كاترين بلاندل

ابوالفضل حقيري قزويني

سياه‌چاله ناحيه‌اي از فضاست كه در آن نيروي گرانش چنان قوي است كه هيچ‌چيز، حتي نور، نمي‌تواند آن قدر سريع حركت كند كه از درون آن بگريزد. هر چند نخستين بار اين سياه‌چاله‌ها در تخيلات پربار فيزيكدان‌هاي نظري به تصور در آمدند، اما امروز صدها سياه‌چاله در عالم شناسايي و وجود ميليون‌ها از آن‌ها تبيين شده است. هر چند اين اجرام نامرئي هستند اما مي‌توانند با محيط اطراف خوداندركنش انجام دهند و به اين ترتيب چنان بر آن اثر بگذارند كه كاملا آشكارپذير باشد. اين كه ماهيت اين اندركنش دقيقا چيست به فاصله نسبي تا سياه‌چاله بستگي دارد: بسيار نزديك و راه گريزي نيست؛ اما دورتر از آن پديده‌هايي تماشايي و شگفت‌آور به نمايش در خواهد آمد.

این کتاب شرح حال 21 تن از سیاستمدارانی است (از قائم مقام فراهانی تا هویدا) که خود را به قدرت رساندند و بر سر آن جان باختند .

در مقدمه کتاب آمده است: نویسنده کتاب ارزشمند "جامعه‌شناسی نخبه‌کشی" قائم‌مقام، امیرکبیر و دکتر مصدق را به عنوان سه مثال برای تاکید بر آن نظری برگزیده که در عنوان کتاب او نیز پیداست. از سالها پیش بر این اندیشه بودم که چرا استبداد توانست بدان راحتی امیرکبیر را بکشد و در جائی ثبت نیست که جز همسر و مادرش کسانی بر آن یل تاریخ ایران خون گریسته باشند. یا این که چرا محمدشاه لحظه‌ای برای کشتن قائم‌مقام و زیر پا نهادن عهدی که در حرم ضامن آهو با پدر خود بسته بود، درنگ نکرد. چرا وقتی استبداد - گیرم به اغوای استعمار - تصمیم به قتل این آزادگان می‌گرفت، لحظه‌ای از مردم پروا نکرد، مردمی که قائم‌مقام و امیرکبیر برای سعادت آنها به کام شیر رفتند ... در روایت زندگی 16 تنی که در فاصله زمانی قتل قائم‌مقام فراهانی و امیرعباس هویدا، (حدود 150 سال) کشته‌شدگان بر سر قدرت بودند و زندگیشان در این مجموعه می‌آید، پیداست که انتخاب و گزینشی براساس عملکرد مثبت یا منفی آن‌ها یا خدمت یا خیانتشان، در نظر نیست. وگرنه این باب باید فقط با نام پرجلال امیرکبیر باز و بسته می‌باشد که کسی چون او، در میان این جان‌دادگان در قدرت نبود ...

جوانان امروزي دوست دارند همه چيز را در مورد همه بدانند. آن‌ها فكر مي‌كنند كه حرف زدن راجع به يك مشكل، به حل آن كمك مي‌كند. ولي من از نسلي آرام‌تر مي‌آيم. ما ارزش فراموش كردن را مي‌دانيم و وسوسه از نو آفريدن را. البته اخيرا خودم به مبارزه و گذشته‌اي كه طي كرده‌ام فكر مي‌كنم، و به كساني كه از دست داده‌ام. به نظر مي‌رسد كه انگار عزيزانم را جايي گم كرده‌ام، شايد آن‌ها را در جايي كه ديگر بدان تعلق ندارند، جا گذاشته‌ام و سپس آن‌قدر گيج و مغشوش شده‌ام كه نتوانسته‌ام مسيرم را ‌بازيابم....

خوليو كورتازار

مترجم: كيومرث پارسای

خولیو کورتاسار (۲۶ اوت ۱۹۱۴ بروکسل – ۱۲ فوریه ۱۹۸۴ پاریس) نویسنده رمان و داستان کوتاه آرژانتینی بود. او یک نسل از نویسندگان آمریکای لاتین، از مکزیک تا آرژانتین را تحت تأثیر قرار داد. بخش بزرگی از بهترین و شناخته شده‌ترین کارهایش را در فرانسه نوشت. جایی که در سال ۱۹۵۱ در آن شروع به کار کرد. وی یکی از بارورترین، متعهدترین و جهانی‌ترین نویسندگان آمریکای لاتین است که از ایشان با اصطلاح «بوم - Boom» یاد می‌شود. همچنین منتقدان ادبی از کورتاسار به عنوان یکی از نویسندگان شاخص دهه ۱۹۶۰ نام می‌برند.

اين كتاب، به نوعي شامل چند داستان مي‌شود، ولي از اين ميان، دو داستان آن بسيار مهم است. نخستين داستان را مي‌توان به روال عادي تا انتها فصل 56، خواند. در آنجا خواننده مي‌تواند با خيال راحت، از مطالعه فصل‌هاي بعد خودداري كند و به داستان تازه بپردازد. دومين داستان را مي‌توان ار فصل 73 شروع كرد و سپس فصل تازه‌اي را خواند كه شماره آن در انتهاي فصل پيشين مشخص شده است.