این اثر بزرگ که توسط یکی از برجسته‌ترین دانشمندان اسلاوی جهان نوشته شده است، بررسی ادبیات روسی از آغاز آن در قرن یازدهم تا دوران مدرن را ارائه می‌کند. ویکتور تراس به شیوایی استدلال می کند که ادبیات روسی عقاید و اهداف ملت را منعکس، تعریف و شکل داده است، و بررسی خود را با پس زمینه ای از تحولات اجتماعی و سیاسی و اندیشه های دینی و فلسفی تنظیم می کند.

تراس میراث ادبی غنی را دنبال می کند که شامل فولکلور روسیه در قرون یازدهم، دوازدهم و سیزدهم می شود، ادبیات قرون وسطایی که از نظر سبک و ماهیت از سنت بیزانسی نشأت می گرفت، و ادبیات قرن هفدهم و هجدهم، زمانی که روسیه از یک رشته ادبی گذر کرد. مکاتب - نئوکلاسیک، احساسات گرایی، رمانتیسم و ​​رئالیسم - وارد شده از غرب. تراس سپس به داستان‌های رئالیستی استادانه تورگنیف، داستایوفسکی و تولستوی در نیمه دوم قرن نوزدهم می‌پردازد و نشان می‌دهد که چگونه کاتالیزوری برای پیشرفت‌های اجتماعی و فرهنگی پس از اصلاحات الکساندر دوم بود. تراس در بحث از دوره قبل از انقلاب 1917 جنبش های ادبی را با تحولات موازی در تئاتر، موسیقی و هنرهای تجسمی پیوند می دهد و توضیح می دهد که همه اینها روسیه را در خط مقدم مدرنیسم اروپایی قرار می دهند. تراس ادبیات روسی پس از انقلاب را به نویسندگی مهاجر و شوروی تقسیم می کند و نشان می دهد که چگونه دومی به عنوان ابزار تبلیغاتی حزب کمونیست عمل می کرد. او نظرسنجی خود را با جنبش دگراندیشی که پس از مرگ استالین انجام شد، به پایان می‌رساند و استدلال می‌کند که این جنبش دوباره ادبیات را به رهبری در مبارزه برای آزادی اندیشه، ارتباط واقعی و ارتباط با فرهنگ غرب تبدیل کرد.