نویسنده با استناد از چند منظومه عاشقانه ایرانی ـ همایی و همایون, خسرو و شیرین, و ویس و رامین ـ همچنین با شواهدی از متون دیگر, بر آن است این نکته را یادآور شود که 'اندیشه ایرانی درباره هنجار و چگونگی رفتار اجتماعی زنان و مردان, به اعتبار جایگاه جنسی آنان است .'وی خاطر نشان می‌کند : 'از فرودستی و کهتری جنس مادینه به‌ویژه هنگام حکایت کردن داستان عاشقانه و درباری, کمتر آشکارا به‌صراحت یاد می‌شود, اما در خلال گفته‌ها و سروده‌ها و رفتار و کردار قهرمانان داستان می‌توان مشاهده کرد که چگونه همه نهادهای اجتماعی و مفاهیم جمعی رو به سوی آن دارد که زن را محدود و منحصرا متکی و پایبند به وظایف جنسی‌اش سازد .از پس آن, کار او را رایگان و بی مزد و منت به شمار می‌آورد و از مستقل اندیشیدن و تلاش و کار در جامعه باز می‌داردش تا فرمانبرداری و کهتری او را تضمین کند .چنین است که نیمی از جامعه, همانند ویس در داستان ویس و رامین, به‌رغم مقاومت بیهوده آغازین خویش, ناگزیر تن به ارتکاب گناهی خواهند سپرد که جامعه آن را پیش از زادن آنان برایشان مقرر داشته است ;چونان نفرینی شوم ...گناه از بی منطقی بیهوده‌ای است که بر اثر آن ارتباط زن و مرد در قالب و چارچوبه‌ای غریب و ناموزون شکل می‌گیرد .در این حادثه شگرف که آفریده اشتباهاتی ناخواسته است, بی عدالتی پدید می‌آید و زمینه را چنان می‌چیند که گناهانی قهری و نادلخواه را به زن می‌بندد و گاه مرد گناه‌کار را پاکدامن می‌شمارد .در حقیقت, همه گونه روابط و پیوند زن و مرد است که در نهایت بد تعریف می‌شود و به دروغ آلوده می‌گردد ; گرچه همه چیز در این آشفتگی, ظاهرا فقط به سود مردان جلوه می‌کند .'...