آسیب‌شناسی دانشی است درباره‌ی پیشنهادِ رهنمود یا تجویز بر پایه‌ی شناخت یا معاینه‌ی پدیده‌ها برای یافتن راه بهبود و درمان. از این‌رو آسیب‌شناسی می‌باید بخش بزرگی از دانش سیاست را دربر گیرد. اما در دانشِ سیاسیِ امروز، روی‌هم‌رفته، پیوند دانش و پژوهش با نیازها و خواسته‌ها و ارزش‌های ما به‌دست فراموشی سپرده شده و در نتیجه پیوند میان دانشِ سیاست و زندگی سیاسی از هم گسیخته شده است. در فلسفه یا دانش سیاسی دیرین، معنای حکمتِ سیاست، به عنوان دانش، در پیوند آن با زندگیِ سیاسیِ بهتر و آرمان‌های انسانی نهفته بود، اما با علمی و اثباتی‌شدن سیاست به عنوان دانشی تجربی، فلسفه و هدف آن گم شد و دانشِ سیاست به پژوهش تجربی صرف و بی‌علاقه به زندگی عملی و آرمان‌های انسانی بدل شد… از دیدگاه سیاست، به عنوان دانشِ آسیب‌شناسی، هرگونه معاینه و یا گفت‌وگویی از «آنچه هست» باید ابزار و مقدمه‌ای باشد برای گفت‌وگو از «آنچه باید باشد». دانش سیاسی آسیب‌شناس و چاره‌اندیش است و معاینات تجربی یا علمی را در راه ازمیان‌برداشتن آسیب‌های جامعه به‌کار می‌برد. معاینه‌ی تجربی نیز فاقد جهت و هدف بلکه در جهت آسیب‌زدایی است و کارکرد اصلی آن شناخت و ازمیان‌بردن موانع رسیدن به هدف است. به سخن دیگر، بررسی‌های تجربی و علمی باید تنها در پرتو بررسی‌های آسیب‌شناسانه انجام شوند.

اندیشهٔ سیاسی روی هم‌رفته درپی یافتن کارگزاری در تاریخ است. از این‌رو پیرامون اندیشه‌ها، جنبش‌های سیاسی و اجتماعی پدید می‌آید. قرن بیستم عصر دگرگونی‌های بنیادی در همهٔ عرصه‌های زندگی انسان از جمله زندگی سیاسی بوده است. از میان این دگرگونی‌ها برخی، هم بر تکوین و تطور اندیشهٔ این قرن تأثیر بیشتری گذاشته و هم از آن تأثیر جدی پذیرفته است. و بی‌شک مارکسیسم یکی از جنبش‌های فکری عمدهٔ قرن نوزدهم و بیستم به‌شمار می‌آید. نویسنده در این کتاب براساس اندیشهٔ مارکس به بررسی تعابیر گوناگون از مارکسیسم و اختلاف انواع آن می‌پردازد و نتیجه می‌گیرد که بخشی از این اختلافات ناشی از ابهامات موجود در اندیشهٔ مارکس و برخی دیگر نتیجه تأثیر تحولات سیاسی و اجتماعی این قرن بر مفسران مارکسیسم است. نویسنده در جلد دوم طی دو بخش، ابتدا به بررسی زمینهٔ تاریخی و فکری لیبرالیسم و محافظه‌کاری پرداخته است و سپس آرای اندیشمندان شاخص لیبرال و محافظه‌کار در قرن بیستم را مطرح کرده است.

لویاتان بزرگ‌ترین و نخستین اثر فلسفه‌ی سیاسی و اولین شرح جامع درباره‌ی دولت مدرن و ویژگی‌ها و کارکردهای آن است. هابز در لویاتان با بهره‌برداری از تمثیل‌های ابزاروار و اندام‌وار دولت را همچون انسان مصنوعی قلمداد می‌کند، که ممکن است دچار انواع بیماری‌ها شود و یکی از علایق اصلی هابز تشریح کالبد دولت و بیماری‌های آن است. هابز همچنین در تحلیل ماهیت قدرت آن را همچون پدیده‌های سیال و فراگیر می‌داند که اساس کل زندگی اجتماعی را تشکیل می‌دهد و حوزه‌های مختلف زندگی همچون مالکیت اقتصادی، علم و دانش، اخلاق، قانون و حقوق و غیره، همگی در پرتو آن شکل می‌گیرند و در حقیقت با آن هم‌ذات هستند.