آفوریسم های زندگی
«به دنیا نیامدن بدون شک بهترین برنامه است. متأسفانه این در دسترس کسی نیست.»
ای. ام. چوران در «دردسر متولد شدن» با سؤالات اصلی وجود انسان دست و پنجه نرم می کند: تولد، مرگ، خدا، گذر زمان، نحوه ارتباط با دیگران و چگونه کاری کنیم که صبح از رختخواب بیرون بیاییم. چوران در مجموعه‌ای از قصارهای به هم پیوسته که در عین حال بدبینانه، شاعرانه و به شدت خنده‌دار هستند، نوعی شادی را در ناامیدی خود می‌یابد و از پوچی و بیهودگی وجود ما و ناتوانی ما در زندگی در جهان لذت می‌برد.
اتفاق و دو داستان دیگر
نام نویسنده : کریشتوف کیشلوفسکی
نام مترجم : عظیم جابری
کریشتوف کیشلوفسکی شیفته ی داستان نویسی بود.شیفته ی روایت تنهایی و اضطراب انسانش در لهستان کمونیست زده ی سال ها ی دهه ی شصت و هفتاد دورانی که همه چبز در هاله ای از تردید فرو رفته بود.برای همین سه داستانی که در این کتاب خواهید خواند سه اثری که کیشلوفسکی بر اساس شان فیلم های آرامش.آماتور و شانس کور را ساخت و تبدیل به یک فیلمساز جهانی شد.پر هستند از تقابل بین این اضطراب وم میل به آزادی این مجموعه را هانا کرال دوست او و نویسنده ی برجسته تدوین و بعد مرگ فیلم ساز منتشر کرد.داستانهایی که در آن میتوان جهانی از خیال و سکوت را تماشا کرد که سرنوشت انسان را رقم میزنند و او در نبردی دائم است با آنچه میخواهند برایش بسازند و افسوس که این ذهن خلاق بیشتر داستان ننوشت کیشلوفسکی هنگام مرگ فقط پنجاه و چهار سال داشت.
زمان مهر شده
آندری تارکوفسکی، نابغه سینمای مدرن روسیه – که توسط اینگمار برگمان به عنوان «مهمترین کارگردان زمان ما» مورد ستایش قرار گرفت – در دسامبر 1986 در تبعید در پاریس درگذشت. او در «مجسمه‌سازی در زمان» وصیتنامه هنری خود را به یادگار گذاشته است. هم زندگی و هم کارش از زمانی که فیلم کودکی ایوان در سال 1962 برنده شیر طلایی جشنواره فیلم ونیز شد، کیفیت رویایی و تصاویر کاملاً بدیع و دلهره‌آور فیلم‌های تارکوفسکی، مخاطبان جدی سینما را در سراسر جهان مجذوب خود کرده است که در آثار او تداوم سنت‌های ادبی بزرگ را می‌بینند. روسیه قرن نوزدهم. بسیاری از منتقدان سعی کرده اند دیدگاه شخصی او را تفسیر کنند، اما خود او همیشه غیرقابل دسترس باقی مانده است. در مجسمه سازی در زمان، تارکوفسکی افکار و خاطرات خود را بیان می کند و برای اولین بار الهامات اصلی فیلم های خارق العاده اش - کودکی ایوان، آندری روبلیوف، سولاریس، آینه، استاکر، نوستالژی، و قربانی را آشکار می کند. او درباره تاریخچه آنها و روش‌های کارش بحث می‌کند، مشکلات متعدد خلاقیت بصری را بررسی می‌کند، و محتوای عمیق زندگی‌نامه‌ای بخشی از آثارش را بیان می‌کند - به‌طور جذاب‌تر در آینه و نوستالژی. فصل پایانی فداکاری که در آخرین هفته‌های زندگی تارکوفسکی دیکته شد، خواندن کتاب را برای کسانی که قبلاً می‌دانند یا تازه در حال کشف آثار باشکوه او هستند، ضروری می‌کند.
