«اگر آدم صدای تاب خوردن آونگ را نشنود، زمان به چه درد می­ خورد؟ دوست داشتم با این شیء ظریف صحبت کنم که نیم­ گام به پس برمی ­داشت و نیم ­گام به پیش.»

« ساعت بغداد » نوشتۀ شهد الراوی مخاطبش را به سفری در تاریخ می­برد؛ به عراق. دختر جوانی سیر زندگی­ اش را از دهۀ نود تا اوایل قرن بیست­و­یکم بازگو می­کند. از روزگاری پرتلاطم و آبستن حوادث (جنگ خلیج فارس) و عراقی که به واسطۀ سلطه ­اش بر کویت باید تاوان جاه­ طلبی ­اش را بدهد. تاوانی که با تحریم ­های اقتصادی سازمان ملل همراه است و دوران تازه­ای را رقم می ­زند. دورانی ­که برای ساکنانش نیز پیامدهایی دارد و انتخاب­ هایی گریزناپذیر.

« شهدالراوی » در داستانش از شهری سخن می­ گوید که بهشتی خیالی است؛ دست­  ساز است و بهره­ گرفته از رئالیسم جادویی. رئالیسم جادویی که رمان با بهره­ گیری از آن دلنشین و خواندنی شده است.

قهرمانان که از قشر زنان و دختران جامعه انتخاب شده ­اند، آرزوهای بزرگی در سر­ دارند و می­خواهند سری در سرها دربیاورند. آن­ها نسخه­ای از اثر جاویدان مارکز بزرگ (صدسال تنهایی) را دست به دست می کنند و خود را در بازسازی تخیلی گذشتۀ کلمبیا رها می کنند. داستان با آلام و عشق­ ها و رویاهای آیندۀ آنان پیش می­رود.

ساعت بغداد با ترجمۀ مهدی غبرائی جایزۀ کتاب برگزیدۀ جشنواره بین ­المللی ادینبرو(2018) را به دست آورده است. اثری که امید و آینده (تاریخ فردا) را در خلال داستان جذابش مدنظر دارد و از تاریخی سخن می­ گوید که باید آن را از فراسوی ویرانی ساخت و از پارچۀ آن جامه­ ای نو بافت:

«گاهی چیزهایی هست که نمی ­فهمیم و معنایشان را می­ دانیم، نه از راه کلمات، بلکه پیش ازاین­که دیگران به ما بگویند، معنایش در درون ماست.»