من. آسیموف (خاطرات آیزاک آسیموف)

نویسنده: آیزاک آسیموف

مترجم: مهرداد تویسرکانی

مسلماً بزرگترین نویسنده علمی تخیلی که تا به حال زندگی کرده است، ایزاک آسیموف همچنین دارای یکی از درخشان ترین و اصیل ترین ذهن های زمان ما بود. سبک قابل دسترس و علایق گسترده او در موضوعات مختلف از علم گرفته تا طنز و تاریخ، لقب “توضیح دهنده بزرگ” را برای او به ارمغان آورد. I. Asimov داستان شخصی او است – واضح، آشکار و صادقانه – همانطور که فقط خود آسیموف می توانست آن را بگوید.

در اینجا داستان نابغه متناقضی است که از سفر به ستارگان نوشت اما از پرواز در هواپیما خودداری کرد. که جهان های بیگانه و تمدن های کهکشانی وسیع را تصور می کرد در حالی که در خانه می ماند تا بنویسد. او بیش از ۴۷۰ کتاب را اجباراً تألیف کرد، اما هنوز هم فرصت یافت تا ایده های خود را با برخی از ذهن های بزرگ قرن ما در میان بگذارد. در اینجا افکار گسترده و مشاهدات تیزبین او در مورد همه چیز از مذهب گرفته تا سیاست، عشق و طلاق، دوستی و هالیوود، شهرت و مرگ و میر وجود دارد. در اینجا نیز نگاهی جذاب از پشت پرده به شخصیت‌های مختلف است – کمبل، الیسون، هاین‌لاین، کلارک، دل ری، سیلوربرگ و دیگران – که همراه با آسیموف به شکل‌گیری داستان‌های علمی تخیلی کمک کردند.

آی. آسیموف به همان اندازه که خود مرد منحصر به فرد و غیرقابل مهار است، خاطرات صریح استعدادی بی نظیر است که نزدیک به نیم قرن خوانندگان را سرگرم می کرد و آثارش مطمئناً در آینده ای که او به وضوح تصور می کرد ماندگار خواهد بود.

خانم وزیر (خاطرات و دست نوشته های فرخ رو پارسا دختر آزادی)

فرخ رو پارسا

تالیف: منصوره پیرنیا

فَرُّخ‌روی پارسای (۱۳ اسفند ۱۳۰۱ – ۱۸ اردیبهشت ۱۳۵۹) پزشک، آموزگار، استاد دانشگاه، فعال حقوق زنان و سیاستمدار ایرانی بود. وی در کابینهٔ دوم و سوم امیرعباس هویدا از ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۴ به‌عنوان وزیر آموزش و پرورش ایران فعالیت می‌کرد. او نخستین مدیرکل زن در ایران در سال ۱۳۳۹، از نخستین زن‌های راه‌یافته به مجلس شورای ملی و نخستین زن ایرانی بود که در دوران حکومت پهلوی به مقام وزارت رسید. او در سال ۱۳۴۲ نمایندهٔ تهران در  مجلس شورای ملی بود. وی پس از انقلاب ۱۳۵۷ اعدام شد.
خاطرات و دست نوشته های فرخ رو پارسا به کوشش منصوره پیرنیا، هجدهم اردیبهشت سال ۱۳۵۹، که فرخ رو پارسا میان چوبه دار و چادر، چوبه دار را برگزید. او اولین مدیر کل زن در ایران و نخستین وزیر زن ایران بود. پس از انقلاب ۵۷، با اینکه سالها از برکناری از مقام وزارتشم میگذشت، در دادگاه انقلاب اسلامی شعبه تهران به ریاست محمدی گیلانی محاکمه و به عنوان مفسد فی الارض اعدام شد.

مروری بر پنجاه سال تاریخ ؛ خاطرات سیاسی و اجتماعی (۶جلدی)

عبدالحسین مسعود انصاری

عبدالحسین مسعود انصاری (۱۲۷۵ تهران – ۱۳۶۳ تهران) دیپلمات و دولتمرد دوران قاجار و پهلوی بود.

وی نواده میرزا مسعود گرمرودی نخستین وزیر امورخارجه ایران بود. خاندان انصاری تقریباً همگی در زمان قاجار و پهلوی دیپلمات بودند. پدرش علیقلی خان مشاورالممالک در دوران قاجار و پهلوی وزیر امور خارجه شد. در دارالفنون تهران درس خواند و تحصیلات خود را در رشته‌های علوم سیاسی و اقتصاد در روسیه ادامه داد. پس از بازگشت به ایران در سال ۱۲۹۶ خورشیدی، منشی پدرش شد که وزیر امور خارجه بود.

عبدالحسین انصاری در سفارت‌خانه‌های ایران در برلین، مسکو و لندن خدمت کرد تا اینکه در سال ۱۳۱۵ به ریاست اداره سوم سیاسی وزارت امور خارجه رسید. سپس رئیس اداره‌های امور قنسولی و تشریفات و در سال ۱۳۱۶ سرکنسول ایران در هند شد. سمت بعدی‌اش وزیرمختاری ایران در سوئد بود.

انصاری پس از بازگشت از مأموریت سوئد رئیس اداره پیمان سه‌گانه در وزارت امور خارجه شد که بر اساس معاهده میان ایران، شوروی و انگلستان در زمستان ۱۳۲۰ تشکیل شد. این معاهده ایران را هم‌پیمان آن دو دولت کرد و از لحاظ حقوقی از حالت اشغال خارج ساخت.

پس از پایان جنگ جهانی دوم در سال ۱۳۲۴، انصاری استاندار گیلان (استان یکم) و در هشتم مهر ۱۳۲۶ استاندار اصفهان (استان دهم) شد. در سال ۱۳۲۸ به وزارت امورخارجه بازگشت و به عنوان سفیر کبیر به افغانستان اعزام شد. یک سال بعد استاندار فارس شد.

سمت‌های بعدی انصاری عبارتند از: وزیر مختار در هلند، سفیر کبیر در پاکستان، دوبار سفر کبیر در مسکو، سفیر فوق‌العاده در افغانستان و رئیس هیئت حل اختلاف بر سر آب هیرمند.

عبدالحسین مسعود انصاری خاطرات خود را در کتابی شش جلدی به نام زندگانی من منتشر کرده است.