کارل اشمیت (۱۹۸۵-۱۸۸۸) حقوقدان، نظریه‌پرداز و فیلسوف آلمانی است. او چهره‌ای مهم و تاثیرگذار در نظریه سیاسی و حقوقی قرن بیستم بود و مکتوبات بسیاری درباره «قدرت سیاسی» دارد.

او را هم هابز دوران جدید و هم پدرخوانده فلسفی نازیسم نامیده‌اند. اما چه چیزی باعث شد که او یکی از سرآمدان نظریه‌پردازی سیاسی و حقوقی در قرن بیستم باشد؟ پاسخ را باید در قدرت او در سخنوری و استدلال، آن‌هم در دفاع یا رد مواضع سیاسی مختلف یافت که گاه در دوره‌های مختلف تغییر می‌کرد.

کسی که «رمانتیسیسم سیاسی» را می‌خواند، هرگز نمی‌تواند تاثیر و قدرت استدلال‌ وی را نادیده بگیرد.

آثار اشمیت مورد توجه فلاسفه و نظریه‌پردازان سیاسی متعدی مانند والتر بنیامین، لئو اشتراوس، یورگن هابرماس، ژاک دریدا، هانا آرنت، جورجو آگامبن، آنتونیو نگری و اسلاوی ژیژک بوده است. بسیاری از آثار وی در ارتباط با نظریه ناسیونال سوسیالیسم مناقشه‌برانگیز شد.

رمانتیسیسم سیاسی پژوهشی‌ تاریخی است که همچون دیگر آثار اشمیت، نقد سیاسی بنیادینی را عرضه کرده است. وی در این اثر از مفهومی از عمل سیاسی دفاع می‌کند که استوار است بر مفاهیم خیر و شر، عدالت و بی‌عدالتی و حمله به انفعال سیاسی که معلول تجربه رمانتیسیسم سیاسی است.

اشمیت کتاب را با نقد نظریه عامه‌پسند رمانتیسیسم آغاز می‌کند که در آن رمانتیک، با ارجاع به موضوع‌های معینی درباره کشش عاطفی تعریف‌شده، سپس به اصول اساسی جنبش رمانتیک حمله می‌برد و تاکید ویژه‌ آن بر بنیان متافیزیکی رمانتیسیسم است و اینکه به همه حوزه‌های فرهنگ جنبه زیبایی‌شناختی می‌دهد. مباحث اصلی کتاب پیش‌زمینه‌ای است برای یورش اشمیت به رمانتیسیسم سیاسی و «شاعرانه‌سازی» ستیزهای سیاسی.

کتاب سه محور دارد؛ نخست حمله به مفاهیمی است که ریشه‌های جنبش رمانتیک بدان نسبت داده می‌شود. دومی، حمله به رمانتیسیسم سیاسی است که دربرگیرنده حمله گسترده‌تر به بورژوازی جدید اروپایی است، که اشمیت آن را حامل تاریخی جنبش رمانتیک می‌داند. سوم دفاع او از محافظه‌کاری سیاسی و رد این نگرش است که رمانتیسیسم سیاسی ذاتا با رمانتیسیسم پیوند دارد. اشمیت استدلال می‌کند که رمانتیک سیاسی با موقعیت‌ها ارتباط ندارد، بلکه با زیبایی‌شناسی ارتباط دارد.