کتاب چیزی درون آب اثر پرفروش کاترین استدمن، رمانی روان‌شناسانه و مجذوب کننده، با ساختار نوشتاری درجه یک، هوش‌مندانه، گیرا و هیجان‌انگیز، هم‌چون جواهری در دل تاریکی است که آدرنالین خونتان را بسیار بالا می‌برد.

چیزی درون آب (Something in the water)، یکی از پرفروش‌ترین آثار سال 2018 و نامزد بهترین کتاب اسرار آمیز و هیجان انگیز از نظر کاربران سایت گودریدز در این سال شده است. این کتاب اثری نفس‌گیر و جسورانه می‌باشد که در آن تهدیدها و تصمیمات بد رو به فزونی با شتابی چشم‌گیر پیش می‌روند.

کاترین استدمن (Catherine Steadman) در این کتاب با نگاهی نافذ و پیچش‌هایی خیره کننده خواننده را به چالش می‌کشاند و مجبورش می‌کند با امیدهایی که در تاریکی به آن‌ها دل می‌بندد، آرمان‌هایی که وسوسه‌ی ترکشان را در سر می‌پروراند و دروغ‌های بی‌نقصی که به خودش می‌گوید روبرو شود.

بر دیوارها سخنان حکیمانه کنفوسیوس نقش بسته است: شاه همچون باد است؛ مردم همچون علف. علف باید خم شود چون باد بگذرد. باد گذشت، علف پژمرد، تنها سخن باقی ماند.

ــ از صفحه ۱۲۱ متن ــ

از درهای قرمز شینتو گذشتم و وارد پارک شدم و لرزیدم، اندیشیدم چه قدرت وسیعی نژاد سپید می‌داشت اگر ایمانی بزرگ داشتیم. اکنون یا بیهوده و فاضلانه لبخند می‌زنیم یا دیوانه‌وار در دوزخ فردیت می‌تنیم، ریشه‌کن‌شده، بدون پیوستگی، بدون امید. ژاپنی‌ها شاید به سرابی موهوم ایمان داشته باشند، اما به نتایج بزرگ، پرثمر، و عملی دست می‌یابند؛ حال آن‌که ما که به چیزی ایمان نداریم به‌حقارت زندگی می‌کنیم و تا ابد می‌میریم.

ــ از صفحه ۱۰۰ و ۱۰۱ متن ــ

سامرست موآم

ترجمه: عبدالله آزادیان

ویلیام سامرست موآم (1874-1965)، نویسندهٔ برجستهٔ انگلیسی، بیش از همه با  لبهٔ تیغ و هنر داستان‌نویسی مشهور است؛ اما این از محبوبیت دیگر  آثارش نمی‌کاهد. موآم به زندگی عمیق می‌نگرد و گاه آن را تلخ می‌یابد. نکته‌بینی، نازک‌اندیشی و تصویرسازی‌های دقیق از ویژگی‌های آثار اوست. حاصل عمر  چنان که از عنوانش پیداست، آیینه‌ای است از تجربیات این نویسندهٔ برجستهٔ انگلیسی در  زیستن و نوشتن.

در بخشی از کتاب حاصل عمر می‌خوانیم: "کوچک اندام بودم، قدرت تحملم زیاد، اما نیروی جسمانیم کم بود. لکنت زبان داشتم، خجالتی بودم، نحیف و نزار بودم.استعدادی باز را که در زندگی روزمره انگلیسیها، حائز اهمیت فراوانی است، نداشتم، نمی دانم به این دلایل بود یا طبیعتم چنین بود که به طور غریزی، از آدم های دیگر گریزان باشم.تک تک آدمها را دوست می داشتم، اما هیچگاه به حضور در جمع آنان اشتیاق چندانی نداشتم. هیچگاه در نظر اول از کسی خوشم نیامده است؛ گمان نمی کنم هرگز در کوپه قطار با کسی که نمی‌شناختم حرف زده باشم یا با همسفری در کشتی سخن گفته باشم، مگر آنکه او سر حرف را باز کرده باشد. گمان نمی کنم پسری دوست داشتنی بوده باشم."