فرانسین پروز

نسترن ظهیری

در مجموعه پیش رو در باب هفت گناه کبیره که به همت کتابخانه عمومی نیویورک و انتشارات دانشگاه آکسفورد انتشار یافته است سعی شده تا در قالب مجلدهای مجزا و از چشم‌انداز جهان امروز، به‌ویژه سنت فرهنگی مغرب‌زمین، از هر یک از این گناهان در گذشته و امروز و به‌ویژه در سنت مسیحی پرداخته شود. در این راه سعی شده تا با به کارگیری زبان‌های مختلف (جِد و طنز)، وضعیت اسفبار، انسدادها و وضعیت متناقض حاصل از ارتکاب این گناهان در جهان امروز به تصویر کشیده شود. با توجه به این‌که برخی گناهان در برگیرنده گناهان دیگری هستند و بر اساس منابع دینی واژگان مشابهی برای ارجاع به یک مفهوم مشترک به کار برده می‌شود، این فهرست گناهان کبیره به ترتیبی که امروز می‌شناسیم رتبه‌بندی شدند: تکبر، طمع، بی‌بندو باری، حسد، شکمبارگی، غضب و تن‌پروری

بسیار عجول، بسیار حساس، بسیار گرانقیمت، بسیار حریصانه، بسیار زیاد. اگر تمام این معیارها را به همراه شیفتگی افراطی و علاقه مفرط به منظور تشخیص گناه و گناهکار به کار ببندیم بر ما روشن می‌شود که گرچه از ظواهر امر پیداست که شکمبارگی کم‌ضررترینِ گناهان است، اما احتمال می‌رود فراگیرترینشان باشد. دقیقاً به سبب علایق افراطی‌مان، شیفتگی‌مان به چشیدن جدیدترین غذاها در مدرن‌ترین و گرانقیمت‌ترین رستوران‌ها و ترس وسواس‌گونه و ظاهراً متناقضمان از چاق شدن می‌توان چنین نتیجه گرفت که ما به فرهنگ شکمبارگان دچار شده‌ایم.

اگر شکمبارگی حقیقتاً گناهی کبیره باشد، کسی بین ما هست که گناهکار نباشد؟