نويسنده: ويرجينيا وولف

مترجم: فرزانه طاهري

ويرجينيا وولف با انتشار رمان خانم دلوي در سال 1925 انقلابي در ادبيات به وجود آورد. اين رمان شاهكار وولف است و وولف هم نويسنده‌اي كه در قرن بيست و يكم، بيش از شصت سال پس از مرگش، هنوز يكي از بزرگترين نويسندگان جهان است. خانم دلوي با پيرنگ‌هاي لايه‌لايه‌اش متني است چند صدايي، و تاملي است در زمان، مكان، ادراك، خاطره و تجربه. خواندن اين رمان تجربه‌اي است منحصر به فرد كه در آن همراه با راوي از ضمير هشيار به ضمير ناهشيار مي‌لغزيم، شخصيت‌ها را از درون و بيرون مي‌بينيم، از ذهني به ذهن ديگر نفوذ مي‌كنيم، از خيال به واقعيت و از خاطره به اين دم، اكنون، كه پيوسته در تغيير است و سنگين‌بار از تمامي لحظه‌هاي پيشين، تمامي تاريخ، پيش از تاريخ. او خود شيوه‌اي را كه براي نوشتن اين رمان كشف كرده چنين وصف كرده است: «غارهاي زيبايي پشت شخصيت‌‌هايم حفر مي‌كنم... قضيه اين است كه غار‌ها به هم متصل شوند و هركدام در لحظه حال به روشناي روز بيايند.» و ما خوانندگان با او به اعماق مي‌رويم، به زير سطح «واقعيت»كه مرزي با خيال ندارد، سيال است، به غار تيره و دور روح، آنجا كه ذهن هر فرد به ذهن ديگران مي‌پيوندد، به مغاره‌اي وسيع كه همه نقب‌ها به آن ختم مي‌شوند.

جاذبه ی خیالپروریها به خصوص از آن ناشی می شود که می توان روسو را در این اثر به حالت طبیعی بازیافت. بی گمان او هنوز از توهماتش کاملا رها نشده است، اما اکنون می تواند با وارستگی و چشم پوشی از آنها سخن گوید و چهره ای تازه و پاک به حیث تصویری نهایی از خود ارائه دهد. در خیالپروریها، روسو را با فراست و ساده دلی و صداقت باز می یابیم که هیجانات و مشاجرات قلمی آن را نیافته است. روح انسان زمانی از خوشبختی واقعی برخوردار می گردد که از گذشته بگسلد. نسبت به آینده بی اعتنا شود، و فقط به حال بپردازد. روسو، برای تجسم. بخشیدن به این حالت روحی که آن را یگانه راه موثر برای نیل به سکون و آرامش می داند، لحنی بسیار دلنشین بر می گزیند و سادگی و آراستگی را با صادقانه ترین و انتقال پذیر ترین هیجانات درونی در می آمیزد.