داستان غم‌انگیز و باور نکردنی ارندیرای ساده‌دل و مادربزرگ سنگدلش و چند داستان دیگر

مترجم: سروش حبیبی

شاهکار «داستایوسکی» درباره‌ی «مویخکین»- آخرین فرزند یک خاندان بزرگ ورشکسته است- که پس از اقامتی طولانی در سوییس برای معالجه‌ی بیماری، به میهن خود باز می‌گردد. او که نجیب‌زاده‌ای خوش‌قیافه و تحصیل‌کرده است، به افسردگی و بی‌ارادگی مبتلاست و نه آرمانی دارد و نه هدف و احساس خاصی. او شاید بیش از حد نیکوسیرت و خوش‌قلب است، آن‌گونه که همگان «ابله» می‌پندارندش و جدی نمی‌گیرند. چرا که دنیا دیگر جایی برای خوبی و بخشندگی ندارد.

نام نویسنده : گابریل گارسیا مارکز

نام مترجم : بهمن فرزانه

در این رمان به شرح زندگی شش نسل خانواده بوئندیا پرداخته شده‌است که نسل اول آن‌ها در دهکده‌ای به نام ماکوندو ساکن می‌شود.

ناپدید شدن و مرگ بعضی از شخصیت‌های داستان به جادویی شدن روایت‌ها می‌افزاید. صعود رمدیوس به آسمان درست مقابل چشم دیگران کشته شدن همه پسران سرهنگ آئورلیانو بوئندیا که از زنان در جبهه جنگ به وجود آمده‌اند توسط افراد ناشناس از طربق هدف گلوله قرار دادن پیشانی آنها که علامت صلیب داشته و طعمه مورچه‌ها شدن آئورلیانو نوزاد تازه به دنیا آمده آمارانتا اورسولا از این موارد است. به اعتقاد بسیاری او در این کتاب سبک رئالیسم جادویی را ابداع کرده است. داستانی که در آن همهٔ فضاها و شخصیت‌ها واقعی و حتی گاهی حقیقی هستند، اما ماجرای داستان مطابق روابط علّی و معلولی شناخته شدهٔ دنیای ما پیش نمی‌روند.

گابریل خوزه گارسیا مارکِز (به اسپانیایی: Gabriel José García Márquez) (زادهٔ ۶ مارس ۱۹۲۷ در دهکدهٔ آرکاتاکا^*درمنطقهٔ سانتامارا^*در کلمبیا – درگذشته ۱۷ آوریل ۲۰۱۴) رماننویس، نویسنده، روزنامه‌نگار، ناشر و فعال سیاسی کلمبیایی بود. او بین مردم کشورهای آمریکای لاتین با نام گابو یا گابیتو(برای تحبیب) مشهور بود و پس از درگیری با رییس دولت کلمبیا و تحت تعقیب قرار گرفتنش در مکزیک زندگی می‌کرد. مارکز برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۸۲ را بیش از سایر آثارش به خاطر رمان صد سال تنهایی چاپ ۱۹۶۷ می‌شناسند که یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های جهان است.

انديشه‌هاي ماركز به گونه‌اي است كه هرگز كسي جز خود او، نمي‌تواند در ذهن بپروراند و اين از شگفتي‌هاي روزگار به حساب مي‌آيد كه انساني بتواند مطالبي را به تصوير بكشد كه خوانندگان آثارش را به شگفتي و تحسين وادار سازد. به همين كتاب عشق سال‌هاي وبا استناد مي‌كنيم. چگونه به ذهن كسي خطور مي‌‌كند كه بتوان شخصيت به ظاهر نخست داستان را با آن همه دانش و آگاهي، به گونه‌اي به قتل رساند كه خواننده، پس از چند بار مطالعه كتاب، متوجه شود كه ماجراي به آن سادگي و كاملا اتفاقي و غير ارادي نيز پايه و اساسي جز عشق نداشته است؟ چگونه مي‌توان در مدتي به اندازه نيم قرن، احساسي را زنده نگه داشت كه آن را عشق مي‌نامند؟ چگونه مي‌توان زيباترين زن خو گرفته به زندگي اشرافي را به آغوش مردي سپرد كه زشتي چهره‌اش، زبانزد خاص و عام است؟