معین فرخی

اولین مجموعه‌ داستانِ «معین فرخی» نُه داستانِ دارد. در اين کتاب شاهدِ اتفاق‌های بیرونی و درونی خاصی هستیم در جهانی که به‌شدت مشکوک و مردد به‌نظر می‌رسد. احضارِ اشیا، مکان‌ها و دوری از توصیف‌های ملال‌آور و نزدیک‌ شدن به یک رئالیسمِ تمام‌عیار از مهم‌ترین تکه‌های اين داستان‌هاست. فرخی به شکلی حرفه‌ای نویسنده‌ی داستانِ کوتاه است و همین نکته باعث شده تا با نگاهی زیبایی‌شناسانه به این شیوه‌ی روایی بنگرد. در داستان‌های او باید منتظرِ انفجاری در دلِ شخصیت‌ها بود که ناگهان مخاطب را با حجمی از تغییر و مرگ مواجه می‌کند. او در جست‌و‌جو و ترسیمِ زوالِ زیبای رنگ‌ها و جان‌هایی ا‌ست که در سفیدیِ ناگزیرِ برف و نور چنان گم می‌شوند انگار هیچ ردی از آن‌ها نبوده است. و این گم ‌شدن با قصه‌گویی و ماجراهایی همراه است که نمی‌توان از خواندن‌شان دست کشید.

نویسنده:  دیوید فاستر والاس

مترجم:  معین فرخی

سال ۱۹۹۶، پیش از انتشار مزاح بی‌پایان، جامعه‌ی ادبی آمریکا مهیای انتشار رمانی سترگ بود؛ رمانی جاه‌طلبانه که نویسنده‌ی آن خودش هم فکر نمی‌کرد کسی آن را بخواند.

اما خواندند.

با وجود پیچیدگی نثر غنی آن، نوآوری‌های بی‌شمار والاس و شخصیت‌های متعدد، در عرض یک سال بیش از ۴۰۰هزار نسخه از آن به فروش رفت.

سال ۲۰۰۵ به فهرست ۱۰۰ کتاب برتر انگلیسی‌زبان مجله‌ی تایم، از سال ۱۹۲۳ تا آن زمان، راه پیدا کرد و والاس‌شناسی شاخه‌ای جدی در تحقیقات دانشگاهی شد.

مزاح بی‌پایان کاوشی همه‌جانبه است درباره‌ی لذت‌ها، وسواس‌ها و گره‌های روانی انسان، در آستانه‌ی قرن بیست‌ویکم.اثری است که بر شانه‌های هملت، برادران کارامازوف و اولیس می‌ایستد، از سنت ادبی آمریکا بهره می‌گیرد و چنان بلند پرواز می‌کند که سایه‌اش، مثل اسلافش، تا نسل‌ها بر خوانندگان و نویسندگان می‌ماند.

*مجله‌ی تایم مزاح بی‌پایان را در لیست 100 رمان انگلیسی‌زبان برتر از سال 1923 تا 2005 قرار داد.

دیوید فاستر والاس متعلق به نسلی است که جوانی‌شان با هجوم رسانه‌ایِ تلویزیون روبه‌رو شد؛ به همین دلیل در آثارش نگرانیِ مدام از تبدیل هنر به «سرگرمی» و عواقب آن به چشم می‌خورد. او در داستان‌ها و جستارهایش به دنبال راهی است تا تعاملات انسانی را در دنیایی که همه چیز دست به دستِ هم داده تا انسان‌ها منزوی شوند احیا کند. شاید همین پیشنهادِ رهایی‌بخش باشد که او را به‌سرعت به نویسنده‌ای تبدیل کرد با وجودِ نثر پیچیده، فرم‌های رواییِ غریب و زبانِ غنی‌ای که استفاده می‌کند، طرفداران پروپاقرصِ بسیاری دارد. او از خلال چیزی که «ادبیات جدی» می‌نامد، زوایایی از دنیا و انسان را هدف می‌گیرد که پیش از او نادیده مانده بودند، یا این‌گونه حس نشده بودند.