همان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌طور به پرسه زدن ادامه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دادم و با خودم فكر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردم كه چطور بيشتر اين آدم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها نويسنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي مشهوري بودند كه مدام كتاب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هايشان را به هم تقديم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردند. بيشتر بچه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هايي كه روزها با سروصدا، آن اطراف مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دويدند و بازي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردند، شعرها و داستان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هايي داشتند كه والدينشان به آنها تقديم كرده بودند و مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانستيم حدس بزنيم كه فقط بعضي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هايشان آن كتاب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها را خوانده بودند. مثل زن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي مسني كه هر شب بعد از شام ساعت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها با هم حرف مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زدند. مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانستم كه بجز تعداد خيلي كمي از آنها ديگر به عنوان دخترهايي جذاب با كفش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي پاشنه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بلند، تحت اسامي مثل دال. واو يا نون يا حتي اسم كوچكشان در كتاب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها ياد نمي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شد. البته گاهي هم قضيه برعكس بود و گاهي هم زن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها در كتاب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هايشان از مردها با پوشش معماوار حروف اول اسمشان ياد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردند. ولي اين مورد آخر كمتر اتفاق مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌افتاد. طبق يك قانون نانوشته اين مردها همگي ناراحتي مزمن معده داشتند و در اتاق غذاخوري از رژيم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي خاصي پيروي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردند. بعضي شب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها هم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رفتم پستخانه، به اين اميد كه خط مسكو باز باشد و بتوانيم به ليدا اسنگينا تلفن كنم. اما تلفن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها اغلب اشغال بودند. فقط در صورتي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانستي با اطمينان تلفن كني كه از روز قبلش نوبت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گرفتي. ليدا زن جواني بود كه در مسكو ملاقات كردم. آن روز غم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌انگيزي هم كه مسكو را به سمت ريگا ترك كرده بودم، با من به ايستگاه قطار آمده بود. قبل از حركت قطار، روي سكوهاي خيس از باران قدم زديم. زوج‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي مسافر زيادي توي ايستگاه بودند. او در حالي كه سعي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كرد به چشم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي من نگاه نكند، گفته بود برايش سخت است كه با خارجي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها وقت بگذراند. بخصوص خارجي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي اهل كشورهاي خيلي دور.

جک لندن

ترجمه: اردشیر نیکپور

وی صحنه‌هایی که تصویر کرده را با چشم خود دیده و قهرمانان بیشتر داستانهایش کسانی هستند که با او معاشرت داشته‌اند. در نوشته‌های جک لندن تأثیر افکار «چارلز داروین»، «هربرت اسپنسر»، «کارل مارکس» و «فریدریش نیچه» آشکار است. این آثار که گاهی رنگ شدید ناتورالیستی به خود می‌گیرند غالباً تجزیه و تحلیل‌های بسیار دقیق اجتماعی می‌باشند.

نویسنده: ابوسعید ابوالخیر

تصحیح: سعید نفیسی

هر چند بصورت از تو دور افتادم زنهار مبر ظن که شدی از یادم در کوی وفای تو اگر خاک شوم زانجا نتواند که رباید بادم

شادروان « سعید نفیسی» یکی از معاصرانی است که بیش از همه به مبحث شاعری ابو سعید پرداخته است.ایشان در کتاب « سخنان منظوم ابو سعید ابوالخیر» با دلایل و قراینی ،شاعری شیخ را به اثبات رسانده است.وی دراین کتاب ، تعداد ۷۲۶ رباعی و ۸۸ قطعه و بیت پراکنده به نام ابوسعید گردآوری کرده است.

مؤلف این کتاب رباعیات نغز و دلنشینی را به نام شیخ ضبط کرده است که در صورت پذیرش سخن او مبنی بر شاعر بودن ابوسعید، می توان او را جزء نخستین رباعی سرایان دانست.«هرمان اته »، خاور شناس نامی آلمانی ،درباره ی ابوسعید می نویسد:

« وی نه تنها ازاستادان دیرین شعر صوفیانه به شمار می رود ، بلکه صرف نظر از رودکی و معاصرانش، می توان او را از مبتکرین رباعی که زاییده ی طبع ایرانی است، دانست.ابتکار او در این نوع شعراز دو لحاظ است: یکی آن که وی اولین شاعری است که شعرخود را منحصراً به شکل رباعی سرود. دوم آن که رباعی را بر خلاف اسلاف خود، نقشی از نو زد، که آن نقش جاودانه باقی ماند.

یعنی آن را کانون اشتعال آتش عرفان و وحدت وجود قرار داد و این نوع شعراز آن زمان نمودار تصورات رنگین عقیده به خدا در همه چیز بوده است. اولین بار در اشعار اوست که کنایات و اشارات عارفانه به کار رفته، تشبیهاتی از عشق زمینی و جسمانی در مورد عشق الهی ذکر شده و در این معنی از ساقی بزم و شمع شعله ور سخن رفته و سالک راه خدا را عاشق حیران و جویان، می گسار، مست و پروانه ی دور شمع نامیده که خود را به آتش عشق می افکند.

تألیف: عزیز دولت آبادی

سخنوران آذربایجان (از قطران تا شهریار) اثر عزيز دولت‌آبادى، كتابى است به زبان فارسى از نوع تذكره‌هاى خاص، محلى و جديد كه به معرفى سخنوران و شاعران آذربايجان مى‌پردازد.

اين اثر به هدف آشنايى با سخنوران اين خطه از سرزمين پهناور ايران اسلامى نگارش شده است. مقدمات نگارش اين كتاب از سال 1345ش با انتشار مقالاتى توسط مؤلف آغاز گرديده و كتاب براى بار نخست بين سال‌هاى 1355 تا 1357ش منتشر شده است.

... اتين با نگاه، دور شدن سبکبار و رقصان او را در روشنايي آبي‌رنگ و غبارآلودي که شانزه‌ليزه را آکنده بود، دنبال کرد. خيلي زود شبح او در توده‌ي خزنده‌ي گردشگران گم شد. اتين برگشت و به سرعت در خيابان به راه افتاد... چهره‌ها، تابلوها و بوق‌ها، بين افکارش فاصله مي‌انداخت. اين تجربه‌ي آخر همه چيز را ثابت مي‌کرد. او از هيچ چيز لذت نمي‌برد. با هيچ‌کس هم به تفاهم نمي‌رسيد. او خود را در موقعيتي مبهم در برابر کل دنيا مي‌ديد. با شهامت کوشيد آينده‌اش را تصور کند: اتين در سي سالگي، اتين در چهل سالگي، با زن و بچه، با شغل و يک شکم کوچک... خنده‌دار بود. با خود مي‌گفت: «من ماندني نيستم»...