انقلاب تصورناپذیر در ایران
«انتظار میرود که شاه تا ده سال آینده فعالانه در قدرت باقی باشد». این نتیجهگیری گزارشی کاملاً سری دربارۀ آیندۀ شرایط سیاسی ایران بود که تحلیلگران سازمان سیا در آبانماه سال 1357 به دولت ایالات متحده ارائه کردند. 100 روز بعد، پادشاهیِ 37سالۀ محمدرضا پهلوی سقوط کرد. انقلاب اسلامی ایران از همان لحظۀ پیروزی چالشی دشوار پیش پای تحلیلگرانی گذاشت که وضعیت ایران را مطالعه میکردند: چرا هیچ کس نتوانسته بود انقلابی چنین سهمگین را پیشبینی کند؟ چارلز کورزمن، استاد جامعهشناسی دانشگاه کارولینای شمالی، در این کتاب به مطالعۀ همین تصورناپذیری میپردازد. او تحلیلهای رایج دربارۀ انقلاب اسلامی را مطرح میکند و نشان میدهد چطور در نظر نگرفتنِ «پیشبینیناپذیریِ وقایع» باعث شده است تجربۀ انقلاب بهدرستی تجزیه و تحلیل نشود. گری سیک، تحلیلگر بلندآوازۀ سیاسی، دربارۀ انقلاب تصورناپذیر در ایران گفته است: «کاری عظیم دربارۀ انقلاب ایران، و انقلاب بهطور کلی».
لیبرالیسم و مسئله عدالت
دغدغۀ عدالت آنقدر همه جا و همیشه مطرح بوده است که برخی از انسانشناسان آن را یکی از معدود مسائلی میدانند که بُعدی ذاتی از انسانیت به حساب میآید. اما سرنوشت مسئلۀ عدالت در تاریخ طولانی و پرفراز و نشیب لیبرالیسم موضوعی است بسیار مناقشهبرانگیز که، در قرن گذشته، هیچگاه از معرکۀ آرا بیرون نرفته است. کسی مثل فردریش هایک معتقد است عدالت سرابی گمراهکننده است، و اندیشمندی مثل جان رالز مهمترین قدم برای بازسازی لیبرالیسم را توجه جدی به عدالت میداند؛ با این حال، هر دوِ آنها بهعنوان نمایندگان سرشناس لیبرالیسم در دوران ما شناخته میشوند. گذشته از این، موشکافی دربارۀ فهم لیبرالیسم از مسئلۀ عدالت به دایرۀ نوشتههای متفکرانی که در مجموع خود را لیبرال میدانند محدود نمیشود. جامعهگرایان، چپگرایان و دیگر گروهها نیز بهنوبۀ خود دربارۀ این مسئله تحقیق کردهاند. این مجموعه مقالات کوشیده است تا پارهای از مهمترین مقالات را انتخاب کند که مستقیم یا غیرمستقیم به مسئلۀ عدالت در لیبرالیسم پرداختهاند و، با ترجمۀ آنها، به روشنشدن زوایایی از آرای متفکران معاصر دراینباره کمک کند.