جوردی سيئرا ای فابرا

ترجمه: رامين مولايی

فرانس کافکا یک سال پیش از مرگش رابطه‌ی عاطفی شگرف و متفاوتی را تجربه کرد. یک روز صبح هنگام قدم زدن در پارک اشتلیتس برلین با دخترکی پریشان روبه‌رو شد که سوزناک می‌گریست: او عروسکش را گم کرده بود. نویسنده‌ی «مسخ» برای آرام کردن دخترک داستانی می‌سازد: «عروسکت گم نشده، او به مسافرت رفته است و من پستچی‌ای هستم که فردا اولین نامه‌اش را برایت می‌آورم.» آن شب فرانتس کافکا اولین نامه از نامه‌هایی را نوشت که سه هفته هر روز به پارک می برد و به دخترک می‌داد. نامه‌هایی که در آن‌ها عروسک خیالی از سفرها و ماجراهایش برای صاحب دوست‌داشتی‌اش تعریف می‌کرد... به این ترتیب جادوی کلمات فرانتس کافکا روح آزرده و پریشان دخترک ناشناخته تا امروز را در نامه‌هایی که هرگز یافت نشدند آرامش بخشید و یکی از رازآمیزترین داستان‌های قرن بیستم را رقم زدند. جوردی سیئرا ای فابرا در اثر به یادماندنی خود «کافکا و عروسک مسافر» با چیره‌دستی تمام به شرح این داستان و بازنویسی خیالی نامه‌های کافکا می‌پردازد.

كريشنا كري پالاني

ترجمه: غلامعلي كشانی

مهانداس کارامچاند گاندی (به انگلیسی: Mohandas Karamchand Gandhi) (به خطدوناگری: मोहनदास करमचन्द गांधी؛ گجراتی: મોહનદાસ કરમચંદ ગાંધી؛ زاده: ۲ اکتبر۱۸۶۹ - درگذشت: ۳۰ ژانویه ۱۹۴۸) (۱۰ مهر ۱۲۴۸ - ۹ بهمن ۱۳۲۶) رهبر سیاسی و معنوی هندی‌ها بود که ملت هند را در راه آزادی از استعمار امپراتوری بریتانیا رهبری کرد. او در طول زندگیش استفاده از هر نوع ترور و خشونت برای رسیدن به مقاصد را رد می‌کرد. فلسفهٔ بی‌خشونتی گاندی که خود نام ساتیاگراها (در سانسکریت به معنای تلاش و کوشش برای رسیدن به حقیقت؛ تحت‌اللفظی: محکم گرفتن حقیقت) روی بسیاری از جنبش‌های مقاومت بدون خشونت در سراسر جهان و تا امروز تأثیر گذارده‌است.

از زمانی که وی مسئولیت رهبری نبرد برای آزادی و کنگره ملی هند در سال ۱۹۱۸(۱۲۹۶) را به عهده گرفت، به عنوان نمادی ملی شناخته شد و میلیون‌ها نفر از مردم او را با لقب ماهاتما یا روح بزرگ یاد می‌کردند. هر چند که او از القاب افتخارآمیز بیزار بود ولی امروز هم همگی او را با نام ماهاتما گاندی می‌شناسند. سوای اینکه بسیاری او را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین رهبران تاریخ تلقی می‌کنند، مردم هند از او با عنوان «پدر ملت» یا باپو (در هندی به معنای پدر) یاد می‌کنند. زادروز وی در هند به عنوان یک روزتعطیل ملی است و گاندی جایانتی نام دارد.

گاندی توانست با استفاده از شیوهٔ ضدخشونت نافرمانی مدنی استقلال هند را از بریتانیا بگیرد و در نهایت دست امپراتوری بریتانیا را از هند کوتاه کند. شیوهٔ مقاومت آرام وی به مستعمرات دیگر هم نفوذ کرده و آنها را در راه استقلال میهن خود تشویق می‌کرد. اصل ساتیاگراهای گاندی روی بسیاری از فعالان آزادیخواه نظیر دکتر مارتین لوترکینگ، تنزین گیاتسو، لخ والسا، استفان بیکو، آنگ سان سو کی و نلسون ماندلا تأثیر گذاشت. البته همهٔ این رهبران نتوانستند کاملاً به اصل سخت ضدخشونت و ضدمقاومت وی وفادار بمانند.

گاندی همیشه می‌گفت که اصول او ساده هستند و از باورهای سنتی هندو به نام‌های ساتیا (حقیقت) و آهیمسا (ضدخشونت) گرفته شده‌اند. او می‌گفت «من چیز جدیدی ندارم که به دنیا یاد بدهم. حقیقت و ضدخشونت بودن هم‌سن کوه‌ها هستند».

يرژي گروتفسكي كارگردان برجسته لهستاني است و به عنوان پدر تئاتر معاصر اين كشور شناخته مي‌شود. ديدگاه او به زندگي و تئاتر تفكرات سازمان‌يافته و عقلاني ما را در هم مي‌ريزد. تئاترش در نگاه اول برايمان غريب است. زبان او با زبان ما متفاوت است و گاهي اوقات ديالوگ‌ها مثل سروصدا و فريادهايي مبهم به نظر مي‌رسند. در عين حال در هيچ تئاتري تا اين حد از بيان بدني استفاده نمي‌شود. به راستي گروتفسكي كيست و چه چيزي به تماشاگر و هنر تئاتر عرضه مي‌كند؟ نمايش‌هايش مثل آبي كه بر روي بدن چرب اردك سر مي‌خورد، بر جسم هر يك از ما مي‌لغزد. نمايش را با تمام وجود حس مي‌كنيم، گويي از خودمان كنده شده‌ايم و با جسم و روحمان با هنرپيشه‌ها همراهيم. بوگوسلاو پپل در توصيف تئاتر گروتفسكي مي‌نويسد: «اين تئاتر به شناخت ما از دنيا و هنر، ميكروب نگراني را وارد مي‌كند و تحقيقاتي است كه ما را به تفكر و شكل دادن ايده‌هاي فلسفي شخصي وادار مي‌كند.» اين كتاب سوء‌تفاهم‌ها و بدفهمي‌ها درباره گروتفسكي را زير سوال مي‌برد و تا حد امكان سعي در شفاف‌سازي دارد. در عين حال، تصويري از مردي را ارائه مي‌دهد كه در طي حياتش به اسطوره‌اي زنده تبديل شد.

برنارد پامرنس

ترجمه: احسان كرم‌ويسی

مردِ فيل‌نما مشهورترين نمايش‌نامه‌ي برنارد پامرنس است که پس از اجرا بلافاصله توجه بسياري را به خود جلب کرد. نثر موجز و پرقدرت نويسنده در کنار بازي تأثيرگذاري که از آن نمايش شد موجب شدند که جوايز بسياري را از آن خود کند.

اين اثر اقتباسي است از زندگي جوزف مريک که به خاطر رشد بيش از حد غدد گوشتي و استخوان‌هاي صورتش، ظاهري از ريخت افتاده پيدا کرده بود و به او لقب مردِ فيل‌نما داده بودند. همه‌ي آرزويش داشتن يک زندگي کاملاً معمولي بود. او رؤياهاي بسيار ساده‌اي در سر داشت. خودش مي‌گفت در سرش آن‌قدر رؤيا جمع شده که مي‌ترسد روزي بار سنگين آن‌ها گردنش را بشکند و همين‌طور هم شد. زندگي کوتاه و دردناک او بن‌مايه‌اي بوده براي نمايش چيستيِ زشتي و زيبايي انسان و اين‌که سيرت آدمي در اين دنياي پر از صورتک‌ها چه اهميتي دارد.

وقتي امبر روي تخت بيمارستان بيدار مي­شود، مدتي طول مي­کشد تا به وضعيت خود پي ببرد؛ او در کماست. امبر نمي­داند چه اتفاقي افتاده است؛ گرچه تصورات مبهمي دارد. اين رمان تريلر روان­شناختي در حد فاصل زماني که راوي از کارافتاده است، هفته ­ي پيش از تصادف و مجموعه ای از خاطرات دوران کودکي بيست سال قبل مي­گذرد.با اين سه زاويه‌ديد متفاوت سؤالي مطرح مي­شود: آيا چيزي واقعاً دروغ است حتي اگر باور داشته باشي عين حقيقت است؟ اين رمان همه­ ي اين مؤلفه ­ها را دارد؛ دروغگويي بيمارگون و وسواسي، زني در کما، دوستي خيالي، خواهر خبيث و راوي­اي که نمي­توان به او اعتماد کرد.