هوشنگ ابتهاج شاعر مشهور و محبوب معاصر است که سرایش غزل و شعر نو را همزمان با هم آغاز کرد. او در شعر تحت تاثیر نیما یوشیچ و شهریار است. شهرت وی بیشتر به غزل سرایی می باشد. مضامین عاشقانه در اشعار ابتهاج رنگ و بوی اجتماعی تر به خود گرفته و نیز تجربه های شخصی در آثارش به خوبی نمایان است؛ همچنین تشبیهات بلیغ و رسا، استعارات زیبا و موسیقی واژگان را می توان در سروده های وی به کرات دید، شنید و خواند.”سایه” در سرایش تلاش کرده تا به سمت و سوی زبان مدرن پیش برود، هرچند که به اوزان فارسی نیز وفادار مانده است.

این اثر شامل دو مجلد از مجموعه اشعار سایه تحت عنوان: سیاه مشق و تاسیان می باشد. واژه تاسیان که لغتی گیلکی است به حالتی می گویند که بخاطر نبودن کسی به آدم دست می دهد، نوعی دلتنگی غریب که در رنج همیشگی شعر جریان دارد. کتاب تاسیان شامل اشعار شاعر در سال های ۱۳۲۵ تا ۱۳۸۰ می باشد و در قالب شعر نو سروده شده است. اما در کتاب دیگر این مجموعه؛ یعنی، سیاه مشق که در برگیرنده ی سال های ۱۳۲۵ تا ۱۳۲۹ می باشد، ابتهاج هنر غزل سرایی خود را به نمایش گذاشته و بسیاری از سروده های او در این اثر از بهترین غزل های زمان ما هستند.