از یکی از تاریخدانان برجسته سیاسی جهان، یک مطالعه جامع درباره رهبری سیاسی در سراسر جهان از ظهور دموکراسی پارلمانی تا عصر اوباما. در اغلب موارد، رهبری به یک دوگانگی ساده تقلیل می یابد: قوی در مقابل ضعیف. با این حال، راه‌های بی‌شماری برای اعمال رهبری سیاسی مؤثر وجود دارد - و همچنین راه‌های مختلفی برای شکست. ما رهبران خود را به خاطر سقوط های اقتصادی سرزنش می کنیم و آنها را به خاطر اصلاحات اجتماعی حیاتی ستایش می کنیم، اما به ندرت سؤال می کنیم که چه چیزی باعث موفقیت برخی رهبران می شود در حالی که برخی دیگر تزلزل می کنند. در این بررسی بزرگ و گسترده از رهبری سیاسی در صد سال گذشته، آرچی براون، استاد مشهور سیاست آکسفورد، این باور عمومی را به چالش می‌کشد که رهبران قوی - به معنی کسانی که بر همکاران خود و فرآیند سیاست‌گذاری تسلط دارند - موفق‌ترین افراد هستند. و قابل تحسین در واقع، تنها اقلیتی از رهبران سیاسی واقعاً تفاوتی پایدار ایجاد خواهند کرد. اگرچه ما تمایل داریم که بیشتر سبک‌های رهبری گروهی را ضعیف تلقی کنیم، اما اغلب همکاری‌ترین رهبران هستند که بیشترین تأثیر را دارند. براون با تکیه بر تحقیقات گسترده و دهه ها تحلیل و تجربه سیاسی، دستاوردها، شکست ها و ناتوانی های طیف وسیعی از سیاستمداران قرن بیستم را روشن می کند. چه صحبت از تعریف مجدد رهبرانی مانند فرانکلین دلانو روزولت، لیندون جانسون، و مارگارت تاچر، که محدودیت‌های سیاسی ممکن را در دوران قدرت خود گسترش دادند، یا حتی رهبران نادرتر تحول‌گرا که نقش تعیین‌کننده‌ای در ایجاد تغییرات سیستمی داشتند - شارل دوگل، میخائیل گورباچف ​​و نلسون ماندلا، از جمله آنها -- براون باورهای رایج ما در مورد کارآمدی و قدرت سیاسی را به چالش می کشد. نتیجه گیری های براون که بسیاری از مفروضات ما در مورد مهم ترین چهره های قرن بیستم را زیر و رو می کنند، هم بدیع و هم روشنگر هستند. افسانه رهبر قوی ما را وادار می کند تا رهبرانی را که جهان ما را شکل داده اند مورد ارزیابی مجدد قرار دهیم - و در نحوه انتخاب و ارزیابی کسانی که ما را به آینده هدایت می کنند تجدید نظر کنیم.