لولوبیان ناحیه‌ای را که در سراسر جاده‌ قدیم قرار دارد – و اکنون هم از بغداد و کرمانشاه به همدان و تهران می‌رود- اشغال کردند. یکی از چند مدخل طبیعی به سوی نجد ایران مورد استفاده‌ جاده‌ مزبور است، و آن چند هزار سال پیش وجود داشته است. از گستره‌ قلمروی پادشاهان لولوبی آگاهی چندانی در دست نیست اما همینقدر می‌داینم که اتحادیه‌ ایشان در سده ۲۲ پیش از میلاد سرزمین‌های وسیعی را در اختیار خود داشت. چنان که آنوبانی نی، پادشاه لولوبیان، از دریای پایین (خلیج فارس؟) و دریای بالا (ارومیه یا وان؟) به عنوان حدود سرزمین زیر فرمانروایی خود یاد کرده است. و در این که عنصر لولوبی در این ماطق دارای قدرت بوده، شکی نیست... فلات ایران از قدیمی ترین کانون های تمدنی دوران باستان در آسیا است و از این نظر در دانش باستان شناسی جایگاه مهمی دارد. تاریخ اسکان در فلات ایران از دوره نوسنگی تا مهاجرت آریاییان چندان روشن نیست اما شواهد روشنی در دست است که سرزمین ایران در دیرباز مسکون بوده است. کانونهای قدیمی سکونت در کنار چشمه ها و رودخانه ها یا به طور کلی در مجاورت کوه های زاگرس و البرز به وجود آمده اند. مهم ترین این کانون های باستانی تپه سیلک کاشان، تپه حصار دامغان، ترنگ تپه گرگان، تپه حسنلو در آذربایجان، تپه مارلیک در رودبار و شوش در خوزستان می باشد. در کاوش های باستان شناسی در این کانون ها آثاری به دست آمده اند که قدمت برخی از آنها به هزاره پنجم پیش از میلاد میرسد.

سینمای رادیکال دهه ۷۰ چیزی بیش از یک دهه تاریخی - تقویمی سینماست، همچون درامی باشکوه، خیالی و همراه با پیچش‌های نامنتظره در زمان است که در دوره‌های پس از خود به پیش می‌رود. سینمای آن دوره باشکوه هم اینک همچون لایه‌های صخره‌هایی مرجانی شده است که هر عصر و نسلی ویژگی‌های اسکلت سنگی خود را بر آن ترسیم می‌کند، همچون متنی مقدس که محل ارجاع نسل‌های بعد قرار می‌گیرد و با هر بار ارجاع به آن مرزهایش را جابه‌جا می‌کند. دیوید فینچر با برایان دی پالما، وس اندرسن با وودی آلن، پل توماس اندرسن با رابرت آلتمن، تارانتینو با سینمای سیاه‌محور، اندرو دومینیک با ترنس مالیک، دیوید ا.راسل با مارتین اسکورسیزی و... این فهرست را می‌توان ادامه داد؛ فهرست تاثیر مشهود این سینما بر نسل‌های بعدی فیلم‌سازان. این کتاب کوششی است برای خوانش امروزی آن دوره باشکوه در تاریخ سینما و چنان که از نام کتاب برمی‌آید، آمیخته با نوعی احساس ستایش و شیفتگی است.

ادبیات هر ملت و قومی بازتاب آراء و اندیشه ها و نشان ژرفای دانایی آنهاست و جهانیان به نیکی دریافته اند که مدنیت و هویت و اعتبار هر ملتی از رهگذر میراث فرهنگ مکتوب آنها قابل مشاهده است، و ایران بزرگ و سرشار از افتخار، در میان سایر تمدنهای نو و کهن دنیا قامتی افراشته تر از دماوند را در حوزه علم و ادب و فرهنگ و هنر در پیش روی جهانیان قرار داده است.

آسمان ادب این مرز و بوم پر از ستاره های درخشانی است که در منظومه آفرینش فخرآفرین زندگانی بنی آدم اند. زنان و مردانی از این دیار عمر خود را برای حفظ این میراث لایزال به پای عبارتها و واژه ها گذاشتند و در انجام یافتن تحقق این رسالت مهم، خود نیز به ستاره ای درخشنده و آثارشان به میراثی گرانبها تبدیل گردید. فقید سعید رضا قلیخان هدایت از جمله بزرگانی است که بیش از سی سال از زندگی پربار خود را صرف جمع آوری اسناد و مدارک ادیبان ایران و تحقق و پژوهش در احوال ایشان کرد و با همت قابل ستایش خود آخرین و جامع ترین تذکره شعر و ادب فارسی را از زمان ابوالعباس مروزی تا سال ۱۲۸۴ ه.ق تحت عنوان مجمع الفصحاء برای اهالی علم و ادب و فرهنگ فارسی به یادگار گذاشت.

نویسنده این کتاب، به مدت ۲۲ سال، از اولین سال‌های پیروزی انقلاب و تأسیس جمهوری خلق چین تا زمان درگذشت مائو، در کنار رهبر چین بوده است. به همین دلیل به عنوان یکی از ناظران از نزدیک زندگی مائو را تحت نظر داشته است و به عنوان پژشک معتمد او از مسائل و بیماری‌هایش اطلاع داشته است.

اوا و سایمون بیش‌تر سال‌های زندگی‌شان را با یکدیگر سپری کرده‌اند. سایمون پزشک است و اوا معلم. آن‌ها سه دختر بزرگ دارند و خانه‌ای مجلل. با این حال، آنچه موجب پیوندشان می‌شود، فقط عاطفه، محبت و هم‌دلی‌شان نیست، بلکه واقعیت‌های دردناک گذشته‌شان نیز در این پیوند نقش دارد، امری که آن‌ها حتی از فرزندان خود پنهان نگاه داشته‌اند. اما پش از اخراج نابهنگام خدمتکارشان و در شرایطی که سایمون بیش از پیش در لاک خودش فرورفته، دیگر نمی‌توانند گذشته را بیش از این سرکوب کنند. این داستان فاش می‌کند که پیامدهای ویران‌گر اشتباه گرفتن سکوت به جای صلح و آرامش و همچنین پناه بردن به احساس شرمساری در موقعیت‌های گریزناپذیر چیست. لیندستروم با خلق این شاهکار اشتباهات ناگواری را به تصویر می‌کشد که حاصل قضاوت نادرست ما درباره میراث جنگ و نیز حاصل تعصبات رایج و روش‌های ویژه و نادرست‌مان برای حفظ بقاست.

میخائیل شولوخوف

ترجمه: احمد شاملو

دن آرام (به روسی: Тихий Дон، تفلظ: تیخییْ دُن)‏ رمانی چهار جلدی است که بزرگترین اثر میخائیل شولوخوف محسوب می‌شود و نوشتن آن از سال ۱۹۲۸ تا ۱۹۴۰ (تقریباً ۱۲ سال) به درازا کشید و جایزه نوبل ادبیات را برایش به ارمغان آورد. این رمان را اغلب با جنگ و صلح نوشته تولستوی مقایسه می‌کنند. زیرا حماسه شولوخوف همچون «جنگ و صلح» تولستوی تلفیقی است از خصوصیات رمان‌های خانوادگی-اجتماعی و تاریخی. دن آرام داستانی است در باره قزاقان ساکن دن و شرح زندگی یک خانواده قزاق به نام «ملِخوُف» در زمان صلح، سال‌های سرنوشت‌ساز جنگ اول جهانی، انقلاب ۱۹۱۷ اکتبر روسیه و یک جنگ داخلی تلخ. >البته قهرمانان و نقش آفرینان داستان درست مانند رمان «جنگ و صلح» تولستوی زیادند. اما آنچه خواننده را بیشتر به دنبال خود می‌کشاند بازیگر اصلی آن مردی جوان به نام «گریگوری (گریشا) پانتلویچ ملخوف» است. گریگوری شخصیتی شجاع، جنگاور و خستگی‌ناپذیر است که در تمام رویدادهای بزرگ تاریخی زمانش حاضر شده‌ است. او هرگز نمی‌داند به چه روی می‌جنگد. آیا بر علیه آلمانها می‌جنگد یا بر علیه بلشویکها؟ جستجوی عدالت، گاهی با سرخ‌ها ارتباط برقرار می‌کند و گاهی به سراغ سفیدها می‌رود. (سرخ لقب کمونیست‌ها و سفید عنوان طرفداران امپراتوری است). او عاشق روسیه‌است اما از تزار نفرت دارد. او دولتی سوسیالیستی می‌خواهد به شرطی که مالکیت قزاقها بر زمین را دست نخورده باقی گذارد. تجربیات سیاسی و نظامی گریگوری که به خاطر حوادث و مشکلات جنگ اول جهانی و انقلاب روسیه به دست آورده در پس داستان عشق شورانگیز و غم‌انگیز وی رنگ می‌بازند. احمد شاملو هفت سال آخر عمر خود را صرف ترجمه این اثر کرد و برخی از منتقدان و کارشناسان ادبیات معتقدند که این اثر به نوعی پروژه عملیاتی شاملو برای تزریق فرهنگ کتاب کوچه به یک کتاب بوده است و زبان ترجمه آن به گونه‌ای است که هزاران امثله و مثال ایرانی در تار و پود این کتاب تنیده شده است و خواننده گویی اثری را با روح و ساختاری ایرانی می‌خواند و قهرمانان آن اگرچه نام‌هایی روسی دارند ،اما در همین گوشه و کنار ایران زندگی و زیست می‌کنند.

عباس معروفی

« گفتم آب و ساعت لنگریمان گفت :دنگ دنگ دنگ .»

فاصله ها از میان برداشته شده اند و حال و گذشته در هم آمیخته اند : حسینای مسحور شده با زلفی آشفته ایستاده است ، اما نه بر پله های شهرداری که در ذهن نوشافرین می کوبد؛ سرهنگ در پی پیمودن پله های ترقی از شیراز به سنگسر می افتد ؛ ملکوم آلمانی در کار ساختن یک پل بزرگ از کوه پیغمبران به کافر قلعه است؛ و سروان خسروی در پی آن است که همه ی کوچه های شهر به خیابان خسروی ختم شوند. اما همه یک داغ به پیشانی دارند؛ همان که سال بلوا را آغاز می کند . همان که همه ناچار به انتخابش بوده اند و مقصر کیست وقتی بازی و بازیگر یگانه نیست ؟

سید جواد طباطبایی

فهرست کتاب

پیشگفتار

بخش نخست : سیاست در اندیشهٔ یونانی

فصل نخست : زایش اندیشهٔ سیاسی

فصل دوم : افلاطون و بنیادگذاری فلسفهٔ سیاسی

فصل سوم : ارسطو و پایان فلسفهٔ سیاسی یونانی

بخش دوم : بسط فلسفهٔ سیاسی در دورهٔ اسلامی

فصل چهارم : از بامداد اسلام تا یورش مغولان

فصل پنجم : اندیشهٔ سیاسی فارابی

فصل ششم : اخلاق مدنی مسکویهٔ رازی

فصل هفتم : از ابوالحسن عامری تا ابوعلی سینا

بخش سوم : زوال اندیشهٔ سیاسی در ایران

فصل هشتم : خواجه نصیر طوسی و تدوین حکمت عملی

فصل نهم : دانشنامهٔ فلسفی قطب‌الدین شیرازی

فصل دهم : جدال‌الدین دوانی و پایان حکمت عملی

فصل یازدهم : از صدرالدین شیرازی تا ملا هادی سبزواری

خاتمه : تاملی در برخی نتایج

مطالعه‌ی این کتاب به شما کمک می‌کند مسیر شخصی زندگی‌تان را، آن‌طور که خودتان می‌خواهید -نه آن‌گونه که دیگران به شما می‌گویند- آجربه‌آجر بسازید. اگر شما هم دغدغه این را دارید که عمیق‌ترین گوهر درونی‌تان را بیابید و آن را با ظرافت پرورش دهید و سپس عرضه کنید و چیزی ماندگار از خودتان به این عالم اضافه کنید، خواندن این کتاب برای شما بی‌نهایت الهام‌بخش و کاربردی خواهد بود.

یکی از خوبی‌های این کتاب این است که ذهن ما را درباره مفاهیمی مثل موفقیت، توسعه‌ی فردی، هدف‌گذاری و… از نو سازمان‌دهی می‌کند و خواننده را متوجه این می‌کند که کاخ‌های باشکوه طی سال‌ها تلاش مداوم و تحمل فشار و سختی بنا شده‌اند. از این رو محتوای کتاب با نوشتار رایج کتاب‌های حوزه موفقیت متفاوت است و اصولاً با یک کتاب انگیزشی مواجه نیستیم.

بیش از ۳ میلیون نسخه از این رمان در جهان به فروش رفته است.

نام نویسنده : گیلین فلین

نام مترجم : آرش خیروی

پرفروش‌ترین رمان سال ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ در جهان به فارسی منتشر شد.

این رمان، مثالی است تازه از سبکی نوشتاری به نام «نوآر خانگی» در رمان‌های امروز و به همین خاطر منتقدان این کتاب را به خاطر روایت نامطمئن آن و نیز تعلیق و پیچ‌های داستانی‌اش ستوده‌اند.فلین توانسته نبض زندگی و افکار جامعه‌ امروز را دریابد و زنان را از کنج و حاشیه‌ به بطن داستان بیاورد به همین خاطر «دختر گمشده» اثری مدرن است.

فلین در این کتاب، نبض نوین جامعه‌ جهانی و مسائلی را که دنیای مدرن با آن سروکار دارد، یافته و گام‌به‌گام ما را به درون جامعه‌ای می‌برد که در آن، نه‌تنها زنان پوسته‌ خجالتی خود را رها کرده و به دلِ آب‌وآتشِ اجتماع زده‌اند، بلکه به نقش تأثیرگذار رسانه‌ها ـ دیگر عامل این زبان جهانی ـ بر جامعه نیز تأکید می‌کند.

آدم‌های این رمان، سیاه‌ یا‌ سفید نیستند و همین مطلق‌نبودن خوبی و بدی، باعث خلق عنصر والای غافلگیری در اثر شده است.

در بخشی در رمان آمده است:

«حالا که مُرده‌ام، خوشحال‌ترم.

عملاً گم شده‌ام. اما خیلی زود همه مرا مرده فرض خواهند کرد. مختصر و مفید خواهیم گفت مرده. چند ساعت بیش‌تر نگذشته، اما احساس خیلی بهتری دارم: مفاصل شل، ماهیچه‌های لرزان. امروز صبح یک لحظه متوجه‌ی تغییر قیافه‌ام شدم. قیافه‌ام عجیب شده بود. از داخل آینه‌ی ماشین، به پشت سرم نگاه کردم. کارتاژ ترسناک را پشت سر گذاشته بودم. شوهر کوته‌فکرم بیکار، در بار چندش‌آورش وقت می‌گذراند. متوجه می‌شوم که با چنین فکری لبخند به لبم آمده است. آها... این حس تازه است.»

«دختر گمشده» برخلاف دیگر داستان‌های این ژانر، روی پای زنی ایستاد.

نام نویسنده : نیکول کراوس

نام مترجم : ترانه علیدوستی

نیکول کراوس، نویسنده‌ی این کتاب از نسل سوم مهاجران پس از جنگ لهستان است که به آمریکا مهاجرت کردند. کراوس در آغاز، گزارشگر نیویورکر بود و به کشورهای سابق بلوک شرق سفر می‌کرد و شرح حال‌هایی از وضعیت سیاسی و خاطره‌های شخصی آدم‌های آن منطقه تهیه می‌کرد. این نویسنده اولین رمان خود «مردی به داخل اتاق می‌آید» را در سال ۲۰۰۲ نوشت که توسط سوزان سونتاگ،نویسنده، فیلمساز و فعال برجسته‌ی آمریکایی تحسین شد و به فینال مسابقه‌ی کتاب لس‌‌انجلس تایم راه یافت.

«تاریخ عشق» دومین کتاب کراوس است که به شکل خلاصه در سال ۲۰۰۴ در مجله‌ی نیویورکر منتشر شد. این رمان داستان زندگی لئو گرسکی، نجات‌یافته‌ی ۸۰ ساله از هولوکاست و زندگی آلما سینگر جوان را به هم می‌آمیزد. این کتاب در سال ۲۰۰۶ از نامزدهای نهایی جایزه‌ی ادبی اورنج بود و در سال ۲۰۰۸ جایزه‌ی ادبی ویلیام سارویان را به دست آورد. از «تاریخ عشق» فیلمی به کارگردانی راجو میلاهینو هم ساخته شده که سپتامبر ۲۰۱۶ در سینماهای فرانسه اکران شد.

در پشت جلد این کتاب آمده است:‌ «لئوپلد گورسکی مردنش را از ۱۸ اوت ۱۹۲۰ آغاز کرد. وقتی راه رفتن می‌آموخت مرد. وقتی پای تخته می‌ایستاد مرد و یک بار هم وقتی سینی بزرگی در دست داشت. وقتی امضای جدیدی تمرین می‌کرد مرد. وقتی پنجره‌ای را باز می‌کرد. تنها مرد، چون خجالت می‌کشید به کسی زنگ بزند. یا به یاد آلما مرد. یا وقتی دیگر نخواست یادش را بکند. در واقع، چیز زیادی برای گفتن نیست. او نویسنده‌ی بزرگی بود. او عاشق شد. این بود زندگی‌اش.»

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: «سال‌ها قبل، وقتی انتشارات کوچکی در سانتیاگو تاریخ عشق را پذیرفته بود، ویراستار پیشنهاد‌هایی کرد و لیتوینف که می‌خواست انعطاف‌پذیر باشد سعی کرد آن تغییرات را اعمال کند. گاهی حتی می‌توانست خودش را هم متقاعد کند که کاری که می‌کند آن‌‌قدرها هم فجیع نیست گورسکی مرده بود، لااقل کتابش بالاخره چاپ و خوانده می‌شد، کم چیزی بود؟ وجدانش در جواب این سوال معلوم‌الجواب به او بی‌اعتنایی می‌کرد. آن شب، مستاصل، وقتی نمی‌دانست چه کند، یک تغییر دیگر هم اعمال کرد که ویراستار از او نخواسته بود. در دفترش را قفل کرد و دست برد به جیب بغلش و تکه‌کاغذی را که سال‌ها همراه خود داشت باز کرد. کاغذ سفیدی از کشوی میزش درآورد. بالای آن نوشت: ...»