صد سال تنهایی
ماركز در اين كتاب وضعيت جغرافيايي و آداب و رسوم بوميان سرخپوست آمريكاي لاتين را به خوبي نماياندهاست؛ گويي آيينهاي در برابر ملتش گرفته تا همه ويژگيهاي آنها را بنماياند. كسي كه اين اثر را ميخواند، اگر هم به كشورهاي آمريكاي لاتين سفري نداشته و يا حتي درباره آنها هيچ اطلاعي نداشته باشد؛ حس ميكند آن سرزمين و مردمش را به خوبي ميشناسد. اعتقادات باستانياي كه گاه در اثر خيالپردازيها و اغراقهاي بوميانش خرافات به نظر ميرسند، همه در اين اثر به خوبي آشكار است. اثبات وجود عشق و قدرت پايانناپذير آن نكتهاي است كه مضمون اصلي اين رمان را رقم ميزند و بسيار چشمگير بيان شده است. اين كتاب برنده جايزه ادبي نوبل سال 1982 ميباشد.
عشق سالهای وبا
انديشههاي ماركز به گونهاي است كه هرگز كسي جز خود او، نميتواند در ذهن بپروراند و اين از شگفتيهاي روزگار به حساب ميآيد كه انساني بتواند مطالبي را به تصوير بكشد كه خوانندگان آثارش را به شگفتي و تحسين وادار سازد. به همين كتاب عشق سالهاي وبا استناد ميكنيم. چگونه به ذهن كسي خطور ميكند كه بتوان شخصيت به ظاهر نخست داستان را با آن همه دانش و آگاهي، به گونهاي به قتل رساند كه خواننده، پس از چند بار مطالعه كتاب، متوجه شود كه ماجراي به آن سادگي و كاملا اتفاقي و غير ارادي نيز پايه و اساسي جز عشق نداشته است؟ چگونه ميتوان در مدتي به اندازه نيم قرن، احساسي را زنده نگه داشت كه آن را عشق مينامند؟ چگونه ميتوان زيباترين زن خو گرفته به زندگي اشرافي را به آغوش مردي سپرد كه زشتي چهرهاش، زبانزد خاص و عام است؟