در اين کتاب، آقاي نراقي موفق شده است. به يمن مصاحباتي که تا مرحله نهايي خود پيش رفته است. با هنري که خاص اوست. شاه را عريان در شرايط واقعي زندگي ‏اش، در پريشاني و آشفتگي‏ اش ترسيم کند. و بدين ترتيب شاه به دور از زيور و تجمل بزرگ‏تر به نظر مي‏رسد... کساني که احسان نراقي را مي‏شناسند مي‏دانند تا چه حد ظرافت فکري به او شجاعت انتقاد مي‏دهد بدون اينکه به بي‏اعتبار کردن موضوع بينجامد. به او اجازه بازشناسي ضعف‏هاي انسان را مي‏دهد. بي‏ آنکه آنها را به تحقير تبديل کند. و نيز به او اجازه به تصوير کشيدن وقايع را مي‏دهد بدون اينکه به وسيله ايدئولوژي ‏سازي که پيچيدگي‏هاي روحيه انساني و کارداني سياسي را ضعيف مي‏کند گرفتار شود. هنگامي که احسان نراقي در بند انقلابيون اسير بود. مسلماً براي او سخت بود که از مواضع و ايده‏هايش دفاع کند. چرا که او از مدل ليبرال آمريکاي شمالي انتقاد کرده بود و با کمونيسم نيز به سختي برخورد کرده بود و در نتيجه مي‏نويسد: »روشنفکران مارکسيست مرا مزاحم مي‏دانستند و اسلامي‏ها هم علي‏رغم اينکه از تحليل‏هاي من استفاده مي‏کردند، اصلاح‏طلبي و عدم موافقتم با تندروي‏ هايشان را نمي‏ پسنديدند.« او در اين کتاب صفحات تحسين‏ آميزي از اسارتش رقم مي‏زند. او اسارت را به يک آزمايشگاه انساني واقعي بدل مي‏سازد و در آن به انسان‏ها با توجهي دلسوزانه مي ‏نگرد و فعاليت سياسي گذشته آنها را از خلال انگيزه ‏هاي روحيشان تحليل مي‏کند و اين چيزي است که رفتار و کردار آنها را به خوبي قابل درک مي‏کند. از مقدمه فدريکو مايور بر اين کتاب