حرف‌هایی با دخترم درباره اقتصاد (تاریخ مختصر سرمایه‌داری)
در اين كتاب كوچك يانيس واروفاكيس اقتصاددان مشهور، مي‌كوشد به اين پرسش كه به‌شكل‌فريبنده‌اي ساده است به دخترش سِنيا پاسخ دهد؛ او از داستان‌هاي زندگي‌اش و اسطوره‌هاي مشهورــ از اديپ و فاوست گرفته تا فرانكشتاين و ماتريكس ــ استفاده مي‌كند تا توضيح دهد "چرا اين‌قدر نابرابري وجود دارد؟". كتاب حرف‌هايي با دخترم در‌باره‌ي اقتصاد مهم‌ترين درام روزگار ما را به خوانندگانش نشان مي‌دهد. اين کتاب كمك مي‌كند تا معنايي به اين جهان پرآشوب دهيم و الهام‌بخش ماست تا آن را به جاي بهتري بدل كنيم. "به‌شدت قابل‌فهم، عميقاً انساني و به‌شكل خيره‌كننده‌اي اصيل‌ــ ابزار دموكراتيك نيرومندي در زماني فوق‌العاده" نائومي كلاين، نويسنده‌ي كتاب دكترين شوك "يكي از معدود قهرمانان من. تاوقتي آدم‌هايي مثل واروفاكيس وجود دارند، همچنان اميد هست" اسلاوي ژيژك "اقتصاددان و تحليل‌گر سياسي برجسته" نوام چامسكي
درباره ی نگریستن
عکس‌ها يادگارهاي گذشته‌اند، آثاري از آنچه رخ داده است. اگر زندگان آن گذشته را به دوش کشند، اگر گذشته تبديل به بخش جدايي‌ناپذير از فرايندي شود که در طي آن مردم تاريخ خود را مي‌سازند، آن‌گاه همه‌ي عکس‌ها دوباره متني زنده به‌دست خواهند آورد، و به جاي آن‌که لحظه‌هايي بازداشته شده باشند، همچنان در زمان وجود خواهند داشت. شايد عکاسي پيشگويي حافظه‌اي انساني است که بايد در آينده به طور اجتماعي و سياسي تحقق يابد. چنين حافظه‌اي هر تصويري از گذشته را، هرقدر فاجعه‌آميز و هرقدر به گناه آلوده، در حصار تداوم خويش خواهد گرفت. تمايز ميان استفاده‌هاي خصوصي و عمومي از عکاسي از ميان برخواهد خاست، خانواده‌ي انسان وجود خواهد داشت.
معنای زندگی
تری ایگلتون
عباس مخبر
معنای زندگی راه حلی برای یک مسئله نیست. بلکه زیستن به شیوه‌ای معین است. این پرسش ماورالطبیعی نیست. بلکه اخلاقی است. چیزی جدا از زندگی نیست. بلکه چیزی است که زیستن را به امری ارزش‌مند بدل می‌کند-می‌توان گفت حد معینی از کیفیت، عمق، فراوانی و فشردگی زندگی است. به این تعبیر، معنای زندگی خود زندگی است که به شیوه‌ای معین به آن نگریسته می‌شود. سوداگران معنای زندگی عموما در مقابل چنین ادعایی احساس دل‌سردی می‌کنند ، زیرا به اندازه‌ی کافی رازآمیز و شاهانه به نظر نمی‌رسید.
تری ایگلتون (به انگلیسی: Terry Eagleton) (زاده ۲۲ فوریه ۱۹۴۳) نظریه‌پرداز ادبی بریتانیایی است. بسیاری او را تأثیرگذارترین منتقد ادبی زندهٔ بریتانیا می‌دانند. او با تکیه بر نظریه‌های مارکسیست‌های اروپایی از جمله والتر بنیامین، لویی آلتوسر و پیر ماشری، مخاطبان فراوانی یافت و با پیروی از افکار این نظریه‌پردازان از شیوه‌ای ماتریالیستی برای مطالعه ادبیات بهره برد. این شیوه او در نوشته‌هایش در مورد ساموئل ریچاردسون و خواهران برونته نمود دارد. پافشاری ایگلتون بر پیچیدگی و سودمندی مقولات سنتی و هنجاری نظیر ایدئولوژی، زیبایی‌شناسی و نقد فرهنگی به طور کلی مؤثر بوده است. قرائت دوباره او از این مقوله‌ها بیش از هر چیز در اشتیاق وی برای برانگیختن بحث‌های انتقادی در زمینة فرهنگ معاصر ریشه دارد و این انتقادی است به دور از آنچه که در نسبیت فرهنگی و بی‌تفاوتی سیاسی پست مدرنیسم می‌داند. ایگلتون مقاله‌های بسیاری دربارهٔ آرتور شوپنهاور، کارل مارکس، لودویگ ویتگنشتاین،والتر بنیامین، ژاک دریدا، ریموند ویلیامز و... دارد.
وجدان زنو
وجدان زنو یا اعترافات زنو (به ایتالیایی: La coscienza di Zeno) رمانی از ایتالو اسووو نویسندهٔ ایتالیایی است. این رمان در سال ۱۹۲۳ منتشر شده‌است.
کتاب، تشکیل شده از خاطرات زنو کاسینی که به اصرار روانپزشکش آن را نوشته و نشان دهنده علاقه نویسنده به تئوری‌های زیگموند فروید است. این رمان هم مثل نوشته‌های قبلی اسووو از طرف منتقدین و خوانندگان ایتالیایی کاملآ نادیده گرفته شد. به شکلی که اگر تلاش‌های جیمز جویس برای ترجمه و چاپ آن در پاریس نبود شاید تا به حال از بین رفته بود. در واقع تلاش‌های جویس برای معرفی کتاب به منتقدین فرانسوی و ستایشی که آن‌ها از این اثر به عمل آوردند باعث توجه منتقدین ایتالیایی به آن شد. در یادداشت مترجم فارسی وجدان زنو آمده‌است که: شوپنهاور معتقد است که اگر به کل هستی بشر بنگریم جز تراژدی چیزی در آن نخواهیم یافت، در حالی که اگر به جزئیات آن توجه کنیم طنز و کمدی را جلوه گر می‌یابیم. در وجدان زنو همین دو جنبهٔ زندگی انسان به نحوی استادانه ترسیم شده‌است. وقتی که از ادبیات جدید اروپا صحبت می‌کنیم و بلافاصله به یاد جیمز جویس، پیراندلو، کافکا، پروست، لارنس، ژید و توماس مان می‌افتیم، نباید فراموش کنیم که ایتالو اسووو چه از جهت اصالت سبک و چه از جهت غنای ادبی از زمره این پیشگامان ادبیات نوین اروپاست؛ و این سخن آندره تریو را درباره وجدان زنو از یاد نبریم: «یک شاهکار عظیم و باور نکردنی … در طول یک قرن احتمال دارد فقط پنج یا شش اثر به این غنا و عظمت خلق شود.»