نوشته: استفان زویگ

ترجمه: محسن سیاح

با مقدمه علی دشتی

ژوزف فوشه: "این بدتر از جنایت است، حماقت است." ژوزف فوشه: "خون جنایتکاران خاک آزادی را بارور می کند."

بیوگرافی ژوزف فوشه که استفان زویگ او را «کامل‌ترین ماکیاولی دوران مدرن» می‌دانست، در سال 1929 نوشته شد، قبل از اینکه تأثیر کامل نازیسم و ​​استالینیسم درک شود. در این مطالعه موردی گیرا از بی‌رحمی، فرصت‌طلبی سیاسی، دسیسه و خیانت، استفان زویگ، جوزف فوشه (1759-1820)، وزیر نظمیه، را به تصویر می‌کشد، «شخصیتی کاملاً غیراخلاقی» که تنها هدفش بقای سیاسی و اعمال قدرت بود.

زویگ درست گفته: فوشه "از نظر سیاسی فوق‌العاده باهوش" بود، اما این او را دوست‌داشتنی نمی‌کرد. او آفتاب‌پرست اولیه سیاسی و فاقد هرگونه اعتقاد شخصی بود، به سرعت با هر تحول سیاسی سازگار می‌شد و بنابراین بقای خود را نیز به همراه قدرت و ثروت تضمین می‌کرد. ژوزف فوشه، شاید حتی بیشتر از ماکیاولی، امروز باید توسط هر کسی که به سیاست علاقه دارد مطالعه شود.

جوزف فوشه در 21 مه 1759 در دهکده کوچک لو پلرین در نزدیکی نانت فرانسه به دنیا آمد. او تحصیلات چشمگیری را در حوزه خطبه خوانی دریافت کرد و سطوح ابتدایی درسهای مذهبی و اعتقادی کشیشی را گذراند. با این حال، او اعتقادات و مذهب خود را رها کرد و به یکی از پر سر و صداترین و وحشی‌ترین انقلابیونی تبدیل شد که تا به حال زندگی کرده است و اجازه کشتن کشیشان و راهبه‌ها و هتک حرمت کلیساهای بی‌شماری را صادر کرد.

همیشه کسانی هستند که فرصت را در هرج و مرج می بینند. از بین رفتن نظم قدیمی، شکاف هایی ایجاد می کند که نیاز به پر کردن دارند، و «مردان با بصیرت» هیچ کس را بهتر از خودشان نمی بینند که این شکاف ها را پر کند. البته این نیاز به انعطاف اخلاقی خاصی دارد. تمایل به پشت سر گذاشتن باورهای قدیمی خود و پذیرفتن باورهای جدید با شور و حرارت بیشتر. از این دست آدمها زیاد بودند که در جریان انقلاب فرانسه به پا خاستند و سقوط کردند، اما تعداد کمی از آنها به اندازه ژوزف فوشه وقیح یا موفق بودند.