مشکی برازنده‌ی توست

امير تاج‌السر

محمد حزبايي‌زاده

امير تاج‌السر نويسنده ي سوداني است كه به عربي مي نويسد.

با خطي خرچنگ قورباغه و با زغال روي پيشاني در نوشته بودند بده تا بدهم. بدون شك اين شعار با آدمي مثل حليمه، حسابي هم‌خواني داشت. ممكن بود تو را به كوبيدن در دعوت كند، شايد هم تو را پس مي‌زد. شعار جذبم كرد. در را كوبيدم. اولين بار بود كه در آن خانه را مي‌زدم. دري كه اهالي محله و غريبه‌ها سالي نبود چند بار نكوبيده باشند. اما من نه... هميشه ترس از سرنوشت مرا از آن خانه فراري داده بود...

استیو تولتز

مترجم: پیمان خاکسار

استیو تولتز، نویسنده‌ی استرالیایی متولد ۱۹۷۲ سیدنی، اولین رمانش، جزء از کل، را در سال ۲۰۰۸ منتشر کرد. این کتاب با استقبال زیادی روبه‌رو شد و به فهرست نامزدهای نهایی جایزه‌ی بوکر راه پیدا کرد که کمتر برای نویسنده‌ای که کار اولش را نوشته پیش می‌آید. او این کتاب را پنج‌ساله نوشت. پیش از آن مشاغلی مثل عکاسی، فروشندگی تلفنی، نگهبانی، کارآگاه خصوصی، معلم زبان و فیلم‌نامه‌نویسی داشت. خودش در مصاحبه‌ای گفته: «آرزوی من نویسنده شدن نبود، ولی همیشه می‌نوشتم. در کودکی و نوجوانی شعر و داستان کوتاه می‌نوشتم و رمان‌هایی را آغاز می‌کردم که بعد از دو و نیم فصل، دیگر دوست نداشتم تمام‌شان کنم. بعد از دانشگاه دوباره به نوشتن رو آوردم. درآمدم خیلی کم بود و فقط می‌خواستم با شرکت در مسابقات داستان‌نویسی و فیلم‌نامه‌نویسی پولی دست‌و‌پا کنم تا بتوانم زندگی‌ام را بگذرانم، که البته هیچ فایده‌ای نداشت. زمانی که دائم شغل عوض می‌کردم یا، بهتر بگویم، از نردبان ترقیِ هر کدام از مشاغل پایین می‌رفتم، برایم روشن شد هیچ کاری جز نویسندگی بلد نیستم. رمان‌نویسی تنها قدم منطقی‌یی بود که می‌توانستم بردارم. فکر می‌کردم یک سال طول می‌کشد، ولی پنج سال طول کشید. زمان نوشتن تحت‌تأثیر کنوت هامسون، لویی فردینان سلین، جان فانته، وودی آلن، توماس برنارد و ریموند چندلر بودم.»

انعام كجه‌جي

مترجم: محمد حزبايي‌زاده

داستان این رمان درباره چند پناهنده عراقی است که در پاریس زندگی می‌کنند و سال‌های زیادی را در تبعید گذراند‌ه‌اند. در بخشی از داستان این پناهندگان می‌خواهند جنازه‌ای را از مرز اردن وارد عراق کنند. در ایست بازرسی راوی که همان قهرمان داستان است، دوران سختی، مهاجرت و زندگی در پاریس را روایت می‌کند.

انعام کجه‌جی نویسنده عراقی متولد ۱۹۵۲ در بغداد است. رشته دانشگاهی انعام روزنامه‌نگاری بود و پس از دانش آموختگی در شبکه‌های خبری و رادیویی بغداد مشغول به کار شد. پس از آن به پارس می‌رود و تحصیلاتش را در دانشگاه سوربن به پایان می‌رساند. انعام با کتاب «طشاری» نامزد جایزه بزرگ بوکر جهان عرب شد.

از انعام تاکنون کتابی به فارسی ترجمه نشده، اما کتاب‌های او به انگلیسی، فرانسوی و چینی ترجمه شده است.

غربت، نزدیکانمان را همچون جامه‌ای از تنمان جدا می‌کند و کسانی دیگر را به جایشان می‌نشاند بدون‌ پیوند خونی، بی‌آنکه زاده‌ی یک مادر باشیم. غربت زبان مادری‌مان را شخم می‌زند تا بذر کلماتی تازه که با تکلف به زبان می‌آوریم، در آن بکارد. غربت گذشته را از ما می‌گیرد و در خمره‌های فراموشی می‌چپاند؛ درست همان‌طور که خیار و هویج و موسیر را ترشی می‌اندازیم‌. سر بزنگاه بوهای تند را در اطراف می‌پراکند، ما نیز انگار تکه‌ای از وجودمان را گم کرده باشیم، در پیرامون چشم می‌چرخانیم. غربت غبار دل‌های ما را می‌تکاند، درست همان‌طور که اول‌ بهار فراش‌های قلچماق، فرش‌ها را کف پیاده‌روها پهن و غبارگیری‌ می‌کنند. دل‌های ما هم‌ لگدمال می‌شود. غربت ما را از غبار خاطرات و گرد دلبستگی‌ها می‌رهاند و به گرمابه می‌برد تا سبک کند، اما گرد و غبار در نم آب گل می‌شود و می‌ماسد و کبره می‌بندد بیخ گلویمان. دل غربت، اما گاه برای ما می‌سوزد. می‌گذارد در سنگینی سکوت زورآزمایی دست به تقلب ببریم و به توشه‌ای که با خود آورده‌ایم چنگ بزنیم، مشروط به این‌که در نظام غرق در خوشبختی خلل و خدشه‌ای وارد نشود.