اسراي عزيزم، نوه دلبندم. امروز براي اولين بار با قلبي شكسته مرا ترك كردي، زماني كه متعجب از رفتار آخر شب من به سمت دانشگاهت در ازمير پرواز كردي، من به اين فكر مي‌كردم كه آيا بايد اين موضوع تلخ را درست زماني كه داشتي مي‌رفتي مطرح مي‌كردم‌؟ چيزهاي زيادي هست كه بايد درباره‌شان با تو صحبت كنم و در پيامي كه اين طور با عجله نوشته مي‌شود نمي‌گنجد. وقتي كه دوباره يكديگر را ملاقات كرديم خيلي مفصل در موردشان صحبت خواهيم كرد. اسراي عزيزم، باور كن زماني كه اصرار مي‌كردم به انگلستان نقل مكان كني فقط خوبي‌ات را مي‌خواستم. مگر مي‌شود كه نخواهم در اين سال‌هاي آخر عمرم در كنارم باشي‌؟ مي‌دانم كه چه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌قدر وطنت را دوست داري و عاشق استانبول هستي، ولي چاره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اي نيست. ظاهرا قسمت ما هم اين بوده كه مراتب از جايي به جاي ديگر نقل مكان كنيم. پدر و مادر من هم عاشق وطن و شهري كه در آن زندگي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كردند بودند، اما روزي فرا رسيد كه حتي فرصت پيدا نكردند فنجان چاي صبحانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ خود را بشويند و مجبور به ترك خانه و كاشانه و ديار خود شدند.