ساختار این کتاب به صورت یک قاب داستان شامل 100 داستان توسط گروهی متشکل از هفت زن جوان و سه مرد جوان است. آنها در یک ویلای منزوی در خارج از فلورانس پناه می گیرند تا از مرگ سیاه که شهر را رنج می داد فرار کنند. بوکاچیو احتمالاً پس از اپیدمی سال 1348، دکامرون را تصور کرد و تا سال 1353 آن را تکمیل کرد. داستان‌های مختلف عشق در دکامرون، از اروتیک تا تراژیک را شامل می‌شود.

در تابستان 1348، در حالی که مرگ سیاه شهرشان را ویران می کند، ده جوان فلورانسی به روستاها پناه می برند. آنها خود را با گفتن یک داستان در روز برای ده روزی که قرار است در آنجا بمانند سرگرم می کنند - صدها داستان از عشق، ماجراجویی و پیچش های شگفت انگیز سرنوشت. این داستان‌ها که کمتر درگیر مفاهیم انتزاعی اخلاق یا دین هستند تا ارزش‌های زمینی، از پرونلا بداخلاق که معشوقش را در وان مخفی می‌کند تا سر سپرلو، که علی‌رغم جنجال‌های نامقدسش، تبدیل به یک قدیس می‌شود، را شامل می‌شود. نتیجه یک بنای برجسته از ادبیات اروپا و شاهکاری از روایت تخیلی است.