فن و هنر عکاسی

نویسنده: شین ولر

هورست ولدمار جنسن

ترجمه: پرویز مرزبان

لوتار بوخ هایم علی اکبر معصوم بیگی شاید درباره هیچ هنرمندی، دست کم در زمان حیاتش، به اندازه پابلو پیکاسو مقاله، کتاب، رساله ، تفسیر، نقد و یادداشت نوشته نشده است. شاید هیچ هنرمندی به اندازه پیکاسو با این همه رسانه هنری متنوع و گوناگون کار نکرده است: از نقاشی رنگ روغن گرفته تا طراحی، مجسمه سازی، گرافیک، سرامیک و از آنجا کار با ابزارهایی چون گواش، پاستل، مداد رنگی؛ و آفریدن لیتو گرافی، چوبکاری ها، پیکره هایی از گچ و چوب، مجسمه های برنزی، ترکیب بندی هایی از کاغذ و پارچه و چسب؛ ساختواره هایی از آهن و مفتول، چوب یا ورقه های فلزی؛ عکس ها؛ و طرح هایی برای لباس ها، پرده های پیش صحنه و پس صحنه تئاتر و باله؛ و سر انجام شعر و نمایشنامه نویسی.

نویسنده : توماس ای.وارتنبرگ

ترجمه : ستاره نوتاج ،مجید پروانه‌پور

کتاب ساده و تامل‌برانگیز فیلم همچون فلسفه درباره‌ی این موضوع است که فیلمها چگونه در ایده‌های پیچیده‌ی فلسفی به کندوکاو می‌پردازند . نویسنده در این کتاب که با قلمی روشن و سرگرم‌کننده نوشته شده است ،به توانایی فیلمها برای بحث و حتی نقد ایده‌هایی می‌پردازد که بسیاری از فلاسفه قرن‌های متمادی درگیر آن بوده‌اند : ایده‌هایی همچون ماهیت شخص بودن ،مبنای اخلاق و شک‌گرایی معرفت‌شناختی .

نویسنده :   برنادت مرفی مترجم :   فروزان صلواتیان

وَنسان وَن گوگ یا فینسِنت ویلم فان خوخ (به هلندی: Vincent Willem van Gogh) (زادهٔ ۳۰ مارس ۱۸۵۳ - درگذشتهٔ ۲۹ ژوئیهٔ ۱۸۹۰) یک نقاش پسادریافتگرهلندی بود، که کارش تأثیر گسترده‌ای بر هنر قرن بیستم داشت. کار او شامل پرتره‌ها، خودنگاره‌ها، مناظر، طبیعت بی‌جان، سروها، مزارع گندم و گل‌های آفتاب‌گردان است. او از کودکی به نقاشی علاقه داشت ولی تا اواخر دههٔ دوم زندگی‌اش نقاشی نکرد. او بسیاری از کارهای شناخته‌شده‌اش را در دو سال آخر زندگی‌اش تکمیل کرد. وی در یک دهه بیش از۲٬۱۰۰ کار هنری تولید کرد که شامل ۸۶۰ نقاشی رنگ روغن و بیش از ۱٬۳۰۰ نقاشی با آب‌رنگ، طراحی و چاپ می‌شود.

وَنسان وَن گوگ که از بیماری روانی رنج می‌برد، در دسامبر ۱۸۸۸ گوش چپ خود را با تیغ سلمانی برید. دربارهٔ اصل ماجرا تردیدی وجود ندارد و خود نقاش هم در دو خودنگاره تصویر خود را با گوش باند پیچی شده کشیده‌است. ون گوگ تا روز ۲۳ دسامبر دو گوش درست داشت، اما روز بعد که او را در بستر غرق خون یافتند، جای گوش چپ او خالی بود و به یاد نمی‌آورد چه بلایی به سرش آمده‌است. دربارهٔ چگونگی ماجرا حرف و حدیث زیاد است و دو روایت بر سر زبان‌ها است:

اول: ون گوگ، که در اوایل سال ۱۸۸۸ به توصیه برادر کوچک و مهربانش تئو به شهر آرل در جنوب فرانسه کوچ کرده بود، چند ماه بعد به ناراحتی روحی و افسردگی شدید دچار شد؛ او در کابوس‌های وحشتناک و هذیان‌آلود دست و پا می‌زد و به عوالم جنون نزدیک می‌شد. هنرمند رنجور و حساس که از مدتی پیش در گوش چپ خود صداهایی تحمل‌ناپذیر می‌شنید، تصمیم گرفت با اقدامی قطعی خود را از شر گوش راحت کند.

دوم: روایت دیگر این است که ون گوگ به یک روسپی به نام راشل دل بسته بود و چون مال و منالی نداشت به او بدهد، به دلبر خود قول داده بود که به او یک «هدیه گرانبها» تقدیم کند، و این البته گوش خودش بود. برای این روایت گواه واقعی وجود دارد، زیرا راشل واقعاً گوش بریده را دریافت کرد.