اما گلدمن (Emma Goldman ژوئن ۱۸۶۹-۱۴ مه ۱۹۴۰)آنارشیستی بود که به خاطر فعالیتهای سیاسی، نوشته‌ها و سخنرانی‌هایش مشهور است. گلدمن نقشی اساسی در توسعه فلسفه سیاسی آنارشیسم در آمریکای شمالی و اروپای اوایل قرن بیستم داشت.

او اولین کسی است که مسئله تبعیض‌های جنسی را در سیاست مطرح کرده‌است. او به‌خاطر دفاع از حقوق زنان ازجمله حق سقط جنین و دستمزد برابر؛ ۸ سال به زندان رفت.

گلدمن اعتقاد دارد که زنان خود می‌توانند خود را از قید و بندهای جامعه آزاد کنند؛ اگر خود را به عنوان یک شخصیت قبول کنند نه یک کالای جنسی؛ تا زمانی که خود نخواهند بچه به دنیا نیاورند؛ اگر این حق را به کسی ندهند که صاحب بدن آن‌ها باشد؛ اگر حاضر نباشند که خدمتکار خدا باقی بمانند.

«… زنیکه! اگر دستم به تو می رسید قلب کثیف ات را از سینه بیرون می کشیدم و آن را غذای سگم می کردم.» این یکی از هزاران پیامی بود که اِما گلدمن در زندان دریافت می کرد. زنی که تا زنده بود نیمی از مردم آمریکا به خونش تشنه بودند و نیمی دیگر به او عشق می ورزیدند. زنی که همچون سایر رادیکال های معاصر با خود، می خواست رنج را از جهان براندازد، دلی مهربان داشت، با این حال، می توانست برای کشتار و بمب گذاری، برنامه ریزی کند.

آدلاین ویرجینیا وولف (به انگلیسی: Adeline Virginia Woolf) (۲۵ ژانویه ۱۸۸۲–۲۸ مارس ۱۹۴۱)، بانوی رمان‌نویس، مقاله‌نویس، ناشر، منتقد و فمینیست انگلیسی بود که آثار برجسته‌ای چون خانم دالووی (۱۹۲۵)، به سوی فانوس دریایی (۱۹۲۷) و اتاقی از آن خود (۱۹۲۹) را به رشته تحریر درآورده‌است.

نخستین زندگی‌نامه‌نویس رسمی وولف خواهرزاده‌اش، کوئنتین بل است که گذشته از ویژگی‌های مثبت، چهره‌ای نیمه‌اشرافی و پریشان از او ترسیم کرده‌است. در دهه‌های۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ پژوهشگران مختلفی دربارهٔ وولف نوشتند و به تدریج هم تصویر واقع‌بینانه‌تر و متعادل‌تری از وولف به وجود آمد و هم به اهمیت سبک و فلسفه او در ادبیات و نیز نقد فمینیستی پرداخته شد. جین مارکوس از پژوهشگرانی است که دربارهٔ سبک وولف کتاب نوشته‌است. او وولف را سیاسی سرسخت و مبارز می‌داند و استدلال می‌کند وولف با آگاهی ای که به طبقه اجتماعی و تأثیر آن بر رشد فردی داشته، نباید نخبه‌گرا محسوب شود.