ما انسان‌ها وجود داریم بی‌آن‌که این بودن نتیجه‌ی تصمیم خودمان باشد -چشم باز کردیم و دیدیم که در این جهانیم. و همیشه نیز با این پرسش‌های بنیادین مواجه بوده‌ایم که ما کیستیم و این جهان چیست. عقل بسیار به یاری‌مان آمده اما گره‌های ناگشوده همچنان بسیارند. آن‌گاه که عقل و حواس درمی‌مانند، ایمان راه‌گشا به نظر می‌آید، اما ایمان از جنس شناخت نیست. براین مگی گرچه با جسارت این ادعا را مطرح می‌کند که ما راهی برای شناخت سرشت خویش نداریم، اما با بیانی شیوا و کلامی گیرا ترغیبمان می‌کند از آن چیزهایی که می‌توانیم بشناسیم نقشه‌ای ترسیم کنیم تا به حد و مرز چیزهایی پی ببریم که برایمانمعنا دارند؛ چرا که یک دنیا تفاوت است میان گم‌شدن در روشنایی روز و گم‌شدن در تاریکی. او در این کتاب از آموزگاران فلسفی خود -لاک، هیوم، کانت و دیگران- یاد می‌کند و سابقه‌ی این نوع نگاه را در اندیشه‌ی این فیلسوفان پی می‌گیرد.

برایان مگی (به انگلیسی: Bryan Magee) (متولد ۱۲ آوریل ۱۹۳۰) نویسنده، شاعر و سیاستمدار بریتانیایی است که به دلیل نگارش کتاب‌های همه‌ فهم درباره فلسفه معروف است.

گفتار وکردار و زندگی روزانه ی ما تحت تاثیر اندیشه های مسلط در عصر ماست. بیشتر این اندیشه ها از فلاسفه مایه می گیرند.اما فلسفه اصولا چیست؟

و فیلسوفان واقعا چه می گویند؟

این کتاب شامل 16 گفتگو با نامدارترین چهره های فلسفی معاصر است.وضوح و عدم تعقید در گفتارها چنان است که حتی خواننده عادی نیز می تواند با مهمترین مفاهیم فلسفه ی معاصر آشنا شود.نحوه ی ارائه مطالب یاداوری((دیالوگ))های افلاطون است وبه خواننده امکان می دهد تا با فلسفه در شکلی خلاق و زنده آشنا شود.گفتگوی اول با آیزایا برلین درباره ی این پرسش بنیادین است که ((فلسفه چیست؟)) و به دنبال آن مکاتب متنوع و متفاوت مارکسیسم و اگزیستانسیالیسم و فلسفه ی تحلیلی بررسی می شوند،و فیلسوفان سشناسی چون چومسکی و اپر وکوآین و مارکوزه و دیگران درباره ی نکات مهم و اصلی فلسفه ی خویش بحث می کنند.متفکران دقیق و نکته سنج به برخی از شاخه های فلسفه مانند فلسفه ی اخلاق، فلسفه ی سیاسی، فلسفه ی علم،فلسفه ی زبان و نسبت میان فلسفه و ادبیات می پردازند.

براین مگی، فیلسوف و شاعر و نویسنده و سیاستمدار مشهور انگلیسی، در رمان مواجهه با مرگ شخصیت‌ها را در روایتی جذاب و تکان‌دهنده به مواجهه با زندگی و عشق و مرگ می‌کشاند. رمانی غریب از کسی که او را با گفتگوها و آثار فلسفی‌اش می‌شناسیم.

فقط مرگ است که می‌تواند به زندگی معنا بدهد. چیزی که تا ابدالآباد وجود داشته باشد، معنا هم ندارد. به‌علاوه اگر پایانی وجود نداشته باشد، کلیتی هم وجود ندارد و وقتی کلیتی وجود نداشته باشد، هویتی هم وجود ندارد. اگر نابودنشدنی بودیم، نمی‌توانستیم در مقام فرد انسانی موجودیت داشته باشیم. با این تفاصیل مرگ برایمان اتفاق نیست. بخش لاینفکی از زندگی است. اگر قرار است وجود داشته باشیم، مرگ هم باید باشد. پس مرگ نه‌تنها بدبیاری نیست -فاجعه‌ای نیست که از بیرون بر ما تحمیل شود و ما را نابود کند- بلکه پیش‌شرط زندگی معنادار است. بنابراین نمی‌توانیم، هم توقع داشته باشیم زندگیمان معنایی داشته باشد، هم از مرگ متأسف باشیم. چون تأسف از مرگ یعنی تأسف از موجودیت فردی.