«مانس اشپربر»، روان‌شناس آلمانی، این کتاب را در سن ۳۲ سالگی (در دهه ۳۰ میلادی) یعنی پیش‌از آنکه هیتلر جهان را به کام جنگ جهانی دوم بکشاند، نگاشته است. او حتی در کتاب خود از روی تحلیل روانیِ رفتار دیکتاتورها، پیش‌بینی کرده است که کسی مثل هیتلر سرانجام خودکشی خواهد کرد. وقتی این کتاب منتشر شد نویسنده‌اش نه‌تنها مجبور شد برای مصون‌ماندن از خشم نازی‌ها، به زندگی پنهانی روی آورد بلکه حتی کمونیست‌های پیرو استالین نیز خواندن این کتاب را ممنوع کردند و پیروان‌شان حتی از دست‌زدن به این کتاب هم پرهیز می‌کردند .

اشپربر در این کتاب، که متنی بسیار روان و جذاب دارد، با تحلیل روانشناختی شخصیت و رفتار خودکامگان و دیکتاتوران، نشان می‌دهد که دیکتاتورها، به‌خودی‌خود، خودکامه و جبار نمی‌شوند بلکه آن‌ها محصول رفتار توده‌هایی هستند که خلق‌وخویِ "جبّاریّت (دژسالاری / اقتدارگرا)"، بخشی از وجود آن‌هاست. برای آنکه خودکامگی و دیکتاتوری برای همیشه از جامعه‌ای رخت بربندد باید روحیه خودکامگیِ توده‌ها از بین برود. اشپربر نشان می‌دهد که چگونه شخصیت روانی یک خودکامه به‌تدریج و در طول زمان تحول می‌یابد و او را از یک زندگی معمولی محروم می‌کند به‌گونه‌ای که "جبّار" به تدریج دچار سادیسم (دیگرآزاری) و در مراحل بعدی دچار مازوخیسم (خودآزاری) می‌شود.

او از قول افلاطون می‌نویسد «هر کس می‌تواند شایسته صفت شجاع باشد، الا فرد جبّار». و بعد خودش به‌زیبایی و با تحلیل روانشناختی نشان می‌دهد که این سخن افلاطون چقدر دقیق است. در واقع نشان می‌دهد که جباریت ویژگی است که جایگزین فقدان شجاعت می‌شود و این رفتار در همه سطوح قدرت (پدر، معلم، رئیس اداره، پلیس محله و …) نمود دارد. اما وقتی آحاد توده های شخصیتاً جبّار، در عالم واقع با یکی‌از جباران همراهی می‌ کنند و او را حمایت می‌کنند، از او یک حاکمِ به‌تمام‌معنی دیکتاتور می‌سازند .

او به زیبایی نشان می‌دهد که چگونه خودکامگان با ساده‌کردن مسائل پیچیده زندگی، راه‌حل‌های عامه‌پسند ـ اما غیرقابل‌اجرا ـ می‌دهند و اصلا هم نگران عدم‌ قابلیتِ اجرای ایده‌های خود نیستند چراکه آموخته‌اند وقتی راه‌حل‌شان به نتیجه نرسید به‌راحتی می‌توانند با انداختن مسئولیت این ناکامی به گردن دیگران (دشمنان فرضی)، این ناکامی را تبدیل به فرصتی کنند تا نشان دهند که دشمنان‌شان چقدر قدرتمندند و نمی‌گذارند تا آن‌ها به اهداف‌شان برسند.

نمایشنامه داستان مرگ یزدگرد سوم است که به مرو می‌گریزد و به طور ناشناس در آسیابی پناه می‌گیرد. داستان از زبان آسیابان، زن آسیابان و دخترشان بیان می‌شود و همه روایت‌ها با هم تفاوت دارد...

آدریانو پتا

ترجمه: مهرداد میرفخرایی

هیپاتیا به دلیل اینکه بزرگترین ریاضی دان و ستاره شناس زمان خود بود، به دلیل رهبری مکتب فلسفی نوافلاطونی در اسکندریه، به دلیل غلبه بر جنسیت گرایی عمیق جامعه خود، و به دلیل تحمل یک مرگ خشونت آمیز به دست غیورهای جاهل مشهور است.

هیپاتیا شرحی بر رساله آپولونیوس پرگا درباره مقاطع مخروطی نوشت، اما این تفسیر دیگر موجود نیست. هیپاتیا شرحی بر کتاب سیزده جلدی دیوفانتوس Arithmetica نوشت که در حدود سال 250 بعد از میلاد نوشته شده بود.

هیپاتیا از اسکندریه اولین زنی بود که سهم قابل توجهی در توسعه ریاضیات داشت. هیپاتیا دختر ریاضیدان و فیلسوف تئون اسکندریه بود و کاملاً مسلم است که او ریاضیات را زیر نظر و آموزش پدرش آموخت.

اما هیپاتیا یکی از اولین زنانی بود که به تحصیل و تدریس ریاضیات، نجوم و فلسفه پرداخت. در این نقاشی، هیپاتیا در حال تدریس در موزه اسکندریه نشان داده شده است، که به نوعی مانند دانشگاهی بود که شامل بسیاری از مدارس و کتابخانه بزرگ اسکندریه بود.

بدون کار هیپاتیا، معادله درجه دوم معروف یا سنگ بنای حساب دیفرانسیل و انتگرال، انتگرال و مشتقات را نخواهیم داشت. او دانش خود را در مورد ریاضیات و نجوم با میزبانی سخنرانی های عمومی به اشتراک گذاشت و جمعیتی را جذب کرد که قابل مقایسه با افلاطون و ارسطو بود.

اورستس مانند بسیاری از مردان جوان به دلیل هوش و زیبایی هیپاتیا عاشق او شد. هیپاتیا که به کار و تجرد خود متعهد بود، پیشرفت های اورستس را رد کرد، اما این دو به هم نزدیک بودند. این رابطه در نهایت منجر به مرگ هیپاتیا می شود.

هیپاتیا در سال 370 پس از میلاد به دنیا آمد، ریاضیدان و فیلسوف مصری بود. او در ریاضیات، نجوم و فلسفه متبحر بود و در مدرسه نوافلاطونی در اسکندریه مصر کارگردانی و تدریس کرد. هیپاتیا احتمالاً تحت تأثیر پدرش، ریاضیدان و فیلسوف مشهور آن زمان، قرار گرفته است.

زندگی فکری در اسکندریه، آخرین پناهگاه فلسفه هلنی، پس از مرگ هیپاتیا به پایان رسید. مدرسه اسکندریه تعطیل شد و هر فیلسوفی که پس از ویرانی سراپیوم در شهر باقی مانده بود فرار کرد.