روسو در گفتمانی درباره نابرابری، نشان می‌دهد که چگونه رشد تمدن با ایجاد نابرابری‌های مصنوعی ثروت، قدرت و امتیازات اجتماعی، شادی و آزادی طبیعی انسان را تباه می‌کند. روسو با این ادعا که انسان بدوی با همنوعان خود برابر است، معتقد بود که با پیچیده تر شدن جوامع، قوی ترین و باهوش ترین اعضای جامعه نسبت به برادران ضعیف تر خود برتری غیرطبیعی پیدا می کنند و قوانین اساسی برای اصلاح این عدم تعادل ها از طریق صلح و عدالت تنظیم می شود. در واقع کاری جز تداوم آنها انجام ندهید. استدلال‌های سیاسی و اجتماعی روسو در گفتمان، تقبیح بسیار مؤثری از شرایط اجتماعی زمان او و یکی از انقلابی‌ترین اسناد قرن هجدهم بود.