جرج گیلدر، با گنجاندن جعبه سیاه داروین در فهرست ۱۰۰ اثر غیرداستانی برجسته قرن بیستم از سوی نشریه نشنال ریویو، نوشت که این کتاب «در پایان قرن بیستم، داروین را واژگون کرد، همان‌گونه که نظریه کوانتومی در آغاز قرن، نیوتن را واژگون کرده بود.» اچ. آلن اور، در گفت‌وگو درباره این کتاب در مجله نیویورکر در مه ۲۰۰۵، درباره بیهی گفت: «او برجسته‌ترین فرد در میان حلقه کوچک دانشمندانی است که بر روی طراحی هوشمند کار می‌کنند، و استدلال‌هایش بی‌گمان شناخته‌شده‌ترین‌ها هستند.» از یک سوی طیف تا سوی دیگر، جعبه سیاه داروین خود را به‌عنوان متن محوری در جنبش طراحی هوشمند تثبیت کرده است - استدلالی که باید به آن پرداخته شود تا مشخص گردد آیا تکامل داروینی برای تبیین حیات، آن‌گونه که ما می‌شناسیم، کافی است یا خیر.