکرد انتقادی و رادیکال وی در تحلیل آثار هنری، تاریخ و تمدن اشاره کرد که در طیف وسیعی از آفریده‌هایش از مقاله و داستان گرفته تا برنامه‌های تلویزیونی و مستند قابل مشاهده و پیگیری است. در سال ۲۰۱۵ بر اساس یک نظرسنجی که در روزنامه گاردین انتشار یافت، کتاب دربارهٔ نگریستنِ جان برگر به عنوان یکی از ۲۰ کتاب دانشگاهی که جهان را تغییر داده‌اند، انتخاب شد.

کتابی را که پیش رو دارید به تقریب تمامی اطلاعاتی را که در فرش ایران مطرح است به صورت فشرده و موجز در دوره های تاریخ ایران پیش می‌کشد و مطالبی ارائه می‌گردد که گاهی برای نخستین بار است در ایران منتشر می‌شود. پژوهش جدی در تاریخ و هنر فرش بافی ایران بیش از یک قرن است که در جهان غرب شروع شده و با کاوش‌ها و پژوهش‌هایی که می‌شود مرتب بر دامنه اطلاعات آن افزوده می‌شود و مولفان فصل‌های کتاب ماحصل این اطلاعات را توأم با مراجعه به بسیاری از کتاب‌های نویسندگان سده‌های گذشته ایران و جهانگردانی که به ایران آمده‌اند گردآوری و منعکس نموده‌اند. لازم به یادآوری است نوشته‌ها در دهه 1980 انجام شده و در چند سال اخیر نظریه جدیدی درباره محل بافت فرش پازیریک ارائه گردیده و طبق این نظریه، بافته به جنوب شرقی قفقاز و ارمنستان (ایران باستان) نسبت داده شده است و از طرفی همین یکی، دو سال اخیر در شهر سوخته سیستان و بلوچستان در کاوش ها به انواع بافته‌ها (از جمله فرش) برخورده‌اند که قدمت فرش بافی در ایران را به هزاره‌ها قبل از فرش پازیریک می‌رساند.

اروین پانوفسکی این کتاب را به هنگامی نوشت که در آلمان بود و هنوز به امریکا مهاجرت نکرده بود. او در این سال‌ها محقق مؤسسه‌ی واربورگ بود و از این اقبال برخوردار بود که در این مؤسسه با فیلسوف برجسته‌ی آلمانی و نظریه‌پرداز «فلسفه‌ی صورت‌های سمبلیک»، ارنست کاسیرر، هم‌سخن باشد. پانوفسکی در این کتاب ایده‌ی «صورت سمبلیک» را از کاسیرر وام می‌گیرد و با توسل به آن به تحلیل پرسپکتیو در نقاشی‌های رنسانسی می‌پردازد. از دیدگاه وی، نمی‌توان پرسپکتیو را یک تکنیک نقاشی در نظر گرفت بلکه آن بیش‌تر یک تکنیک فرهنگی است و به تحولات فکری و فرهنگی‌ای ارجاع دارد که در عصر رنسانس شکل گرفتند. از جمله‌ی این تحولات توجه به انسان به عنوان فاعل شناسایی بود که از منظر خود به دنیا می‌نگریست. این تلقی به تغییری در جهان‌بینی این دوران در خصوص نسبت میان انسان و جهان منجر شد که در نهایت یکی از نمونه‌های عینی آن را می‌توان در پرسپکتیو رنسانسی شاهد بود. پانوفسکی در این کتاب که زمان انتشارش همواره محل ارجاع بوده است، با توجه به دانش‌های مختلف از فلسفه تا ریاضیات و علوم تجربی، به تحلیل پرسپکتیو می‌پردازد و اکتشاف آن در نقاشی رنسانسی را صرفاً با علم مرتبط نمی‌داند. این کتاب یکی از نمونه‌های موفق مطالعات میان‌رشته‌ای در زمینه‌ی هنر است. .

مترجم: اشکان زهرایی