کتاب «انیس العارفین» اثری است اخلاقی و دینی که نویسنده در آن، به سبک واعظان واهل منبر، و بر مذاق صوفیانه، به تبیین مقاصد دینی و معارف اهل سلوک پرداخته است. نثر کتاب، روان و شیوا است و می توان آن را نمونه ای از نثر مرسل قرن نهم هجری به شمار آورد. مؤلف کتاب، «فخرالدین علی بن کمال الدین حسین واعظ کاشفی»، متخلص به «صفی»، فرزند «ملا حسین کاشفی سبزواری»، از علماء و واعظان برجسته قرن نهم در شهر هرات است. «انیس العارفین» که برای نخستین بار چاپ می شود، بر اساس سه نسخه خطی (متعلق به کتابخانه مجلس) تصحیح شده است.

ترجمه محمد دارشکوه فرزند شاه جهان از متن سانسکریت با مقدمه و حواشی و تعلیقات و لغتنامه و اعلام بسعی‌ و اهتمام دکتر تاراچند و دکتر نایینی

اوپانیشادها، کتاب های مقدس هندوان، عصاره ی قرن ها رازوری و رازآمیزی در جست و جوی حکمت و فرزانگی است.

ده اوپانیشاد اصلی که در این مجموعه گرد آمده، اصلی ترین آموزه های حکیمانه هندی را که، در طول تاریخ تفکر، تاثیر تعیین کننده ای بر اندیشه های آئینی گذاشته، با بیانی ژرف و زبانی شگرف به نمایش می گذارند.با این حال، اوپانیشادها تنها میراثی مقدس نیست، متنی ادبی است که شکوه و شاعرانگی اش را از پس قرن ها همچنان حفظ کرده، هنوز از عالی ترین و انگیزاننده ترین کتاب های کهن به شمار می رود. اوپانیشادها یا ودانتا از کهن ترین متون مینوی آئین هندو هستند که به دوره برهمایی بازمی گردند. اوپانیشادها تأثیر شگرفی بر فلسفه و دین هندو داشته اند و مفاهیم باطنی این آئین را بیان نموده اند. داراشکوه، پسر امپراتور مغولی هند، شاه جهان، برای نخستین بار پنجاه اوپانیشاد را به زبان فارسی برگرداند؛ این ترجمه با نام «سر اکبر» شهرت یافت. در پیشگفتار کتاب، شاهزاده هندی، بیان نموده است که واژه کتاب المکنون در قرآن، اشاره به اوپانیشادها دارد. آشنایی غربیان با کتاب اوپانیشادها، نخستین بار، از راه همین ترجمه فارسی بود.

داراشکوه، پسر امپراتور مغولی هند، شاه جهان، برای نخستین بار پنجاه اوپانیشاد را به زبان فارسی برگرداند؛ این ترجمه با نام «سر اکبر» شهرت یافت. در پیشگفتار کتاب، شاهزاده هندی، بیان نموده است که واژه کتاب المکنون در قرآن، اشاره به اوپانیشادها دارد. آشنایی غربیان با کتاب اوپانیشادها، نخستین بار، از راه همین ترجمه فارسی بود.

اوستا، میراث مشترک فرهنگی جهانیان، کهن ترین سرود و نوشتار ایرانیان و نامۀ دینی مزداپرستان است. بخشهای گوناگون این مجموعۀ کهن، از زمانی درحدود نیمۀ هزارۀ دوّم پیش ازمیلاد به بعد پدیدآمد و درطول سده های متوالی از نسلی به نسلی دیگر رسید. گزارش ویراسته ای از «اوستا»، در شکل پذیرفتنی خود، باید گاهان پنجگانۀ زرتشت و همۀ دیگر نوشتارهای موجود اوستایی (پنج دفتر اوستای نو) را دربرگیرد؛ نگارشی متناسب با درون مایه و سبک و انشاء هریک از بخشهای متن اصلی و مبتنی بر دقّت کافی در حفظ مفاهیم اندیشگی و آموزه های اخلاقی و دینی و بن مایه های اساطیری و کلیدواژه های گاهانی و تعبیرها و اصطلاحهای اوستایی داشته باشد و درحدّ نخستین گام، با بیانی ساده و روان و دریافتنی، پرسشهای خوانندۀ پژوهندۀ امروزی را پاسخ گوید. گزارنده تکامل دانش «اوستاشناسی» را بر بنیاد پژوهشهایی که در خود «اوستا» و یا در «ادبیّات پارسی میانه» (وابسته به اوستا و مزدیسنا) در چند دهۀ اخیر در جهان و ایران صورت پذیرفته، درنظر داشته و تا آنجا که امکان یافته و توانسته، برداشتهای نو را –که برخی از آنها به طور نسبی و بعضی دیگر به تحقیق بر دریافتها و برداشتهای پیشین ترجیح دارد– درکار آورده است.

نام نویسنده : امبرتو اکو

نام مترجم : علی اصغر بهرامی

مجموعه اي كه در پيش رو داريد، شامل مباحثي ما بين اومبرتو اكو( نويسنده شهير ايتاليايي) و پدر كارلومارتيني( اسقف شهر ميلان) در روزنامه لاكوررادلاسراست.

اومبرتواكو كه با كتاب« نام گل سرخ» به شهرت جهاني دست يافت؛ ازشناخته شده ترين نويسندگان سكولار( يا به روايت كتاب لاادري گري) ايتاليا و اروپاست كه در رشته نشانه شناسي تحصيل گرده است و بر الهيات و فلسفه تسلطي در خور ستايش دارد. در نقطه مقابل پدر كارلو مارتيني نيز همانند هماوردش در دانشگاه تورين به تحصيل الهيات و فلسفه پرداخته ولي در نهايت به كسوت كشيشان ( ژرزوئيت ها) در آمده است! اين نامه نگاري يك بار ديگر اثبات مي كند كه گفتگو ميان مذهبي و غير مذهبي ها نه تنها ممكن بلكه سودمند است و نشان مي دهد كه چگونه در اينگونه مباحث دو طرف مباحثه مي توانند موشكافي كنند، در عرصه اي از مطالب مورد علاقع يكديگر جولان بدهند و يكديگررا به چالش بطلبند و در عين حال حرمت يكديگر را حفظ كنند يا حتي همدل باشند نامه هايي كه بين پدر مارتيني و اكو مبادله شده اند پيچيده، دشوار، دقيق و البته جذابند و طيفي وسيع ازموضوعات كلي فراواني( چون جدال بر سر روز رستاخيز، فلسفه حيات از ديدگاه كتاب مقدس، تفاوت ها و تبعيض هاي جنسي در قوانين مذهبي و فقهي و مهمتر از همه چگونگي دست يافتن انسان غيرمذهبي به تكامل روحي و معنوي) را در بر مي گيرد.

نه اكو و نه پدر مارتيني علاقه اي به انكار طرف مقابل ندارند بلكه علاقه مند به روشن كردن تفاوت هاي اصيل( كه به اعتقاد اكو ريشه در تاريخ هاي بسيار دور دارند) و نيز يافتن زمينه هاي مشترك هستند( كه حاصل از تلاشهاي پست مدرنيستي بشر نوين است براي آشتي معنويت و مادي گرايي!) خود اكو در نخستين نامه اي كه به پدر مارتيني مي نويسد ، پيشنهاد مي كند كه دامنه ديد را وسيع بگيرند و چنين نيز مي كنند .

هيچ كدام بازيگران سطحي و حساب گراي زبان آور دنياي انديشه نيستند و در همان گام اول بر عميق ترين نقاط افتراق و ميدانهاي وسيع انديشه دست مي گذارند روز رستاخيز و ايمان يا بي ايماني نسبت به جزاي گناه دنيوي در روز پسين آيا به راستي بهشت و جهنمي در آخرت انتظار نيكوكاران و ستمكاران را مي كشد يا بهشت و جهنمي واژه اي دهني است كه در همين دنيا اطراف ما به حيات خود ادامه مي دهد و ما را پذيراست؟ آيا آيات هولناك كتاب مقدس( آنجا كه به تشريح روز رستاخيز مي پردازد)همان فجايع دنياي صنعتي نيست كه با سرعت و قدرتي روز افزون به تخريب طبيعت و به بردگي گرفتن بشريت اقدام كرده و هيچ مانعي را توان مقابله با آن نيست!؟ آيا به واقع رستاخيز فرا نرسيده است!؟ اگر چنين است پس ترس هميشگي و پارانويا گونه عوام مذهبي از جزاي روز رستاخيز چه معنايي مي تواند داشته باشد.

علامه محمود ابوریه

ترجمه: محمد وحید گلپایگانی

نقدی بر احوال، زندگانی و شخصیت «ابوهریرة» و جریان نقل احادیث جعلی از اوست. در این نوشتار به بررسی تاریخ زندگانی ابوهریره و شخصیت روایی وی پرداخته شده و منفی بودن شخصیت اخلاقی و اعتقادی وی ثابت شده و اثبات گردیده است که وی به مبانی اعتقادی اسلام پایبند نبوده و با کعب الاحبار یهودی مانوس بوده و شخصیتی یهودی داشته است. نویسنده همچنین به روش‎های جعل حدیث توسط ابوهریره پرداخته و از کثرت احادیث نقل شده توسط وی از پیامبر اسلام(ص) اثبات می‎کند که وی این احادیث را جعل کرده است زیرا وی مدت کوتاهی پیامبر اسلام را درک کرده و این در حالی است که برخی از صحابه که تمام عمر پیامبر اسلام را درک کرده‎اند بیش از ده روایت از ایشان نقل نکرده‎اند. وی همچنین به ارتباط ابوهریره با بنی‎امیه اشاره کرده و همدستی وی با امویان در جعل حدیث و اوصاف ضعف حدیثی وی را بررسی نموده است.

موضوع این رساله سرگذشت مانی و طلوع و غروب آیین او در ایران و کشورهای باخترزمین و مرگ مانی و تأثیر وی در جهان اسلام و عرب و ایران و بقاء نسبی آن به صورت ته نشین در اندیشه ای ایرانیان امروزی است.

مِهرپرستي يا آيين مهر يا ميترائيسم، آييني رازآميز بود كه بر پايه پرستش مهر (ميترا) ايزد ايران باستان و خداي خورشيد، عدالت، پيمان و جنگ، در دوران پيش از آيين زرتشت بنيان نهاده شد. اين آيين بعدها دگرگون شده و به سرزمينهاي امپراطوري روم برده شد و در طول سده‌هاي دوم و سوم پس از ميلاد، در تمام نواحي تحت فرمانروايي روم، در سرزمين اصلي اروپا، شمال آفريقا و بريتانيا برپا بود. گرچه پس از پذيرفتن آيين مسيحيت توسط امپراطور كنستانتين در اوايل سده چهارم ميلادي، اين دين محو شد، اما تاثيري به‌سزا بر ادياني چون مسيحيت بر جاي گذاشت.