تاریخ ادبیات عرب
نویسنده: اکبر بهروز
نویسنده در این کتاب تاریخ ادبیات عرب از دوره جاهلیت تا کنون را بررسی نموده است. روش کار وی بر این منوال بوده که برای تهیه تمام مطالب از مآخذ و منابع دست اول و قابل اعتماد بهره جسته است. در آغاز هر بخش مقدمهای برای معرفی سبکهای نثر و نظم هر دوره آورده و بعد شرح حال ادبا و شعرا را به طور خلاصه تهیه کرده است. از میان هزاران ادیب و شاعر کسانی انتخاب شدهاند که معروفترین هر دوره و هر سبک بودهاند. شرح حال افراد خیلی خلاصه آورده شده و تنها به برجستهترین نکات حیات هر فرد اشاره شده است. در پایان هر مطلب و شرح حال نیز منابع آن مطلب آمده است.
دین ایرانی (بر پایه متنهای کهن یونانی)
کتابی که پیش رو دارید به معرفی ادیان کهن ایرانی که قبل و بعد از دین زرتشت وجود داشتهاند می پردازد؛ آیینهایی چون: آیین زروانی، کیش مانوی، آیین مزدک، و مهرپرستی. در قسمتی از متن این کتاب میخوانید: « استرابو گوید: «به چشم مردم یونان ایرانیان نامیترین بیگانگان هستند». هرگاه توجه یونانیان به جهت ضرورتهای سیاسی نیز به توان و قدرت ایران جلب نمیشد باز دلایل نیکوی دیگری بود که آنان با عنایت به این سرزمین بنگرند. ایران خواه ازلحاظ اصالت فرهنگ و شکل ویژهی حکومتش، خواه ازلحاظ شکوه و حشمت دربار و گذشتهی افسانهای که سلالههای پیشین آن را در برگرفته بود و خواه ازلحاظ روش و شیوهی خاص تعلیماتی و دیگر جنبههای تمدنش کانونی از شگفتیها برای یونانیان بود که همانند آن در هیچ کشور دیگر شرقی یکجا یافت نمیشد...»
دیوان مجیرالدین بیلقانی
مجیرالدین بیلقانی
تصحیح و تحقیق: دکتر محمد آبادی
ابوالمکارم مجیرالدین مجیرالدین بیلقانی از مردم بیلقان (از توابع شروان و امروزه واقع در کشور آذربایجان) و از شاعران معروف و زبان آور در قرن ششم هجری و از شاگردان خاقانی است که به زودی به پایهٔ استاد خود در سخن نزدیک شد و دست به معارضهٔ او زد و استاد را هجو کرد. لقب شاعری وی که ظاهراً مأخوذ از لقب یا اسم او بوده است در اشعار وی «مجیر» است و معاصرانش او را با همین عنوان یاد کردهاند. وی به دستگاه اتابکان آذربایجان اختصاص داشت و از سلجوقیان عراق، ارسلان بن طغرل سلجوقی را مدح گفت. در سال وفات شاعر اختلاف کرده اند. وفات او را هدایت به سال ۵۷۷ نوشته است و در منابع دیگر سالهای دیگری مانند ۵۶۸، ۵۸۶، ۵۸۹ و ۵۹۴ ذکر کرده اند ولی با قراین موجود می توان ۵۸۶ را سال قریب به تحقیق برای فوت شاعر دانست.قبر او در مقبرةالشعرای تبریز است. دیوان مجیر قریب به پنج هزار بیت شعر دارد و مشحون است به قصاید عالی و غزلهای لطیف و او را باید حقاً از شاعران نیکوسخن و خوش قریحه زمان شمرد. تأثیر سبک سخن خاقانی در غالب اشعار او مشهود است و با این حال مجیر از استاد خود ساده گویتر است. چیرگی مجیر در ایجاد ترکیبات بدیع و مضامین نو و دلپذیر قابل توجه بسیار است.