ژاک رانسیر

ترجمه: آرام قریب

این کتاب فوق العاده را می توان در چندین سطح خواند. در درجه اول، این داستان ژوزف جاکوت، معلم فرانسوی تبعیدی است که در سال 1818 یک روش آموزشی غیر متعارف را کشف کرد که وحشت را در سراسر جامعه دانش آموخته اروپا گسترش داد.

جاکوت که زبان فلاندری نمی دانست، توانست به دانش آموزان فلاندری که فرانسوی نمی دانستند به زبان فرانسوی تدریس کند. جاکوت نتیجه گرفت که دانش برای آموزش لازم نیست و توضیح لازم برای یادگیری نیست. نتایج این آزمایش غیرمعمول در آموزش باعث شد که او اعلام کند که همه مردم به یک اندازه باهوش هستند. از این اصل، جاکوت فلسفه و روشی را برای آنچه که «رهایی فکری» نامید ابداع کرد – روشی که به عنوان مثال به والدین بی سواد این امکان را می‌دهد که خودشان به فرزندانشان یاد دهند که چگونه بخوانند. بخش اعظم کتاب به شرح و تحلیل روش جاکوت، مقدمات آن، و (شاید مهم‌تر از همه) مفاهیم آن برای درک فرآیند یادگیری و رهایی که وقتی ظریف‌ترین سلسله‌مراتب، یعنی هوش، واژگون می‌شود، اختصاص دارد. .

همانطور که کریستین راس در مقدمه خود استدلال می کند، این کتاب دارای پیامدهای عمیقی برای بحث جاری در مورد آموزش و کلاس در فرانسه است که از زمان شورش های دانشجویی در سال 1968 شدت گرفته است، و به رانسیر فرصتی (هرچند غیرمستقیم) برای حمله به تأثیرگذار آموزشی و کلاسی می دهد. نظریه های جامعه شناختی پیر بوردیو (و دیگران) که رانسیر آن را تداوم نابرابری می داند.

فرامرز معتمد دزفولی

کتاب «تاریخ اندیشه جدید ایرانی» در 35 بخش سامان یافته که عناوین برخی از آنها شامل «منشأت: قائم مقام فراهانی»، «رستم‌التواریخ: محمد هاشم موسوی رستم‌الحکما»، «میرزا تقی خان امیر کبیر: جهان نمای جدید»، «الفباء جدید: میرزا فتحعلی آخوندزاده»، «فلک‌السعادة: علیقلی‌خان اعتضاد السلطنه»، «جزوه راپورت شخصی که دو درجه از فراموش خانه را طی کرده»، «نامه‌ خسروان، جلال‌الدین میرزا» و... است.

این کتاب گزارشی از تکاپوی فکری ایرانیان از هنگام نخستین رویارویی با غرب و مدرنیته تا واپسین سال‌های منتهی به مشروطیت است. اندیشه و فکری که در فاصله‌گیری از تفکر قدیم ایرانی در دو قرن پیش با اولین گزارش‌ها و سفرنامه‌های ایرانیان به فرنگ آغاز شد و پا در راه پرماجرای خود نهاد. ایرانیان ناخواسته و از سر اجبار به جهانی فراخوانده شده بودند که پیش از آنها ساخته و پرداخته شده بود و اینک فهم و درک این جهان نو را از آنها می‌طلبید.

در پشت جلد کتاب می‌خوانیم: «منورالفکران، کنش‌گران این دوران با جهد و تلاش بی‌بدیل خود توانستند شرایط فکری و فرهنگی بحران انقلابی که به‌واسطه حوادث و جنگ‌های ایران و روس و نیز افق گشایی مسافران فرنگ که در ذهن ایرانی صورت یافته بود را در مسیر دورانی خویش قرار دهند و به پیش برند.

آنچه دوره دوم تاریخ فکر و اندیشه جدید ایرانی را نزدیک و در دنباله عصر روشنگری اروپای قرن هیجدهم می‌کند تکیه به آثار و کنش نویسندگان و فعالینی است که در این برهه پا به عرصه نهادند. آنان با ترجمه و الگوبرداری از همگان غربی خود و سرمش نهادن خرد و عقل و اعتماد به آن در توانایی بیرون رفتن از مشکلات و سختی‌هایی که جامعه ایران آن زمان را در چنبره خود گرفته بود، گشاینده این عصر نو شدند. این تاریخ را اکنون می‌توان تاریخ آزادی و شگفتگی سوژه ایرانی نیز نامید.»