روي ‌کار آمدن صفويان پس از يک دوره تهاجم و عادت و استقرار اقوام مهاجم خارجي در کشور رونقي دوباره به ايران بخشيد. از جمله نخستين و مهم‌ترين اقدامات ايشان، که مهم‌ترين شاخصه حکومتشان نيز گرديد، رسمي کردن مذهب تشيع بود. از آن‌جا که پيش از به قدرت رسيدن صفويان مذهب رايج و رسمي کشور مذهب تسنن بود، به فقه و اصول و کلام شيعه پرداخته شده بود.

به اين ترتيب بود که صفويان پس از استقرار، خود را نيازمند تامين فلسفه، کلام و فقهي مستحکم ديدند تا مذهب جديد را پشتيباني کرده و وجهه‌اي قابل قبول به آن ببخشند.برای رسیدن به این مقصود شاهان صفوی، به ویژه شاه‌اسماعیل اول (موسس سلسله)، متوجه علمای شیعه مناطق دیگر، به ویژه جبل‌عامل لبنان، شدند.

نگارنده در کتاب حاضر به نقش او و خاندانش در تداوم دولت صفوي مي‌پردازد. وي در فصول آغازين، جغرافياي سياسي و دولت‌هاي مستقر در ايران مقارن ظهور صفويان و گروههاي پراکنده شيعه در آن را بررسي کرده است. پس از آن نيز به تفصيل به موضوع اصلي کتاب يعني نحوه آشنايي محقق کرکي با شاه اسماعيل صفوي، اقدامات، انديشه‌ها و تاليفات وي در زمينه رواج تشيع و فعاليت‌هاي اخلافش پس از وي اشاره کرده است.