موسیقی

اين كتاب ثمره يك عمر جوي گردي‌ست، جوي زلالي كه از ميان خانه كودكي من مي‌گذرد، جويي كه تصوير دست مهربان پدرم را كه در سالن انتظار سينما با پول از جيب بيرون مي‌آمد و با يك نوار به سوي من برمي‌گشت، از انتهاي خاك سرد با خود مي آورد و از برابر من مي‌گذراند و به آسمان مي‌برد. جويي كه صداي آن از زمزمه‌هاي مادرم از ترانه و ترانه شنيدن، جان مي‌گيرد و مرا تا خود كودكي مي‌برد...

وَنسان وَن گوگ یا فینسِنت ویلم فان خوخ (به هلندی: Vincent Willem van Gogh) (زادهٔ ۳۰ مارس ۱۸۵۳ - درگذشتهٔ ۲۹ ژوئیهٔ ۱۸۹۰) یک نقاش پسادریافتگرهلندی بود، که کارش تأثیر گسترده‌ای بر هنر قرن بیستم داشت. کار او شامل پرتره‌ها، خودنگاره‌ها، مناظر، طبیعت بی‌جان، سروها، مزارع گندم و گل‌های آفتاب‌گردان است. او از کودکی به نقاشی علاقه داشت ولی تا اواخر دههٔ دوم زندگی‌اش نقاشی نکرد. او بسیاری از کارهای شناخته‌شده‌اش را در دو سال آخر زندگی‌اش تکمیل کرد. وی در یک دهه بیش از۲٬۱۰۰ کار هنری تولید کرد که شامل ۸۶۰ نقاشی رنگ روغن و بیش از ۱٬۳۰۰ نقاشی با آب‌رنگ، طراحی و چاپ می‌شود.

وَنسان وَن گوگ که از بیماری روانی رنج می‌برد، در دسامبر ۱۸۸۸ گوش چپ خود را با تیغ سلمانی برید. دربارهٔ اصل ماجرا تردیدی وجود ندارد و خود نقاش هم در دو خودنگاره تصویر خود را با گوش باند پیچی شده کشیده‌است. ون گوگ تا روز ۲۳ دسامبر دو گوش درست داشت، اما روز بعد که او را در بستر غرق خون یافتند، جای گوش چپ او خالی بود و به یاد نمی‌آورد چه بلایی به سرش آمده‌است. دربارهٔ چگونگی ماجرا حرف و حدیث زیاد است و دو روایت بر سر زبان‌ها است:

اول: ون گوگ، که در اوایل سال ۱۸۸۸ به توصیه برادر کوچک و مهربانش تئو به شهر آرل در جنوب فرانسه کوچ کرده بود، چند ماه بعد به ناراحتی روحی و افسردگی شدید دچار شد؛ او در کابوس‌های وحشتناک و هذیان‌آلود دست و پا می‌زد و به عوالم جنون نزدیک می‌شد. هنرمند رنجور و حساس که از مدتی پیش در گوش چپ خود صداهایی تحمل‌ناپذیر می‌شنید، تصمیم گرفت با اقدامی قطعی خود را از شر گوش راحت کند.

دوم: روایت دیگر این است که ون گوگ به یک روسپی به نام راشل دل بسته بود و چون مال و منالی نداشت به او بدهد، به دلبر خود قول داده بود که به او یک «هدیه گرانبها» تقدیم کند، و این البته گوش خودش بود. برای این روایت گواه واقعی وجود دارد، زیرا راشل واقعاً گوش بریده را دریافت کرد.

نویسنده :   هلن گاردنر

مترجم :   محمدتقی فرامرزی

 ویراست چهاردهم هنر در گذر زمان اثرِ هلن گاردنر انتظارات علاقه‌مندان و پژوهندگان تاریخ هنر و هنرهای تجسمی را برآورده می‌کند و از آن بسی فراتر می‌رود. با گذشت بیش از نود سال از انتشار نخستین ویراست آن در سال 1926، همچنان یگانه پژوهش جامع دربارهٔ تاریخ هنر در عصر جدید به شمار می‌رود. هنر در گذر زمان همپای نسل‌ها رشد کرده و هیبت امروزش از دیروزش بسی بالیده‌تر است. استادان و مربیان و دانشجویان در سراسر جهان به‌مراتب مشتاقانه‌تر و پرشمارتر از روزگار خانم گاردنر در کلاس درس و پژوهش‌های خود از این اثر ارزشمند بهره می‌گیرند. واقعیت آن است که هنر در گذر زمان ده‌ها سال پیش از این به جایگاه پرخواننده‌ترین و آموزنده‌ترین گنجینهٔ تاریخ هنر و معماری و پیکرتراشی و هنرهای تجسمی به‌معنای عام آن، در دنیای انگلیسی‌زبان و کشورهای دیگر دست یافته است و همچنان در آن جایگاه به حیات خود ادامه می‌دهد. از شصت سال پیش تا کنون، بازنگری خلاقانه و تکمیل این اثر برای هر ویراست ادامه دارد و همواره بر دامنهٔ موضوعی بحث‌ها و فصل‌های آن افزوده می‌شود و هر ویراست‌ جدیدش مطالب در‌خور توجهی بیش از ویراست‌های پیشین دارد.هنر در گذر زمان با تکیه بر معیارها و سنت‌های پایه‌گذاری‌شده به کوشش هلن گاردنر و نویسندگان همکار و ویراستارانِ پس از او به اولین گزینهٔ دوره‌های پژوهش در تاریخ هنر جهان تبدیل شده است.