آنارشیسم

نام نویسنده : عباس معدن دار آرانی و محمدرضا سركارآراني

تغییرات شگرف و رقابتی کشورهای جهان در دستیابی هر چه سریع‌تر به توسعهٔ اقتصادی و رفاه اجتماعی و تأثیر این تحولات بر جامعهٔ ایران باعث شده است که توجه به نقش و کارکردهای آموزش عمومی و عالی از توجه بیشتری برخوردار شود. کارکردهای اقتصادی نظام آموزشی و ارتباط آن با توسعه به تفکیک سطوح تحصیلی مهم‌ترین مباحث این اثر را تشکیل می‌دهند. به‌علاوه در ارائهٔ تجزیه و تحلیل‌های ریاضی صرف به حداقل‌ها قناعت شده است تا کتاب به منبع مناسبی برای درس اقتصاد آموزش در دوره‌های کارشناسی آموزش و توسعه، و درس مبانی اقتصادی و اجتماعی توسعه در دورهٔ کارشناسی ارشد رشته‌های گوناگون علوم انسانی تبدیل شود. مطالعهٔ اثر حاضر به مدیران و برنامه‌ریزان توسعه، کارگزاران آموزشی، والدین و آموزگاران و همهٔ کسانی که از نگاه مربی، آموزگار، مدیر و کارگزار آموزشی در آموزش و پرورش و آموزش عالی می‌خواهند به تجزیه و تحلیل اقتصادی آموزش بپردازند، توصیه می‌شود.

نام نویسنده : نیکولاس ابر کرامبی

نام مترجم : هادی جلیلی

هنوز هم مهم‌ترین اثر در ژانری که کتاب حاضر را در قالب آن نوشته‌ام دعوت به جامعه‌شناسی اثر پیتر برگر است. این کتابِ منصفانه، چالش‌برانگیز و از همه مهم‌تر انسانی قدمتش به چهل سال می‌رسد اما همچنان قادر است مردم را به دانش جامعه‌شناسی جذب کند و بر استادان بدبین این رشته تأثیر بگذارد. دعوت به جامعه‌شناسی کتابی است که رویکردی خاص به این حوزه دارد، رویکردی که از فصل‌های آن مجموعه‌ای منسجم ساخته است. من نیز همچون برگر سعی دارم خواننده‌ها را به این جهان فکری جذاب و پرمعنا دعوت کنم، اما راه متفاوتی را برای تحقق این هدف برگزیده‌ام. به‌جای اینکه رویکردی تحلیلی یا نظری به اندیشهٔ جامعه‌شناختی در پیش گیرم سعی کرده‌ام نشان دهم که جامعه‌شناسان چگونه با مسائلی روبه‌رو می‌شوند که مستقیماً به زندگی مردم مربوط‌اند. هدفم این است که با طرح مجموعه‌پرسش‌هایی که به اعتقاد من و سایرین جذاب‌اند، نظر خواننده را جلب و او را وارد این حوزه کنم. هر یک از فصول کتاب به سؤالی مربوط می‌شود که احتمالاً همهٔ ما از خودمان پرسیده‌ایم. با استفاده از این روش تلاش کرده‌ام نگاهی سریع به هر یک از مباحث بیاندازم و پس از تشریح مطالعاتی، که به نظر من موفق بوده‌اند، به‌سرعت به سراغ حوزه‌های دیگر بروم.

نام نویسنده : ابراهیم رزاقی

به‌رغم تأکید قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بر استقلال اقتصادی در عمل واردات کشور از ۸ میلیارد دلار در سال ۱۳۶۷ به بیش از ۱۰۱ میلیارد دلار در سال ۱۳۸۷ رسیده، یعنی ۱۳ برابر شده و اقتصاد کشور به همین نسبت آسیب‌پذیرتر شده است.

در سه دورهٔ ۸ سالهٔ ریاست جمهوری حدود ۹۰۰ میلیارد دلار کالا به کشور وارد شده است و با توجه به این که طبق معیارهای سازمان ملل با هر ۱۰،۰۰۰ دلار می‌توان یک شغل پایدار ایجاد کرد، در این مدت به جای ۹۰ میلیون شغل فقط ۱۵ میلیون شغل ایجاد کرده‌ایم و بیکاران کشور طبق آمار رسمی ۳/۵ میلیون نفر و در مقایسه با معیارهای اشتغال در ژاپن بیش از ۱۰ میلیون نفر است.

به دلیل واردات محصولات کشاورزی با دلارهای ارزان نفتی مهاجرت روستاییان به شهر شتاب گرفته و ۱۵ هزار روستا از جمعیت خالی شده است؛ ۴۳/۶ درصد از روستاها در سال ۱۳۸۵ کم‌تر از ۱۰۰ نفر جمعیت داشته‌اند و همچنان آماده خالی‌شدن از جمعیت‌اند.

صنایع ایران به‌رغم صرف هزینه‌های سنگین برای تأسیس و راه‌اندازی، عموماً بسیار کم‌تر از ظرفیت تولید می‌کنند و تولیداتشان نیز وابسته به واردات قطعات و مواد اولیه است، و در عین حال با واردات بی‌رویهٔ کالاهای مشابه خارجی در برابر دلارهای ارزان نفتی امکان رقابت را از صنایع کشور در برابر کالاهای خارجی سلب کرده‌ایم و به عبارتی به کالاهای خارجی یارانه داده‌ایم.

جمعیت شاغل در بخش تجاری اقتصاد ایران از ۴۰۰ هزار نفر در سال ۱۳۵۷ به بیش از ۴ میلیون نفر رسیده و این وضعیت یعنی یک مغازه در برابر هر ۲۰ نفر جمعیت، در حالی که این نسبت باید یک مغازه در ازاء هر ۵۰۰ نفر جمعیت باشد.

این کتاب تجربهٔ دردناک ادارهٔ اقتصاد کشور را در ۲۴ سال گذشته بازمی‌کاود و بر این باور است که عملاً در این سال‌ها اقتصاد ایران در اقتصاد سرمایه‌داری جهانی ادغام شده است و همین ویژگی امریکا را به تحریم اقتصادی ایران تشویق کرده است و اقتصاد کشور تنها با الگوی توسعهٔ اقتصادی قانون اساسی با هدف تأمین استقلال اقتصادی و عدالت اجتماعی و با از خودگذشتگی همگانی می‌توان سامان یابد.