دیپلمات و نویسنده گواتمالایی میگل آنجل آستوریاس (1899-1974) این کار برنده جایزه را در حالی که هنوز دانشجوی حقوق بود آغاز کرد. این داستان یک دیکتاتور بی رحم و نقشه های او برای خلع ید از یک دشمن سیاسی در یک کشور آمریکای لاتین ناشناس است که معمولاً به عنوان گواتمالا شناخته می شود. این کتاب به دلیل به تصویر کشیدن حکومت توتالیتر و اثرات مخرب روانی آن مورد تحسین قرار گرفته است. آستوریاس با تکیه بر تجربیات خود به عنوان روزنامه نگاری که تحت شرایط سرکوبگرانه می نویسد، از ابزارهای ادبی مانند طنز برای انتقال تخلفات دولت و توالی رویاهای سوررئالیستی استفاده می کند تا تأثیر دولت پلیسی را بر روان افراد نشان دهد. موضع آستوریاس در برابر همه اشکال بی عدالتی در گواتمالا باعث شد منتقدان نویسنده را به عنوان سخنگویی دلسوز برای ستمدیدگان ببینند. آستوریاس هنگام پذیرش جایزه نوبل ادبیات قول داد که آثار من همچنان به بازتاب صدای مردم، جمع آوری اسطوره ها و باورهای عمومی آنها و در عین حال به دنبال تولد آگاهی جهانی از مشکلات آمریکای لاتین خواهد بود. ”

داستان «آقای رئیس جمهور»، داستان «استرادا گابررا»، دیکتاتور خشن «گواتمالا»، در نخستبن سالهای سده ی بیستم میلادی است؛ رئیس جمهوری که خود را خدای مردمان آن کشور میدانستند، و بجای مردمان کشور خود، و برای آنها تصمیم گیری نیز میکردند؛ حکومتی که به برهان نارضایتی و شجاعت «افراد ویژه»، به آنها انواع و اقسام جرمها را، نسبت میدهد؛ محکومین، و شاهدهای رویدادهای گوناگون را در زندان، به زور شکنجه، مجبور به اعترافات دلخواه خویش میکند، و ....؛ در این داستانِ سیاست و اختناق، خوانشگر شاهد یک عشق، و سرانجام آن، در چنان حکومتی نیز هست؛ آقای «استوریاس» داستان را با شیوه های خیال آمیز، و شاعرانه با روایتی بسیار زیبا بازگو کرده اند.