رمان دن آرام (And Quiet Flows the Don) اثر میخائیل شولوخوف یکی از بزرگ‌ترین و مهم‌ترین آثار ادبیات روسی قرن بیستم است. این رمان که بین سال‌های 1928 و 1940 منتشر شد، به‌ویژه به‌عنوان یک حماسه تاریخی و اجتماعی درباره جنگ جهانی اول، انقلاب روسیه و جنگ داخلی روسیه شناخته می‌شود. شولوخوف در این اثر با استفاده از شخصیت‌های پیچیده، فضای تاریخی و اجتماعی روسیه را به تصویر می‌کشد و همزمان به بحران‌های فردی و اجتماعی آن دوران نیز پرداخته است.

دن آرام نه‌تنها به‌عنوان یک رمان تاریخی و اجتماعی مهم شناخته می‌شود، بلکه همچنین به‌عنوان یک شاهکار ادبی در سطح جهانی مورد تقدیر قرار گرفته است. شولوخوف توانسته است در این اثر، پیچیدگی‌های انسانی، تحولات اجتماعی و تأثیرات جنگ و انقلاب را به‌طور عمیق بررسی کند. این رمان در سال 1965 برنده‌ی جایزه نوبل ادبیات شد، که به دلیل توصیف‌های دقیق و بی‌رحمانه از جنگ و خشونت و همچنین توانایی در خلق شخصیت‌های پیچیده و باورپذیر، این جایزه به شولوخوف اهدا شد.

در ابتدای این رمان جمله ای از کوروش کبیر نقل شده که آن را برایتان می نویسم : «من از مردمی که در میدان جمع می شوند تا به قید قسم به یکدیگر دروغ بگویند ٬ هیچگاه باکی نداشته ام !

نویسنده در این کتاب به شرح و توصیف تحولات دوره رضاخان و تاثیر این تحولات بر گروه ها و طبقات مختلف اجتماعی چون زنان و کودکان می پردازد. وی از طریق به چالش کشیدن نظام ارباب رعیتی و سنتی در برابر طبقه سرمایه داری داستانی می نویسد که می توان از آن به عنوان یک سند اجتماعی تعبیر کرد. بعد از جدال فراوان سرانجام آقای "اصلانی" -ارباب شریفجان- به کمک رعیت ها و اهالی "شریفجان" که نمادی است از ایران، موفق می شود بر "سرهنگ جهانسوز" نماینده طبقه سرمایه داری غلبه کند.

داستان حاضر با توصیفی از منطقه 'شریفجان 'آغاز می‌شود; منطقه‌ای که در کنار کویر واقع شده و راه آهن سراسری از دو فرسخی آن می‌گذرد .فضای داستان مربوط به وقایع بعد از مشروطه است .در این داستان خانواده اصلانی با وجود حرمت و قدمت آبا و اجدادی در حال ورشکستگی است' .فرهاد 'فرزند میرزا اصلان خان, شخصیت اصلی داستان است که وقایع زندگی او با توصیفی از فضای رمان درهم می‌آمیزد.

...برای دوست داشتن باید دل داشت که ما داریم ، باید دلت مثل دل دریا باشد . بزرگ و سخی . ما دل دریا داریم . این روزها همه چیز امکان دارد . گرسنگی چیزی نیست که بشود قایمش کرد . ولی مثل این است که بعضی ها می توانند بی صدا بمیرند . شاید نای نعره زدن نداشته باشند . بعضی وقت ها نعره زدن هم دردی را دوا نمی کند .