سفر مرسيه و كاميه را اگر بخواهم مي‌توانم تعريف كنم، چون تمام مدت با آنها بودم. سفري كه بدون درياها و بدون گذشت از مرزها، از ميان مناطق كمتر ناهموار، هرچند در بعضي جاها بياباني، اسباب و وسايلش به قدر كفايت ساده بود. آنها مرسيه و كاميه، در خانه‌شان ماندند و اين شانس بسيار گرانبها را داشتند. از كم‌اقبالي يا خوش‌اقبالي، مجبور نبودند كه با يك آداب و رسوم بيگانه و يك زبان و يك مقررات و يك آب و هوا و يك غذاي عجيب و غريب روبرو شوند،آن هم در محيطي كه از نظر شباهت كمترين ربط را با آن چيزي داشت كه ابتدا سن جواني و بعد سن پيري، آنها را در مقابلش مقاوم مي‌كرد. نويسنده اين كتاب برنده جايزه نوبل در سال 1969 مي‌باشد.