نه آدمی
اوسامو دازای (۱۹۴۸-۱۹۰۹) یکی از محبوب‌ترین نویسنده‌های ژاپنی قرن بیستم است. دازای نویسنده‌ی پرکاری بود که در عمر کوتاه خود زندگی پُر فرازونشیبی را تجربه کرد، و پس از چند خودکشی ناموفق، سرانجام در ماه ژوئن هزار و نهصد و چهل و هشت در خودکشی‌اش موفق شد و خود را در رود تاما غرق کرد. نه آدمی داستان بلند دیگری از این نویسنده است که اکنون چاپ شده است. نه‌آدمی گونه‌ای خودزندگی نامه‌نوشت دازای هم است. نکته‌ای که برای ایرانی‌ها این داستان را جذاب‌تر می‌کند اشاره‌ی راوی به خیام و ذکر چند رباعی از اوست.
هیچ
رمان‌نویس اسپانیایی. از مهم‌ترین نویسندگان اسپانیا در دوران جنگ داخلی است و آثارش با مکتب اگزیستانسیالیسم پیوندی نزدیک دارد. در بارسلونا متولد شد اما در دو سالگی به همراه خانواده به جزایر قناری مهاجرت کرد. مرگ مادرش تاثیری عمیق بر وی گذاشت خصوصا به این دلیل که پدرش بعد از این اتفاق با زنی ازدواج کرد که مورد نفرت او و خواهر و برادرانش بود. در هجده سالگی به بارسلونا برگشت و در دانشگاه این شهر به تحصیل فلسفه پرداخت. بعد از این به مادرید رفت تا در رشته‌ی حقوق ادامه‌ی تحصیل دهد اما در سال دوم درس را نیمه‌کاره گذاشت تا به شکل تمام‌وقت به نویسندگی بپردازد. عمدتاً برای رمان هیچ (۱۹۴۴) شهرت دارد. این رمان تصویری غم‌انگیز از ورود نوجوانی به بارسلون (زادگاه نویسنده) پس از جنگ داخلی است. آثار دیگرش عبارت‌اند از جزیره و شیاطین (۱۹۵۲)، و زن تازه (۱۹۵۵) که داستان تغییر مذهب را باز می‌گوید.
در اواخر عمر به آلزایمر مبتلا شده بود و در نهایت توانایی سخن گفتن را نیز از دست داد. آثار او که برای مدت‌های مدید فراموش شده بود، پس از مرگش دوباره در جامعه ی ادبی مطرح شد.