يك رابطه خوب با حيوانات، درست زماني حاصل مي‌شود كه قادر به ارج نهادن به تفاوت‌هايشان باشيم: وقتي كه آن‌ها را از خودمان دور احساس مي‌كنيم، وقتي كه فكر نكنيم به هر قيمتي بايد آن‌ها را در قالبي انساني درآوريم. حتي پيشي داخل سالن هم كه فكر مي‌كنيم همه ‌چيز را راجع به آن مي‌دانيم و اغلب به نظرمان قابل پيش‌بيني مي‌آيد، براي ما به صورت رمز و رازي است (مخصوصا آن هنگام كه وقت و بي‌وقت از ما غذا مي‌خواهد؛ و اينطور به نظر مي‌رسد كه صاحب يك ساعت دقيق است و دقتش به حدي است كه انتظار دارد وقت‌شناس باشيم). آلبرتو موراويا وقايع‌نگار دقيق و نكته‌سنج اين رمز و راز بوده است. او در داستان‌هاي مربوط به حيواناتش، دقيقا از جايي شروع كرده كه در عين حال كه تمايل داشته فاصله و دوري بين‌شان حفظ گردد، خود را بسيار به آن‌ها نزديك نموده و آن‌ها را با چشمان بسيار تيزبين خود موشكافي كرده است.