«Sellout» نام رمان «بیتی» و طنز تلخی است که به سیاست‌های نژادی در آمریکا و به ویژه هویت‌نژادی در لس‌آنجلس پرداخته است. شخصیت اصلی داستان فروشنده مواد مخدر است و رقیب اصلی‌اش، او را «Sellout» صدا می‌زند. «Sellout» در زبان عامیانه آمریکایی به معنای خیانت است. این واژه همچنین تمام شدن یک‌جای بلیت‌های کنسرت، تئاتر یا رویدادهای اینچنینی هم معنی می‌دهد.
«پل بیتی» به عنوان نویسنده‌ای متولد لس‌آنجلس، اولین آمریکایی است که پس از تغییر قوانین جایزه «بوکر» توانسته آن را به دست بیاورد. جایزه ۵۰ هزار پوندی «من بوکر» اولین‌بار در سال ۱۹۶۹ برگزار شد و بهترین اثر ادبیات داستانی که به زبان انگلیسی نوشته شده را برمی‌گزیند. این جایزه بیش از ۴۰ سال تنها به نویسندگان کشورهای مشترک‌المنافع، انگلیسی‌ها و ایرلندی‌ها تعلق می‌گرفت، اما از سال ۲۰۱۳ با وضع قوانین متفاوت، تمام آثار نوشته‌شده به زبان انگلیسی حق شرکت در آن را پیدا کرده‌اند.
رمان طنز برنده «بوکر» این نویسنده ۵۴ ساله که بامداد امروز طی مراسمی در «گیلدهال» لندن جایزه‌اش را دریافت کرد، به خاطر پرداختن به مسائل نژادی در آمریکا از سوی داوران این جایزه با «مارک تواین» و «جاناتان سوییفت» مقایسه شده است.
«بیتی» پیش از این گفته بود احتمالا هضم این رمان برای خوانندگان سخت باشد، اما «آماندا فورمن» رییس هیات داوران «من بوکر» این دوره، چندان با او موافق نیست. او گفته است: ادبیات داستانی نباید آسان باشد. این کتابی است که خواننده را با بی‌خیالی تمام، میخ‌کوب می‌کند… و دقیقا به همین خاطر کار خوبی است.
استیو تولتز، نویسنده‌ی استرالیایی متولد ۱۹۷۲ سیدنی، اولین رمانش، جزء از کل، را در سال ۲۰۰۸ منتشر کرد. این کتاب با استقبال زیادی روبه‌رو شد و به فهرست نامزدهای نهایی جایزه‌ی بوکر راه پیدا کرد که کمتر برای نویسنده‌ای که کار اولش را نوشته پیش می‌آید. او این کتاب را پنج‌ساله نوشت. پیش از آن مشاغلی مثل عکاسی، فروشندگی تلفنی، نگهبانی، کارآگاه خصوصی، معلم زبان و فیلم‌نامه‌نویسی داشت. خودش در مصاحبه‌ای گفته: «آرزوی من نویسنده شدن نبود، ولی همیشه می‌نوشتم. در کودکی و نوجوانی شعر و داستان کوتاه می‌نوشتم و رمان‌هایی را آغاز می‌کردم که بعد از دو و نیم فصل، دیگر دوست نداشتم تمام‌شان کنم. بعد از دانشگاه دوباره به نوشتن رو آوردم. درآمدم خیلی کم بود و فقط می‌خواستم با شرکت در مسابقات داستان‌نویسی و فیلم‌نامه‌نویسی پولی دست‌و‌پا کنم تا بتوانم زندگی‌ام را بگذرانم، که البته هیچ فایده‌ای نداشت. زمانی که دائم شغل عوض می‌کردم یا، بهتر بگویم، از نردبان ترقیِ هر کدام از مشاغل پایین می‌رفتم، برایم روشن شد هیچ کاری جز نویسندگی بلد نیستم. رمان‌نویسی تنها قدم منطقی‌یی بود که می‌توانستم بردارم. فکر می‌کردم یک سال طول می‌کشد، ولی پنج سال طول کشید. زمان نوشتن تحت‌تأثیر کنوت هامسون، لویی فردینان سلین، جان فانته، وودی آلن، توماس برنارد و ریموند چندلر بودم.»
شناخت آثار ماندگار کلاسیک و پی بردن به نقش آنها در تحول ادبیات و هموار کردن راه نویسندگان دوران های بعد، برای خوانندۀ ادبیات ضرورت مطلق دارد. گوستاوفلوبر در شمار نویسندگانی است که آثارش هم به اعتبار شخصیت ها و هم به سبب نوآوری هایی که راهگشای نویسندگان بعد از او، از هر مکتب و هر نحله، بوده، بی گمان جایگاهی والا در ادبیات جاودان جهان دارد. ماریو بارگاس یوسا در عیش مدام ما را با شخصیت و زندگی فلوبر و دیدگاه های ادبی و اجتماعی او آشنا می‌کند و گام به گام پنج سال تلاش توان فرسا و پرشکوه این نویسنده را در آفرینش مادام بوواری، مهم ترین رمان او، پی می گیرد و آنگاه با تحلیلی موی شکافانه ابعاد گوناگون این رمان را که خود نخستین رمان مدرن می خواندش برای خواننده روشن می کند.
نام نویسنده : ماریو بارگاس یوسا
نام مترجم : عبدالله کوثری
خورخه ماریو پدرو بارگاس یوسا (به اسپانیایی: Jorge Mario Pedro Vargas Llosa) (زادهٔ ۲۸ مارس ۱۹۳۶) داستان‌نویس، مقاله‌نویس، سیاست‌مدار و روزنامه‌نگار پرو است. یوسا یکی از مهمترین رمان‌نویسان و مقاله‌نویسان معاصر آمریکای جنوبی و از معتبرترین نویسندگان نسل خود است. وی هم اکنون به دعوت دانشگاه پرینستون به عنوان استاد مهمان در این دانشگاه به تدریس مشغول است.
کتاب سور بز جنجال بزرگی به پا کرد زیرا در آن به زندگی رافایل لئونیداس تروخیو، دیکتاتور دومینیکن، پرداخته بود. در زندگی این موجود وحشی، فساد و خون‌خواری و جنون همهٔ رهبران دیکتاتور و چگونگی تبدیل انسان به اهریمن را نشان می‌دهد. این جنجال‌آفرینی از دنیای یوسا دور نیست. او کلمات را مین‌های کاشته شده‌ای می‌داند که باید در ذهن یا اخلاق یا حافظهٔ خواننده منفجر شوند.
صد سال تنهایی (به اسپانیایی: Cien años de soledad) نام رمانی به زبان اسپانیایی نوشته گابریل گارسیا مارکز که چاپ نخست آن در سال ۱۹۶۷ در آرژانتین با تیراژ ۸۰۰۰ نسخه منتشر شد. تمام نسخه‌های چاپ اول صد سال تنهایی به زبان اسپانیایی در همان هفته نخست کاملاً به فروش رفت. در ۳۰ سالی که از نخستین چاپ این کتاب گذشت بیش از ۳۰ میلیون نسخه از آن در سراسر جهان به فروش رفته و به بیش از ۳۰ زبان ترجمه شده است. جایزه نوبل ادبیات ۱۹۸۲ به گابریل گارسیا مارکز به خاطر خلق این اثر تعلق گرفت.
«خيلي سال بعد، جلوي جوخه آتش، سرهنگ آئورليانو بوئنديا بي‌اختيار بعدازظهر دوري را به ياد آورد كه پدرش او را برد تا يخ را بشناسد.»
رمان «صد سال تنهايي» بي‌ترديد يكي از شاهكارهاي جاويدان ادبيات آمريكاي لاتين است كه در روستاي خيالي «ماكوندو» مي‌گذرد. به گفته ماريو بارگاس يوسا: «ظهور ماكوندو، آفريده تخيل بارور گابريل گارسيا ماركز، موجب «زمين‌لرزه‌اي ادبي» در آمريكاي لاتين شد.» دنياي خيالي ماكوندو مكاني است كه در آن رويدادهاي شگفت‌آور، تراژدي محض و مسخرگي افسار گسيخته، بسان واقعيت‌هاي مطلق، كنار هم جاي مي‌گيرند و راوي با لحني قاطع و كاملا قانع‌كننده بازگويشان مي‌كند.
در این رمان به شرح زندگی شش نسل خانواده بوئندیا پرداخته شده‌است که نسل اول آنها در دهکده‌ای به نام ماکوندو ساکن می‌شود.
ناپدید شدن و مرگ بعضی از شخصیت‌های داستان به جادویی شدن روایت‌ها می‌افزاید. صعود رمدیوس به آسمان درست مقابل چشم دیگران کشته شدن همه پسران سرهنگ آئورلیانو بوئندیا که از زنان در جبهه جنگ به وجود آمده‌اند توسط افراد ناشناس از طریق هدف گلوله قرار دادن پیشانی آنها که علامت صلیب داشته و طعمه مورچه‌ها شدن آئورلیانو نوزاد تازه به دنیا آمده آمارانتا اورسولا از این موارد است. به اعتقاد بسیاری او در این کتاب سبک رئالیسم جادویی را ابداع کرده است. داستانی که در آن همهٔ فضاها و شخصیت‌ها واقعی و حتی گاهی حقیقی هستند، اما ماجرای داستان مطابق روابط علّی و معلولی شناخته شدهٔ دنیای ما پیش نمی‌روند.
ووی آلن نویسنده، بازیگر، کارگردان و آهنگساز آمریکایی در دهه‌ی هفتاد ضمن فعالیت در عرصه‌ی سینما، برای مطبوعات هم مطالبِ طنز می‌نوشت. مجموعه‌ی این مطالب در سه کتابِ تسویه حساب، بی‌بال و پر و عوارضِ جانبی گردآمده و مرگ در نمی‌زند گزیده‌ای از آن سه کتاب است.
شاهکار «داستایوسکی» درباره‌ی «مویخکین»- آخرین فرزند یک خاندان بزرگ ورشکسته است- که پس از اقامتی طولانی در سوییس برای معالجه‌ی بیماری، به میهن خود باز می‌گردد. او که نجیب‌زاده‌ای خوش‌قیافه و تحصیل‌کرده است، به افسردگی و بی‌ارادگی مبتلاست و نه آرمانی دارد و نه هدف و احساس خاصی. او شاید بیش از حد نیکوسیرت و خوش‌قلب است، آن‌گونه که همگان «ابله» می‌پندارندش و جدی نمی‌گیرند. چرا که دنیا دیگر جایی برای خوبی و بخشندگی ندارد.
«خانم ميشل ظرافت جوجه‌تيغي را دارد: از بيرون پوشيده از خار، يك قلعه‌ي واقعي نفوذناپذير، ولي احساسم به من مي‌گويد كه از درون او به همان اندازه‌ي جوجه‌تيغي ظريف است، حيوان كوچك بي‌حال، به‌شدت گوشه‌گير و بي‌اندازه ظريف.» (از متن كتاب)
ظرافت جوجه‌تيغي دومين رمان موريل باربري، نويسنده‌ي چهل‌ساله‌ي فرانسوي، است كه جايزه‌ي برتر سال 2007 اتحاديه‌ي ناشران فرانسه به آن تعلق گرفته است. رمان نخست اين نويسنده به نام شكم‌بارگي به چندين زبان ترجمه شده است.
هاکوپ بارونیان (تلفظ به Eastern Armenian as Hakop Paronyan, TAO: Յակոբ Պարոնեան, RAO: Հակոբ Պարոնյան,؛ ۱۹ نوامبر ۱۸۴۳ – ۲۷ مه ۱۸۹۱) نویسنده پرنفوذ،طنزپرداز، آموزگار و چهره اجتماعی در سده ۱۹ میلادی در بین ارمنیان ساکن عثمانی بود.
وی به همراه یروانت اودیان به عنوان بزرگترین طنزپردازان تمامی ادوار ادبیات ارمنی شناخته می‌شوند.
مشهورترین اثر بارونیان "عاليجنابان مفلس" مي باشد.
«عالیجنابان مفلس» که ماجرای آن در صد سال پیش رخ می‌دهد، درباره آدم پولداری است که به قصد ازدواج از شهرستانی به استانبول (ترکیه) می‌آید ولی دست بر قضا مورد سوء استفاده اقشار مختلف قرار می‌گیرد و از آمدن خود پشیمان می‌شود.
به گفته مترجم، این اثر اگرچه در ظاهر تراژیک است اما از رگه‌های طنز بهره برده است.
اين كتاب كه شامل ٩ داستان كوتاه است، نامزد نهايي جايزه ى پوليتزر سال ٢٠١٦ بوده و خانم لينك مقدمه ى هم براى ترجمه ى فارسى اثر نوشته اند. بخشى از مقدمه: خيلي وقت پيش كه دانشجو بودم يكى از دوستانم كتابى را براى مطالعه به من معرفى كرد كه پس از خواندنش عاشقش شدم. اين كتاب منطق الطير نام داشت و شگفت زده تر شدم وقتى فهميدم اين كتاب منبع الهام يكى از محبوب ترين كتابهاى دوران كودكى ام بود .... ... من هرگز ايران نبوده ام ولى اميدوارم داستانهاى من بتوانند وارد قلب و ذهن خواننده ها شوند
اسم من رافائل است تا اين لحظه چهارده سال از زندگي‌ام را پشت ميله‌هاي زندان سپري كرده‌ام. با برادر كوچكترم ويليام، جواهراتي به ارزش سي ميليون يورو را به سرقت برده‌ايم. اين اتفاق قرار بود بهترين رخداد زندگي‌مان باشد ولي در عوض تبديل به يك حمام خون شد. دو كشته و يك زخمي. فرد زخمي برادرم است. بنابراين بايد او را به جايي برسانم كه بتوانم در اسرع وقت درمانش كنم....
کولسون وایت هد
معصومه عسکری
کتاب راه‌آهن زیرزمینی (The Underground Railroad) به قلم کلسن وایتهد (Colson Whitehead) برندهجایزه پولیتزر در بخش داستان در سال ۲۰۱۷ شد. وایتهد قبل از این رمان، پنج کتاب رمان دیگر نوشته بود و تعدادی مقاله و کتاب غیرداستانی از او منتشر شده بود. اما آخرین رمان او؛ راه‌آهن زیرزمینی موفق‌ترین اثر او تاکنون به شمار می‌رود، این کتاب در سال ۲۰۱۶ برنده جایزه کتاب ملی شد، به عنوان یکی از کتاب‌های باشگاه کتابخوانی اپرا انتخاب شد و همچنین در لیست کتاب‌های منتخب برای تعطیلات تابستانی باراک اوباما جای گرفت. کسب جایزه پولیتزر در ادامه‌ی این موفقیت‌ها، این زنجیره را تکمیل کرد تا کتاب راه‌آهن زیرزمینی در سراسر دنیا معرفی و خوانده شود.
کتاب راه‌آهن زیرزمینی در مورد برده‌داری در تاریخ آمریکاست. وایتهد می‌گوید ایده و طرح داستان را از سال ۲۰۰۰ در ذهن داشته اما آن زمان خود را آن‌قدر نویسنده چیره‌دستی تصور نمی‌کرد که بخواهد به این داستان بپردازد و ترجیح داد اول تجربه‌ی بیشتری کسب کند. عنوانراه‌آهن زیرزمینی اشاره به شبکه‌ای بزرگ دارد که در خفا و پنهانی فعالیت می‌کردند تا به برده‌ها برای فرار به شمال کمک کنند. افراد فعال در این شبکه از هر قشری بودند، اعم از سفیدپوست یا سیاهپوست، اما اکثر آن را سیاهپوستان تشکیل می‌دادند. در این شبکه که نام راه‌آهن زیرزمینی برای انتخاب شده بود اصطلاحاتی مورد استفاده قرار می‌گرفت که واقعا در راه‌آهن و قطار به کار می‌رود. وایتهد در داستان خود این مفهوم را وام گرفته است.
قهرمان داستان برده ۱۵ ساله‌ای به نام کورا است که تصمیم می‌گیرد به همراه یک برده تازه‌وارد به نام سزار از مزرعه پنبه‌ای که در آن کار می‌کند بگریزد. اما نقشه آن طور که آنها پیش‌بینی کرده‌بودند پیش نمی‌رود و این باعث می‌شود که ماجراهای هیجان‌انگیز و پرریسکی برای آنها رقم بخورد. وایتهد قبل از به تحریر درآوردن کتاب فکر می‌کرد که شخصیت اصلی داستانش یک مرد جوان است اما بعد از اینکه شروع به نوشتن کرد این ذهنیتش تغییر کرد و شخصیت اصلی داستان به جای یک مرد جوان، یک دختر نوجوان از آب درآمد.
ابتدای کتاب به توصیف مصائب و دردهای زندگی به عنوان یک برده می‌پردازد. این مشکلات و همچنین ارتباط بین برده‌ها به گونه‌ای بسیار تاثیرگذار نوشته شده است. وایتهد در این مورد می‌گوید خیلی سخت بود که جنبه‌های روانشناسی این مزرعه را به تصویر بکشم، چه کسی میتواند درک کند مردمی که از بدو تولد با آنها وحشیانه رفتار شده، به آنها تجاوز شده و از انواع آسیب‌ها رنج می‌برند؛ چگونه با هم رفتار می‌کنند؟ او معتقد است برده‌های این مزرعه نمی‌توانند مثل داستان کلبه عمو تم با هم مهربان باشند و به هم کمک کنند، ناملایمتی‌ها باعث شده که آنها حتی برای یک لقمه بیشتر از غذا با هم در جنگ باشند. او برای نوشتن این کتاب تحقیقات زیادی انجام داد، داستان‌های زیادی را خواند و به داستان‌های شفاهی زیادی گوش داد تا بتواند وضعیت برده‌ها را هر چه بیشتر نزدیک به واقعیت توصیف کند.
کتاب شایو از اوسامو دازای اولین رمانی است که از این نویسنده در ایران منتشر می شود. اوسامو دازای نویسنده‌ای ژاپنی است که باوجود عمر کوتاهش تاثیر زیادی بر ادبیات ژاپن گذاشت. حتی نویسنده‌های بنامی مثل هاروکی موراکامی و کوبو آبه از وی تاثیر پذیرفته اند. اما متاسفانه آثار این نویسنده هنوز در ایران شناخته شده نیست.
اوسامو دازای در دوران جنگ جهانی دوم که اکثر نویسندگان به‌خاطر محدودیت و شرایطِ سختِ چاپ، نوشتن را کنار گذاشته بودند، به تنهایی بار تمام ادبیات ژاپن را به دوش می‌کشد و نمی‌گذارد این آتش خاموش شود.
دازای در طول زندگی‌اش شش مرتبه خودکشی ناموفق داشته و در آخر به‌همراه زنی به رودخانه تاما می‌پرد و به زندگی‌اش خاتمه می‌دهد. (در فرهنگ ژاپن این نوع خودکشی به خودکشی «جوشی» معروف است.)
گویا ادبیات اوسامو دازای سراسر رنج و فقر و اعتیاد و پوچی مردم ژاپن را پوشش می‌دهد و این کتاب هم از این قاعده جدا نیست. پشت جلد کتاب شایو تنها یک جمله از متن داستان به چشم می‌خورد:
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.