نویسنده: فیل نایت مترجم: سید سعید کلاتی

«کفش باز» خاطرات فیل نایت(-۱۹۳۸)، کارآفرین آمریکایی و بنیان‌گذار برند نایکی، از مشهورترین برندهای ورزشی جهان است. این کتاب در سال ۲۰۱۶ به عنوان بهترین کتاب مدیریتی سایت آمازون برگزیده شد.

فیل‌نایت، موسس شرکت نایکی و پانزدهمین ثروتمند جهان در این کتاب، داستان پیدایش برند نایکی را شرح می‌دهد. این کتاب داستان رسیدن به خواسته‌ها و آرزوهاست. راهنمای از هیچ به همه چیز رسیدن، راهنمای گوش فرا دادن به آوای قلب و رفتن در پی آرزوهاست. داستان شکست خوردن و بازگشت از ژرفای تاریک ناکامی. داستان رها نکردن استعدادها. این کتاب نه تنها راهنمایی برای اهالی کسب و کار است، بلکه برای هر کس که به خود و آرزوهایش باور دارد سودمند است. زندگی‌نامه‌ای که مبارزه کردن و تسلیم نشدن را می‌آموزد.

و شارلاتان‌هايی هستند كه به شما می‌گويند يك كارآفرين هرگز تسليم نمی‌شود. اما بايد بدانيد كه بايد گاهی اوقات تسليم شويد. گاهی اوقات دانستن زمان تسليم شدن و رفتن سراغ چيز ديگر، عين نبوغ است. تسليم شدن به معنای توقف نيست. هرگز متوقف نشويد.

مترجم :   شورش بشیری

بهترین کتاب مدیریتیِ سال ۲۰۱۶ به انتخاب آمازون

بهترین کتاب سال ۲۰۱۶ به انتخاب بیل گیتس و وارن بافت

فیل نایت مؤسس و بنیان‎گذار نایکی که پانزدهمین ثروتمند دنیاست، در این کتاب فـوق‎العاده داستـان خلق برند نایکی را نوشته است: از زندگی در خانواده‎ای معمولی تا خلق برند میلیارد‎دلاریِ نایکی، مسیرِ شگفت‎انگیزِ مؤسس یکی از بزرگ‎ترین شرکت‎‎های جهان؛ مسیرِ تسخیرِ موانع و عبور از مشکلات و قدم به قدم جلورفتن. مسیرِ بهترین‎شدن. فارغ از این‎که چه کسب‎وکاری داشته باشید یا این‎که در چه رشته‎ای درس خوانده باشید، این کتاب داستان رسیدن به خواسته‎ها و آرزوهاست، راهنمای از هیچ به‎همه‎چیز‏رسیدن، راهنمای گوش‎دادن به صدای قلب و دویدن دنبال آرزوهاست، داستان شکست‎خوردن و برگشتن از عمق تاریکیِ شکست، داستانِ هدرندادنِ استعداد. این کتاب نه‎تنها راهنمایی برای اهالی کسب‎وکار و مدیریت است، بلکه برای هر خواننده‎ای که به خود و آرزوهایش ایمان دارد خواندنی است؛ زندگی‎نامه‎ای که جنگیدن و دست‎نکشیدن را به ما می‎آموزد.

بخشی از متن کتاب:

هر دونده‌ای این‌را می‌داند؛ کیلومترها می‌دوی و می‌دوی، بدون آن‌که واقعاً دلیلش را بدانی. به خودت می‌گویی به‌خاطر هدفی این کار را می‌کنی یا دنبـل جمعیتی هستی؛ اما دلیل حقیقی دویدنِ تو آن است کـه جایگزین آن ـ یعنی ایستادن ـ تو را تا سرحد مرگ می‌ترساند. به‌این‌ترتیب، در آن صبح سال ۱۹۶۲ به خودم گفتم: بگذار همه بگویند که ایده‌ات ابلهانه است… تو ادامه بده. نایست. حتا به ایستادن فکر هم نکن تا این‌که به آن‌جا برسی و فکرت را زیاد مشغول این نکن که "آن‌جا" کجاست. هرچه پیش آمد فقط نایست. این پندی استثنایی، پیش‌گویانه و ضروری بود کـه به‌طور غیرمنتظره‌ای موفق شدم بـه خودم بدهم و از خودم بگیرم. نیم‌قرن بعد از آن‌ روز، اکنون بر این باورم کـه این بهترین و یا شاید تنها پندی است که می‌توانیم و باید به خود و به دیگران بدهیم.