سور بز

نویسنده :   مارکوس ویکس

مترجم :   نوید اصلانی

در معرفی این کتاب در بخشی از مقدمه‌ی آن می‌خوانید:

«شاید بهتر باشد که به فلسفه از منظر آنچه فلاسفه انجام می‌دهند نگاه کنیم – بیش از آنکه یک مطالعه باشد، یک فعالیت است – که هدف آن استفاده از توانمندی انسان در انجام تفکر منطقی برای پاسخ‌گویی به سوالات بنیادی در خصوص این جهان و جایگاه ما در آن می‌باشد. شاید این تعریف برای حوزه‌ی بسیار وسیع، تعریفی کلی داشته باشد، اما این تعریف شیوه‌ای مناسب برای متمایز نمودن فلسفه از دیگر روش‌هایی است که قصد داریم تا با استفاده از آن‌ها به دنیای اطراف خود معنا بخشیم. فلسفه در نهایی‌ترین شکل خود ابزاری برای تفکر است: تفکر در مورد اینکه چرا هر چیزی آن‌گونه که هست می‌باشد، چگونه می‌توانیم به بهترین شکل ممکن زندگی کنیم، چگونه می‌توانیم در مورد آنچه می‌دانیم مطمئن شویم و علت و معنای وجودی ما چیست؟...»

نویسنده :   ژوزه ساراماگو

مترجم :   مینو مشیری

ویراستار : محمدرضا جعفری

کوری (به پرتغالی: Ensaio sobre a Cegueira) رمانی از ژوزه ساراماگو که نخستین بار در سال ۱۹۹۵ منتشر شد. ساراماگو در این رمان از کوریِ آدم‌ها سخن گفته‌است. در این رمان، هاله‌ای سفیدرنگ بعد از کور شدن افراد مقابل چشمانشان ظاهر می‌شود. ساراماگو در این رمان از تلمیح استفاده کرده و با اشاره به نوشته‌های قدیمی، اثرش را زیباتر و تأثیرگذارتر کرده‌است.

ساراماگو در رمان کوری برای شخصیت‌ها اسم انتخاب نکرده‌است. با وجود این، پیچیدگی در رمان ایجاد نشده و خواننده به‌راحتی می‌تواند با شخصیت‌های رمان ارتباط ذهنی برقرار کند. ویژگی دیگر این رمان در بازگشت‌های زمانی به گذشته و آینده در خیال شخصیت‌های رمان است که به زیبایی و جذابیت آن افزوده‌است.

«به مرد کوری بگویید: آزاد هستی؛ دری را که از دنیای خارج جدایش می‌کند باز کنید. بار دیگر به او می‌گوییم: آزادی، برو، و او نمی‌رود، همانجا وسط جاده با سایر همراهانش ایستاده، می‌ترسند، نمی‌دانند کجا بروند. واقعیت این است که زندگی دریک هزارتوی منطقی، که توصیف تیمارستان است، قابل قیاس نیست با قدم بیرون گذاشتن از آن بدون مددِ یک دست راهنما یا قلادهٔ یک سگ راهنما برای ورود به هزارتوی شهری آشوب‌زده که حافظه نیز در آن به هیچ دردی نمی‌خورَد، چون حافظه قادر است یادآور تصاویر محله‌ها شود نه راه‌های رسیدن به آنها.»

نیل دونالد والش ترجمه: سهیل سمی

این کتاب، گفت‌وگوی مردی است با خداوند که در طی آن به ارتباطی منحصر به فرد با خداوند، دست می‌یابد. او خاطرنشان می‌سازد که وظیفه‌ی ماست که به خداوندجواب دهیم و گفت‌وگوی خاص خودمان را با او شروع کنیم و با شنیدن و پاسخ دادن، با پرسش و جواب، ارتباطمان با خدا تحکیم می‌شود. در خلال زمان، گفت‌وگویمان عمیق و به دوستی بدل می‌شود؛ ارتباطی صمیمی‌تر، غنی‌تر و کامل‌تر. در بخشی از این گفت‌وگوها آمده است: "من همیشه حضور دارم، در زندگی تو. اما هروقت کارهای زیر را انجام بدهی، حضور ما را بسیار آگاهانه‌تر حس خواهی کرد. وقتی از صمیم قلب، لبخند بزنی یا عشق بورزی یا آواز بخوانی یا برقصی یا بنویسی. این عالی‌ترین شکل وجه بودن من است و هروقت تو این ویژگی‌ها را بروز دهی، وجود مرا متجلی ساخته‌ای. منظورم دقیقا همین است که می‌گویم. یعنی مرا از جلد خود بیرون کشیده‌ای. حقیقت این است که من همیشه در درون تو هستم و تو فقط در این گونه لحظات از وجود من آگاه می‌شوی".

نویسنده :   برتراند راسل

مترجم :   امیر سلطان زاده

برتراند راسل به عنوان یکی از مشهورترین فلاسفه بریتانیا در قرن بیستم شناخته می‌شود. شهرت وی بیش از دلایل فلسفی، به گستره فعالیت​های سیاسی و صلح‌طلبانه و اجتماعی او مربوط است. وی دین را به عنوان ابزاری در دست اهالی قدرت در دوران قرون وسطی می‌دید تا منویات توسعه‌طلبانه و جنگ‌سالارانه خود را توجیه کنند. کتاب حاضر مجموعه‌ای از چند مقاله و سخنرانی و مناظره است که در سال 1957 توسط پروفسور پل ادوارد جمع‌آوری شده است. این کتاب زیرنظر خود برتراند راسل گردآوری و به تأیید خود وی نیز رسیده است.

موضوعاتی که در این کتاب به آنها پرداخته شده است: فصل اول: چرا من مسیحی نیستم فصل دوم: آیا مذهب کمکهای مفیدی به تمدن نموده است؟ فصل سوم: اعتقاد من به چیست فصل چهارم: آیا ما بعد از مرگ زنده خواهیم بود؟ فصل پنجم: مذهب و علوم ماوراءطبیعت فصل ششم: شک کنندگان مذاهب پروتستان و کاتولیک فصل هفتم: زندگی در قرون وسطی فصل هشتم: سرنوشت توماس پین فصل نهم: مردم خوب فصل دهم: نسل جدید فصل یازدهم: اخلاق جنسی ما فصل دوازدهم: آزادی و دانشکده‌ها فصل سیزدهم: وجود خدا فصل چهاردهم: آیا مذهب می تواند مشکلات ما را بگشاید

كريستين هانا مترجم: مژگان احمدخان - نازنين عباسي

جوانان امروزي دوست دارند همه چيز را در مورد همه بدانند. آن‌ها فكر مي‌كنند كه حرف زدن راجع به يك مشكل، به حل آن كمك مي‌كند. ولي من از نسلي آرام‌تر مي‌آيم. ما ارزش فراموش كردن را مي‌دانيم و وسوسه از نو آفريدن را. البته اخيرا خودم به مبارزه و گذشته‌اي كه طي كرده‌ام فكر مي‌كنم، و به كساني كه از دست داده‌ام. به نظر مي‌رسد كه انگار عزيزانم را جايي گم كرده‌ام، شايد آن‌ها را در جايي كه ديگر بدان تعلق ندارند، جا گذاشته‌ام و سپس آن‌قدر گيج و مغشوش شده‌ام كه نتوانسته‌ام مسيرم را ‌بازيابم....