دختر استالین (۲جلدی)

اثر منظوم داتاتریا

مترجم: قاسم هاشمی نژاد

این کتاب نوشتاری است مقدس منسوب به داتاتریا - از خدایانی که تجسد سه گانه ی برهما، ویشنو و شیوا به حساب می آیند- که آن را به دو نفر از شاگردانش القا کرده - البته در پایان همه ی فصول صرفا از شری کارتیکای راهب یاد شده است. مترجم در مقدمه از قدمت حداقل دو هزار ساله ی این کتاب سخن می گوید اما آنگونه که در ویکیپدیا از قول یکی از مترجمان اثر آمده، سبک نگارش آن به قرن نه یا ده میلادی بازمی گردد - البته این نافی سنت شفاهی قبل از آن نیست

در این کتاب که از هشت فصل تشکیل شده - که به روایت ویکیپدیا ظاهرا در اصل هفت فصل بوده - داتاتریا مدام یک حرف رو با زبان های مختلف بیان می کنه و اون حرف بنیادمکتب ادوایتا ودانتا ( مکتب نفی دوگانگی ) است: "خود" حقیقی فراسوی هر دوگانگی است - او نه ذهن است نه ناذهن، نه زنده است نه مرده، نه جسم است نه روان؛ نه شاد است نه ناشاد و .... . خلاصه اینکه حقیقت جهان و حقیقت انسان، که همان "خود" است، پیوستاری است واحد که همه جا هست و هیچ چیز بیرونش نیست و در عین حال هیچ چیز به او حدی نمی زند. داتا تریا دائم از استعاره ی آسمان برای "خود" استفاده می کند - همانطور پهناور و بی تمایز

من این متن رو دوست دارم چون اذعانی است به اینکه مشکل وحدت با عقلانیت منطقی قابل حل نیست. باید نامعقول بود تا بتوان از وحدت سخن گفت. نامعقولیت پذیرش این است که ثنویت وحدت است و وحدت ثنویت، به طور همزمان

بلندي فوزيه

ترجمه: بيژن اشتري

انور خوجه مردی کتابخوان، خوش برخورد و خوش سیما بود اما زیر این لایه بیرونی، شخصیتی به غایت متعصب، بیگانه ستیز، بدگمان و خونریز آرمیده بود. از بخت بد مردم آلبانی، انور خوجه که خود را مارکسیست لنینیست می نامید زمام امور این کشور را در پایان جنگ جهانی دوم به دست گرفت. انور خوجه چهل و یک سال با قدرت کامل با مشت آهنین بر آلبانی حکم راند. الگوی انور خوجه در کشور داری استالین بود. افتخار می کرد که «ما کمونیست های آلبانی با موفقیت بسیار آموزه های استالین را به کار برده ایم.» انور خوجه حتا بعد از مرگ استالین در 1953 همچنان به طرفداری از او و الگوبرداری از روش های سرکوب گرایانه او ادامه داد.

میراث خوجه شامل ۷۰۰۰۰۰ سنگر بتونی تک‌نفره در کشوری سه میلیونی نیز می‌شود که قرار بود به عنوان محلی برای دیدبانی و تیراندازی با جنگ‌افزار شیمیایی استفاده شود. این سنگرها بسیار محکم و با قابلیت حمل و نقل ساخته شده بودند با این قصد که به راحتی با جرثقیل یا هلیکوپتر، در حفره از پیش آماده شده، قرار داده شوند. این سنگرها، انواع گوناگونی داشتند که شامل سنگر تیربار، سنگرهای ساحلی، تأسیسات دریایی زیرزمینی و حتی محلی برای استقرار نیروی هوایی در کوهستان و سنگرهای زیرزمینی نیز می‌شد. ساخت سنگرهای آلبانی از ۱۹۶۷ تا ۱۹۸۶ (نزدیک به بیست سال) به طول انجامید.

نویسنده :   ادوارد راژینسکی

مترجم :   بیژن اشتری

راسپوتین چهره‌ای کاریزماتیک و جذاب بود و زندگی فوق‌العاده پرماجرایی داشت که اسرار آمیز و منبع شایعات گوناگون بود چنین سوژه‌ ای برای مورخان، زندگینامه‌نویسان و فیلمسازان می‌تواند بسیار جالب باشد، درطول صد سالی که از مرگ راسپوتین می گذرد، کتاب‌های بسیار زیادی زندگی او را دستمایه خود قرار داده‎اند و در کنار معدود کتاب‌های خوبی که درباره راسپوتین نوشته شده، انبوهی از کتاب‌های کم مایه و مبتذل هم وجود دارد که اغلب این کتاب‌ها به فارسی هم ترجمه شده است. بنابراین در همان ابتدا این پرسش به ذهن می رسد که توجه دوباره به راسپوتین و ترجمه کتابی تقریبا نهصد صفحه ای درباره این چهره جنجالی و در عین حال دستمالی شده چقدر می تواند ضرورت داشته باشد؟ سوالی که با خواندن کتاب می توان جواب آن را به روشنی دریافت.

در نگاه نخست دیدن نام ادوارد راژینسکی تا حد زیادی دلگرم کننده است، نویسنده و روزنامه نگار روس که کتابی خواندنی و مستند درباره استالین نوشته که از بهترین کتابها درباره این شخصیت تاریخی به شمار می آید و توسط انتشارات روزنامه اطلاعات به فارسی منتشر است.

مهمترین ویژگی کتاب حاضر این است که پس از فروپاشی شوروی سابق نوشته شده؛ بنابراین نویسنده‌اش دسترسی کاملی به بایگانی‌های اسناد روسیه داشته است.

بایگانی‌هایی که تا قبل از فروپاشی شوروی دسترسی به آنها ممنوع بود و علاوه بر این نویسنده کتاب موفق به یافتن انبوهی از اسناد تازه‌یاب شده و از این منظر تا حد زیادی توانسته آن نگاه قدیمی و کلیشه‌ای به راسپوتین را دگرگون کند.

به این ترتیب مخاطب این کتاب با یک راسپوتین واقعی و ملموس روبه‌رو می‌شود که تفاوت های محسوسی با راسپوتین‌های قبلی دارد. تا قبل از کتاب راژینسکی راسپوتین به عنوان یک چهره تاریخی صد درصد منفی شناخته می‎شد. تقریبا همه کتاب‌هایی که تاکنون درباره راسپوتین نوشته شده مبتنی بر اسنادی بوده که حکومت کمونیستی شوروی علنی کرده بود.

راژینسکی برای مخاطب روشن می‌کند که بسیاری از این اسناد قلابی بوده است یا به صورت گزینشی انتخاب و عرضه شده است. کمونیست‌های شوروی اصرار داشتند راسپوتین را به عنوان نماد و مظهر فساد و تباهی نظام سلطنتی معرفی کنند و در این راستا از هیچ کلک و حقه ای از جمله سندسازی و جعل تاریخ پرهیز نداشتند و تقریبا تمامی اسناد و شواهدی که کوچک‌ترین نگاه مثبتی به راسپوتین داشته اند در بایگانی‌های اسناد شوروی ممنوع‌الانتشار اعلام شده بود.

راژینسکی پس از فروپاشی شوروی به این اسناد دسترسی پیدا کرده است، بنابراین در کتابش برای نخستین‌بار به نظر دوستان و یاران راسپوتین پرداخته و هم دشمنان و مخالفانش؛ با اتخاذ این استراتژی در نگارش کتاب نتیجه کار او بسیار متفاوت از کار در آمده؛ به‌طوری که خواننده در پایان کتاب نمی‌تواند مثل سابق مهر محکومیت را بر پیشانی راسپوتین بزند؛ چرا که یک با راسپوتین خاکستریِ کاملا متفاوت که آمیزه ای از خوبی ها و بدی هاست روبه رو می شود.