آندری تارکوفسکی، نابغه سینمای مدرن روسیه – که توسط اینگمار برگمان به عنوان «مهمترین کارگردان زمان ما» مورد ستایش قرار گرفت – در دسامبر 1986 در تبعید در پاریس درگذشت. او در «مجسمه‌سازی در زمان» وصیتنامه هنری خود را به یادگار گذاشته است. هم زندگی و هم کارش از زمانی که فیلم کودکی ایوان در سال 1962 برنده شیر طلایی جشنواره فیلم ونیز شد، کیفیت رویایی و تصاویر کاملاً بدیع و دلهره‌آور فیلم‌های تارکوفسکی، مخاطبان جدی سینما را در سراسر جهان مجذوب خود کرده است که در آثار او تداوم سنت‌های ادبی بزرگ را می‌بینند. روسیه قرن نوزدهم. بسیاری از منتقدان سعی کرده اند دیدگاه شخصی او را تفسیر کنند، اما خود او همیشه غیرقابل دسترس باقی مانده است. در مجسمه سازی در زمان، تارکوفسکی افکار و خاطرات خود را بیان می کند و برای اولین بار الهامات اصلی فیلم های خارق العاده اش - کودکی ایوان، آندری روبلیوف، سولاریس، آینه، استاکر، نوستالژی، و قربانی را آشکار می کند. او درباره تاریخچه آنها و روش‌های کارش بحث می‌کند، مشکلات متعدد خلاقیت بصری را بررسی می‌کند، و محتوای عمیق زندگی‌نامه‌ای بخشی از آثارش را بیان می‌کند - به‌طور جذاب‌تر در آینه و نوستالژی. فصل پایانی فداکاری که در آخرین هفته‌های زندگی تارکوفسکی دیکته شد، خواندن کتاب را برای کسانی که قبلاً می‌دانند یا تازه در حال کشف آثار باشکوه او هستند، ضروری می‌کند.